Verdrietig

‘Esav, zei:
Laten we optrekken en verder gaan
En ik zal mij daarbij aan jou aanpassen
Hierop antwoordde Ja’akov:
Mijn heer weet
Dat deze kinderen zwak zijn
En dat ik voor het zogende klein- en rundvee moet zorgen
Zou men ze één dag opjagen
Dan gaat al het vee dood
Laat mijn heer toch voor zijn dienaar uitgaan
Terwijl ik langzaam aan wil voorttrekken
Aangepast aan het vee dat vóór me is
En aangepast aan de kinderen
Totdat ik naar mijn heer
Naar Se’ir kom
Toen zei ‘Esav:
Laat me dan enkele van de manschappen
Die bij mij zijn bij je achterlaten
Waarop hij zei:
Waarom moet dit?
Moge ik toch een vriendelijk onthaal van mijn heer blijven ondervinden
Op die dag keerde ‘Esav weer terug
Op weg naar Se’ir
En Ja’akov trok naar Soekoth
En bouwde zich een huis
Voor zijn kudde maakte hij hutten
Daarom noemt men de plaats Soekoth; hutten
Ja’akov kwam behouden aan in de stad Shechem
Die in het land Kena’an ligt
Bij zijn terugkomst in Paddan-Aram
Sloeg hij zijn tenten op tegenover de stad
En hij kocht het stuk land waarop hij zijn tenten had opgeslagen
Van de zonen van Chamor
De vader van Shechem, voor honderd kesita’s
Daar richtte hij een altaar op en noemde het
God is de God van Jisraël

Mijn vader raakte ontroerd toen hij mijn werk zag
Klein deel
Alleen de tekeningen
En de Hidden Mother Series
Tranen
Zonder elkaar verwijten te maken, zegt hij
Hoe kon hij niet geweten hebben dat
Het is pijnlijk
En geen vraag waar ik antwoord op kan geven
Ik ben niet van de verwijten, zeg ik
Daar zijn we te oud voor
Misschien moet hij zelf over die vraag nadenken
Ik werd nooit zo goed gezien
Zeg ik zachtjes
Nog steeds niet
Een leven lang ongezien
Hoe treurig
Wat ik doe wordt weggewimpeld
Klein gemaakt
Onbeduidend
En op een bepaalde manier
Ben ik daar ook zelf schuldig aan
Dat het meest verdrietig

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Pascale, I-am-nobody-story