Er is één supermarkt waar ik niet graag kom. De vrouw achter de kassa, een stuurse matrone met kort haar, altijd chagrijnig.
En hoe chagrijniger zij is, hoe meer ik mijn best doe om aardig en vrolijk te zijn.
‘Goedemorgen,’ begroet ik zo hartelijk mogelijk als ik binnenkom.
Meestal krijg ik geen antwoord. Misschien omdat haar ochtend niet goed is, of omdat ze geen zin in mij heeft. Of nergens zin in heeft.
Als ik mijn boodschappen bij haar op de band leg, vraag ik om een grote pot Camel tabak.
‘Welleke,’ vraagt ze met ongeïnteresseerde ijzige stem. Het hoort bij ons ochtendritueel.
‘De gele graag. Op volle sterkte gaan we deze jongens wegpaffen,’ gooi ik er grapje tegen aan.
Er kan geen glimlach af. ‘Wilt u de bon mee?’
‘Nee dank, ik krijg het van niemand terug. Fijne dag nog.’
‘Tot ziens,’ zegt ze werktuigelijk en begint al aan de boodschappen van de volgende klant. Deze woorden waarschijnlijk instructies van de baas.
Dit gaat al zo sinds ik hier woon. Dertien jaar ondertussen. En elke week hoop ik dat ze met vakantie is, zodat ik mijn dag niet chagrijnig hoef te beginnen met de dame van de supermarkt.
Vandaag denk ik extra aardig te zijn. ‘Wat zit je haar goed, ben je naar de kapper geweest?’
‘Nee. Wilt u nog tabak?’
‘Ja graag. Een grote pot Camel. Ben je echt niet naar de kapper geweest. Het zit anders.’
Zuchtend wurmt ze zich uit haar kassahokje en gaat naar de servicebalie om mijn tabak uit het kastje te pakken. ‘Welleke?’
‘De gele graag, je ziet er anders uit,’ probeer ik nog maar eens.
‘Wilt u de bon mee?’
‘Nee dank. Fijne dag nog.’
‘Tot ziens.’
En toch zag ze er anders uit vind ik als ik naar huis loop.
Thuis pak ik zuchtend de boodschappen uit, daarna zet ik me op mijn knieën voor de koelkast. Er ligt van alles te wachten, tegen de datum, omdat aanbieding, hoeveelheid, tijd en mijn inschattingsvermogen, elkaar in de weg zaten.
‘Welleke,’ klinkt het door mijn huis. ‘Tot ziens.’
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Pascale, Head Affairs, Collage and ink on paper, A3-format
Oh, die!