Oi va voi de vele gezichten van heimwee die ik ken. Ik heb daar over geblogd sinds 5 augustus 2006, toen ik in Israël woonde en midden in de Libanonoorlog een buikdanseres naar Nasralla stuurde en daarmee een nieuw avontuur begon, 11 jaar bloggen.
Eind januari 1994 vertrok ik naar Israël, de bedoeling was voor altijd. Soms heb ik heimwee naar de droom van toen die nogal simpel was. Ik wilde verdwalen door de straten van Jeruzalem met een fototoestel om mijn nek en werken voor National Geographic. Ja, sorry, mijn dromen zijn nogal naïef, je kunt het ook megalomaan noemen.
Een week later gingen we met het instituut WUJS waar ik studeerde in het diepe zuiden van Israël, Arad, vlakbij de Dode Zee en Beër Sheva, naar de bedoeïen. We waren allemaal jonge mannen en vrouwen, twintigers tot een jaar of veertig, met een joodse achtergrond die meer wilden weten van wie we zijn. We studeerden er voor een half jaar de taal, etnische achtergronden, religie, politiek, propaganda, geschiedenis, filosofie etc.
Denk dat dit de eerste foto was die ik daar maakte met mijn gloednieuwe analoge Canon semiprofessional met een zeer grote super duper professionele telelens (ik kwam als journalist van de Nederlandse roddelbladen en begon op advies van fotografen aldaar met een joekel van een lens mijn droom waar te maken.)
Het was februari 1994 toen ik deze drie kinderen zag.
Zo zul je de bedoeïen niet meer terugvinden in Israël. De staat heeft ze gedwongen in echte huizen te wonen en zich aan te passen. Maar in het Hebreeuws is er nog steeds een prachtige uitdrukking: moge je gedachten zwerven als de kinderen van bedoeïen.
Op een dag van heimwee komt aarzelend de kleur weer terug.
Jezzebel,
Tussen water en water
Foto: Pascale, Bedouins, february 1994
