Ik heb vandaag het Stedelijk gedaan
Me verwonderd
Verbaasd
Geërgerd
Geamuseerd
En ook verveeld
Maar dat is misschien niet helemaal waar
Het was op een gegeven moment te veel
Sensory overload
Ik heb nagedacht over Jeff Wall
Met zijn mega slide show
Niet gemakkelijk om van te houden
Nee, veel sterker
Ik vond er geen moer aan
Soms
Niet allemaal
Van alle Picasso’s, Mondriaans, Dubuffets en Appels
Die ik vandaag in het echt gezien heb
Blijft toch zijn werk me het meest bij
Walls hyperrealisme stoort me
Werkelijkheid die geen realiteit is
Elk ijzig detail is nagebouwd
Taferelen uit zijn herinnering
Tableaux, zoals de Canadees ze noemt
Er is iets met de belichting
Enorme dia’s
licht van achter
Zoals we vroeger bij de roddelbladen
Over de lichtbak hingen
Loupe aan ons oog
Spotten naar die ene foto
Die alles zegt
Geen van zijn personen kijken je aan
De meesten staan met hun rug naar je toe
Levensgroot
Zodat je deel uitmaakt van het beeld waar je naar kijkt
Je trapt altijd iemand op de hielen
Of probeert je een smoezelige kroeg of disco in te wringen
Eenzaam in het perfectionisme van Jeff Wall
Thuis pas begrijp ik hem beter
De wereld is geen film
Wellicht wel een Hollywood productie
Met iedere peuk zorgvuldig neer gelegd
Je leven is een aaneenschakeling van
In elkaar geknutselde tafels
Waaraan je nooit thuis bent
Van de Aardappeleters
Tot Shulchan Aruch
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Vincent Dams, Breakfast Table
De toetsenhanden zijn weer geniaal. Mooi dat je me even op de hoogte bracht van het stedelijk, het is wel echt heel lang geleden dat ik daar was.
Je beschrijving van vandaag doen me denken aan de uren die ik doorbracht in het Henriette Polakmuseum in Zutphen. Er was nooit een hond maar mij beviel het. Het staat aan de Zaadmarkt in het centrum van Zutphen. Zutphen heeft iets nostalgisch alsof de tijd er stil is blijven staan. Er lopen van die vrouwen in van die geruite lange rokken, een soort boerensjiek, verarmde landadel. In mijn beduimelde ogen uiteraard. Midden op de Zaadmarkt staat het oudste koffiehuis van Nederland. Een Volkshuis van de Volksbond tegen drankmisbruik. Een heerlijk muffig zootje, voor even dan. Een beetje als café Hammingh in Garnwerd. Nee, niet afdwalen nu. Een eindje verderop staat ‘De Wildeman’ waar Henriette Polak in huist, met aansluitend een pakhuis met smalle wenteltrappen naar boven.Nu zie ik verdorie dat het in januari geschonken is aan de gemeente, net nu ik mijn museumjaarkaart heb ververst. Ik zou niet weten waar ik nu nog naar toe moet. Er hingen juweeltjes van Joop Sollema, het zelfportret van Chris Lebeau, portret van Hannah Hoch, ik heb er nog kaarten van maar nu mis ik er verdorie eentje. Er hing een heel groot indrukwekkend schilderij bij de trap in het voorhuis. Een gezet stel op een verder leeg perron. Hij op de voorgrond, bukkend naar de koffers. Irritant, dat ik nu niet even kan checken van wie dat was en er nog even naar kan kijken. De site is verdwenen, het huis is verkocht. Ik zal verder moeten op mijn herinneringen, het voelt wel wat (eerst stond er ‘een beetje’) afbesneden.
@Galmier, toetsenhanden = toestanden.
Toestanden zijn in mijn vertaling altijd nog toestandjes.
O,o,o, wat gênant allemaal weer!
Het hele feest gaat gelukkig niet door. Ik kon het niet uitstaan van dat stel op het perron, ik moest en zou weten wat er nou ook alweer precies opstond. Zoeken, zoeken, en ineens bedacht ik dat hij misschien in mijn persoonlijke art gallery zou hangen, het benedenpleetje.
En ja hoor, daar hangt hij. Ik ga je natuurlijk niet alles van mijn art gallery 00 laten zien maar van het stelletje op het perron blijkt zij nu ineens te bukken en er staat nog een nummertje 3 op de achtergrond. En dan al die messen ernaast! Alleen het bloed ontbreekt nog.
Nou er dan hangt er verder nog mevrouw Höch, vreemd want die heb ik hierboven ook. En die kop met die gaten daar viel ik destijds ook al zo op.
Pyke Koch komt denk ik uit het Centraal in Utrecht en Charley Toorop die reisde ik destijds zo ongeveer achterna van tentoonstelling naar tentoonstelling.
Als je belooft weer vaker van zulke lekkere blogs (voorheen stukkies) te schrijven haal ik ze even voor je door de kikker.
Dat van die foto’s gaat niet door,
ze blijken voor mij.
http://imagizer.imageshack.us/v2/1024x768q90/849/kcgk.jpg
http://imagizer.imageshack.us/v2/1024x768q90/849/7gtb.jpg
http://imagizer.imageshack.us/v2/1024x768q90/19/ubq1.jpg
http://imagizer.imageshack.us/v2/1024x768q90/46/5fu0.jpg
Man,
ik doe mijn best
deze avond meerdere stukkies geschreven
publiceer ik dan weer niet
weet ik veel
Later meer
Of zo
Dat hoop je dan
In je arrogantie
Weet jij veel
Soms is er niets
Nu mijn pleetje bij jou in de moderatie zit, kan je misschien meteen even kijken hoe ik die schilderijtjes van de muur kan krijgen . Ze zitten allemaal vast met tweezijdig bisonkit en stevig ook want in het begin schoven ze steeds naar beneden en dan propte ik er weer wat druppels tussen. Maar nu ik die foto’s zo groot zie, zie ik dat nu de plaatjes gaan zakken. Ik zou echt niet weten hoe ik die ooit nog op zijn plaats krijg.
Het kwartje is zojuist gevallen, ik begrijp nu ook ineens wat Hannah Hög daar doet.
Het benedenexemplaar is een koekje van eigen deeg. Mijn koekje ligt hierboven.
wow
zó realístisch
die geamputeerde handjes
van Mickey
( • : ●
Hoi P. Ik vind dat een schitterend beeld. Heb wat voor je terug: Zoek Michèle Cournoyer, Le chapeau animatie met uiterst indringend verhaal. Zij opent voor mij als man inzicht in hoe de angst haar weg zoekt door deze vrouw.
http://www3.nfb.ca/animation/objanim/en/filmmakers/Michele-Cournoyer/film.php?id=3528&idfilm=33971
@Henk, dank voor de link, ben het niet helemaal eens met je interpretatie, volgens mij gaat het niet over angst, maar over het schenden van iemands soevereiniteit, het verliezen van onschuld en hoe dat je leven lang achtervolgt.
Daar kan ik in meegaan, maar wel met angst en machteloosheid als vehikel voor het mentale brandmerk dat de vrouw voor de rest van haar leven heeft meegekregen.