We kunnen niet meer praten samen
Mijn mooie denkende vriendin en ik
Opening of the universe
Is voorbij
We proberen het wel
Op Skype
Samen eten
Elkaar raken, ontroeren, delen, begrijpen
Maar het gaat niet
Voel me te vaak verwond
Mag haar wel bewonderen
Maar soms is ze ronduit snobistisch
Als het om denken gaat
Wimpelt ze me weg
Ik mis de mooie avonden in het land van mijn hart
Toen we zo ongelooflijk hoog konden vliegen
Samen
Jezzebel,
Tussen water en water
Foto: Frans Zwartjes
Je groeit uit elkaar, als de een verder vliegt en de andere aan de grond zit.
Weinig aan te doen.
Nog wat leuks gedaan vandaag ?
Nee zeker ?
Ik ook niet.
ik wel
die haring
op dat broodje
had daar zo
z’n|d’r eigen
gedachten
over
denk ik
Het zonnetje vond ik wel lekker.
ze denkt niet meer zo mooi als ze vroeger dacht? Het denken verandert mee met de levenservaringen en het is een kunst om steeds een positief perspectief te houden. Het is onmogelijk daarin stil te blijven staan. Mooie herinneringen blijven echter altijd wat ze zijn.
we hebben geluk met de zon 🙂
Ze is niet ‘minder mooi’ gaan denken, denken is een zoektocht. Als je geluk hebt kom je iemand tegen met wie je samen gedachten verder kunt tillen. Verder dan je ooit alleen had gekund. Daar is veel begrip, tact en gevoel voor nodig, zachtjes praten.
De momenten dat daar tijd en ruimte voor is, zijn er niet meer.
Misschien komt het weer.
Maar zij die vleugels hadden.
Wilden niet happen.
Ik hoop het voor je!
Helaas is mijn vriendin waarbij ik me zo thuis voelde alweer enkele jaren geleden gestorven.
Wat naar, het is fijn om bij iemand te zijn bij wie je je thuis voelt.
In hoeverre staat jouw gewond zijn in de weg?
Snobisme is een oordeel. Is ze veranderd hierin?
Of zie jij het opeens anders?
Je gevoelens zijn oprecht.
Wat is jouw aandeel hierin?
Verder dan prachtig kom ik niet. Beeld en tekst. Niet origineel, maar wel zo gemeend. “Like”
Vroeger ook wel eens een denkende vriendin gehad, maar dat is mij niet goed bevallen… X (laat S het maar niet horen! ,-)