Clumsy

Hij is Amerikaan, tegen de zestig, in te opzichtige shorts en schreeuwerige gymschoenen.
Hij komt veel te laat het museum binnen en vraagt mij om de compacte route.
Naar beneden, kijken, naar boven, kijken, zeg ik gedrild, inmiddels.
Het is mijn eerste dag en de afgelopen uren heb ik bezoekers het hele museum door gestuurd, de tentoonstelling van Philip Mechanicus flink aanbevolen en mijn best gedaan om uit te zoeken wanneer shabat begint, wat het adres is van de Reform Synagogue, when service starts en wanneer morgenochtend.
Vijf minuten voor sluitingstijd komt hij weer op me af rennen. Hij wil het beste boek dat er is. Nu.
Maar daar ben ik niet van en stuur hem dus door naar de boekenbalie. Ik geloof dat hij een catalogus van de vaste collectie heeft gekocht, op de valreep.
Inmiddels komen de bewakers en suppoosten bij elkaar en rammelen aan de hekken. Het is tijd om te vertrekken.
Ook voor mij.
In de garderobe kom ik hem weer tegen. Hij was helaas te laat. Jammer, hij had er graag langer van genoten nu gaat hij…
Maar de stem door de luidsprekers die vertelt dat het nu echt is afgelopen, schalt dwars door hem heen, ik versta niet goed wat hij zegt, knik hem vriendelijk toe.
Did you know they’re open till 10:00 PM, vraagt hij.
Ik knik, yep, weet ik. Ik weet alles en trek mijn jas aan; ready to go.
Well, enjoy, zeg ik.
Hij kijkt me ernstig aan. ‘It’s really sad,’ zegt hij, en ik begrijp dat ik er niets van begrepen heb.
Alsof dat niet erg genoeg is – zei hij nou, cemetry? – pak ik zijn hand, besef dat ik alles verkeerd doe en schud die hartelijk.
So long.
Ik spoed me naar buiten, het rolluik wordt al naar beneden gedraaid.
Hij rent achter mij aan. I am with her, schreeuwt hij. En zegt tegen mij: This is a hint.
Bye, zeg ik.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Philip Mechanicus, Inez van Lamsweerde