Tutten

Mijn moeder hield van tutten. Misschien nogal vreemd dus dat ik daar weinig verstand van heb. Net als mode, mijn ouders hadden damesmodezaken en een groothandel. Ik heb er geen verstand van en geen geduld voor.
Best jammer vind ik nu.
Ik zou weleens willen weten wat normaal is. Hoe verzorgen andere vrouwen zichzelf?
Eenmaal in de week vijl ik de nagels. Ook de dag dat ik mijn wenkbrauwen pluk. Daar wil ik trouwens mee ophouden, ik houd niet van de uitdrukking op mijn gezicht met geplukte brauwen. Maar je wilt ook niet met een stekelpadje boven je ogen rondlopen. Het is dus koorddansen op wat ik wil en wat ik er van maak.
En als je eenmaal met plukken bent begonnen, is de weg terug, lang, zwaar en vooral lelijk.
Mijn moeder raadde me op mijn dertiende aan om de wenkbrauwen te plukken. Ze zouden te zwaar, te onregelmatig en vooral te slordig zijn. Daar heb ik aanvankelijk mee ingestemd, maar ook toen vond ik het resultaat niet naar mijn zin. Ik ben daar weer mee opgehouden, best een lange tijd. Maar toen ik vanuit Israël terug naar Nederland kwam vond ik toch de noodzaak om de pluktang in mijn wenkbrauwen te zetten. In Nederland zijn ze nogal kuis, in de zin dat het vooral niet echt moet zijn.
Dozen worden glad geschoren, onder de armen geen vogelnestjes en de wenkbrauwen liever een strenge streep dan een uitnodigend bos met bergen, dalen, loof en luwte. Daar deed ik dus aan mee. Ik was een soort allochtoon die zich opnieuw moest inburgeren. Dus je probeert goed te letten op hoe anderen het doen. Misschien was ik onfortuinlijk, door in eerste instantie terecht te komen op de redactie van Story. Man oh man, wat konden ze daar tutten. En meestal had ik er het geduld niet voor. Na heel wat omzwervingen waarmee ik u niet zal vermoeien, kwam ik op de redactie van Opzij terecht.
Goddank, die hadden een hele andere manier van tutten. Niet minder triviaal wellicht, want het oog wil ook wat, maar ik hield wel van die ongezouten mening op hoge hakken. Nog steeds vind ik het erg jammer dat ik wegbezuinigd ben, maar de vriendschap, de liefde voor dat blad en het kletsen met elkaar, dat zal ik voor altijd bij me houden. Ik houd van die vrouwen.
Met mij hadden ze wel wat moeite aanvankelijk. Ik ben nogal onaangepast. Ik heb niet veel geld en aan kleding besteed ik niet meer dan werkelijk noodzakelijk is. Hoe vaak ben ik van schaamte door de grond gezakt dat ik niet iets passends had om mee voor de dag te komen op feestjes en partijen?
Het zit er helaas niet in. Ik ben nog steeds bezig mijn hoofd boven water te houden in het polderlandschap nadat ik mijn nagels in het paradijs op aarde had begraven. Israël was de fijnste plek in mijn leven waar ik ooit geweest ben. Maar de leugens deden me das om. Daarom ging ik terug de ijskoude Calvinistische werkelijkheid in. Daar probeer ik het beste van te maken. In de winter shave ik dus niet mijn benen. Niemand ziet het. En ik heb geen zin om daar iedere zondag mee aan de slag te gaan. Ik vind het ook te kostbaar, het scheerschuim en de Venus-mesjes.
Ik word al razend als ik opnieuw tampons, pijnstillers en een grote fles wodka moet aanschaffen omdat ik op mijn laatste benen toch weer ongesteld ben geworden. De pijn gekmakend, ook dat typisch vrouwelijk, die worden hysterisch. Die kans is bij mij ook groot, ik probeer de boel dus te verdoven. Nog een glaasje wodka.
De teennagels moeten trouwens nodig geknipt worden. Ik heb er een hekel aan. Kan me niet in een goede positie wrikken om er aan te beginnen. En op mijn leeftijd moet je dus eerst de nagels flink hebben laten weken, waarschijnlijk door het scheren van de ledematen onder de douche, voordat je er met goed fatsoen een nagelschaartje in kan zetten.
Het zijn de horrors van mijn leven.
Hoe deed mijn moeder dat?
Die ruimde zeker wel een paar dagen van de week in voor verschillende taken van de uiterlijke en hygiënische verzorging. Op donderdag onder de douche om haar haar te wassen. Dan werden ook de benen geëpilady’t en de nagels van de tenen van hun lak ontdaan. Waarschijnlijk was het de volgende dag dat ze handen en tenen weer knalrood verfde, met een hint oranje. Ze hield van eerlijk rood, dat was niet te blauw, en niet te geel, het had een toon van oprechtheid, cadmium rood voor mijn moeder en de lak op haar nagels.
Eens in de maand ging ze ook naar de schoonheidsspecialiste. Die verfde haar wimpers en epileerde de wenkbrauwen, later werden ze er op getatoeëerd. Mijn moeders natuurlijke haargroei was niet vol genoeg meer.
Honderden tutmomenten heb ik meegemaakt met mijn moeder. Maar op een rare manier werd de noodzaak om mezelf te verzorgen daar niet groter van.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Agnes Cecile, Lines hold the memory