Tijdje terug, ben ik begonnen met leugens.
Eerst probeer je het mooi te houden, dat betekent schoon en opgeruimd.
Maar smoezelig ga je niet tegen en dan verdraai je het een beetje.
De waarheid, daar haal ik nu schamper de schouders voor op.
In de smeerboel kom je nergens met de waarheid.
Wie zit er te wachten op de realiteit.
Niets zo grauw als de werkelijkheid.
Sindsdien ben ik op de vlucht.
Enorm schuldgevoel.
De waarheid en niets anders dan de waarheid, beschuldig ik mezelf.
Er zijn helden en lafaards.
En lafaards zijn losers.
Die moeten dan maar dolen door hun gedachten en dwalen door hun geweten.
De toeschouwer, altijd dorstig naar een bezoedelde ziel, smaalt om zo veel angst en lafhartigheid.
Wat een kleine gluiperd, roept het publiek, zij die zich ik noemt, vol kwaadaardigheid.
Dit is zij niet.
In werkelijkheid bestaat ze, niet.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Cindy Sherman
De realiteit, hoe vervormd soms ook, is het enige wat we hebben. Ik ben geen held.
Wat maak je het jezelf toch soms moeilijk.
“Vertel nooit de waarheid aan mensen die het niet waard zijn.” Weet niet meer van wie de tekst is, maar ik vind het een goed credo.
De enkeling waar ik om geef, krijgt de waarheid. De anderen moeten het doen met een gepolijste versie. Werkt prima voor mij.
@Jongens, soms vind ik het ook weleens fijn om hardop te denken, een andere kant op te denken dan wat ‘standaard’ is.
Of gewoon eens wat met tekst uit te proberen.
After all I am a writer and an artist.
Soms kruip ik in de huid van iemand anders.
Cindy Sherman is een uitstekend voorbeeld van iemand die steeds een ander personage aanneemt.
Niemand weet hoe zij er in werkelijkheid uitziet of wie zij is.
Dat vind ik fascinerend.
@Blew, fictie is soms heerlijk, er zijn vele boeken van vol geschreven. Ook dat troost.
@Ina, dat doen we allemaal toch weleens?
@Robert, de waarheid, of ‘leugens’ zijn geen absolute begrippen. Het gaat ook om interpretatie.
In het dagelijks leven, mag ik wel opbiechten probeer ik zoveel mogelijk bij de waarheid te blijven en toch in de gaten te houden dat ik niet te ‘open’ ben zodat het me schaadt.
Dat is soms een hele toer om daar de balans in te houden.
Dit stukje is geschreven als inleiding voor een serie waar ik eigenlijk al mee begonnen ben. Om het niet steeds over mezelf te hoeven hebben.
Daar word ik namelijk weleens moe van.
.