Waarom doe je dat toch altijd!

‘Waarom doe je dat toch altijd,’ vroeg mijn moeder op een dag in mijn appartement in Tel Aviv. Mijn ouders waren overgekomen voor een korte vakantie in een luxueus hotel, drie jaar na mijn scheiding en het was de eerste keer dat ze mijn nieuwe bescheiden appartementje aan Ben Yehuda Street zagen. In de huiskamer, waar alleen een tafel stond met wat gammele stoelen, hing een enorm doek van de schele AnnaVirginia aan de muur die bedekt was met plastic als bescherming van mijn creëerkracht en nogal losse handjes als het om verf en kwasten gaat. Mijn moeder die waarschijnlijk meer bij het interieurpassende werkjes had verwacht, schrok daar nogal van. ‘Waarom wroet jij altijd in die pijn,’ beschuldigde ze alsof het een keuze was.

Onderweg naar Albert Heijn jaren later, dwars door een sneeuwstorm en gure wind die vanaf zee over de Kerkstraat door heel Zandvoort waarde, werd ik door een vreemde man aangeklatst.
‘Waar ga je heen,’ vroeg hij.
‘Gaat je niets aan,’ zei ik. En dat is misschien waar. Het is niet mijn taak om aan vreemde mannen te vertellen waar de weg naar toe gaat of wat het doel is.
‘Vertel eens een enthousiast verhaal,’ gebood hij alsof we buren waren op een zomerse dag en het snot niet uit mijn neus liep.
Maar daar ben ik niet van.
‘Zo werkt dat niet. Ik ben hier niet dwars door de sneeuw naar toe gekomen om op commando enthousiast te zijn,’ zei ik, liet een stilte vallen en keek er betekenisvol bij, zover dat ging met tranende ogen en klapperende kaken van de kou.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Ai Weiwei, Sunflower seeds

En voor de liefhebbers de documentaire Without Fear or Favor over het werk van Ai Weiwei en zijn protest.