Mijn mooie denkende vriendin heeft grootse plannen
We bellen gisteren en vandaag
Eigenlijk wilde ze naar mij toe komen, zei ze
De kunstwerken bekijken
Maar begrijp al snel dat het doel niet Zandvoort is
Alles speelt zich in Parijs af, in oktober
Waar Bracha exposeert, zeer prominent
Op zaal met anderen en zelfs met a room of her own
Het thema van de expositie Hidden M-Other
Aan het eind van de 19e eeuw
Werden kinderen gefotografeerd op de schoot van hun moeder
Die zich moest verbergen, onder tapijten, lappen en sluiers
Op internet zijn er vele voorbeelden van te vinden
De foto’s vind ik werkelijk shocking
Hoe is het mogelijk
Die vrouwen die weggemaakt zijn
Ik moet er nog over nadenken
Maar het raakt me heel diep
Een nieuwe ontdekkingstocht
Jezzebel,
Tussen water en water
Foto’s: Mij onbekend
Ontkenning. Een keten van ontkenning.
Dank voor de openbaring.
Groet, Mirosjabin
Inderdaad shocking!
Zelf moest ik van de week ook pasfoto’s laten maken. Gelukkig hoefden mijn ouwe moedertje en het tapijt niet mee naar de fotograaf maar de eisen zijn tegenwoordig ook niet mals. Zo moesten mijn oren zichtbaar zijn terwijl normaal mijn oren nooit zichtbaar zijn, ik zou mezelf nauwelijks herkennen met dat vreemde kapsel, ik lijk zo wel een achttiende eeuwse smokkelaar. Lachen mocht ook al niet en dat valt niet mee met dat haar op plaatsen waar je het niet gewend bent. De fotograaf zei nog terwijl hij met zijn handen in mijn haar zat: mondje dicht.
En dat allemaal om een grens te mogen passeren die er niet meer is.
Galmier, die toestand met de pasfoto krijg ik eerdaags ook.
Nog even mijn paspoort weer up to date maken.
Want je bent dan wel in Europa, met een verlopen paspoort heb je een probleem.
Als je pas gewoon geldig is, kijkt er niemand naar.
Nou ja en zo.
Krankzinnig, je wordt dus ook een beetje ‘weggemaakt’ met al die vreemde eisen als blote oren en dichte mond.
.
Afgezien van het feit dat er geen grenzen zijn, zul je in Parijs minder last hebben van dit soort onzinnige regeltjes. Bij Picasso en consorten hangen de oren vaak aan de ellebogen en zit de neus opzij, fransen hebben gevoel voor zoiets.
Juffrouw van Dam van Loket 14 schrikt al als ik toevallig twee nummertjes heb getrokken en ik ze beide uit verveling in het wachtende uur heb geconsumeerd. Ik gun het niemand maar heel even kwam de gedachten van een tapijtje in me op.
@Galmier, ik moet om je lachen 😉
.
Wat was de reden van het bedekken van de moeder?
Ik heb dat nooit eerder gezien.
Via je link naar de site van Laura Shill is te lezen dat het bedekken van moederlief een puur praktische reden had. Sluitertijd van de camera’s in die tijd was behoorlijk lang (iets van 10 minuten), en het was dus onmogelijk de kids zonder hulp te fotograferen. Vandaar dat ma moest “opgaan” in het interieur om de kleine tijdens het maken van de foto stiekem in bedwang te houden.
Niet zo shocking toch?
@Kitty, zie de linken, en wat Robert zegt.
De fotograaf, verdween zelf ook onder een doek achter zijn lens.
De weggemaakte moeder hield het kind rustig.
@Robert, ik vind het wel heel erg shocking.
Het maakt van de moeder niet meer dan een ‘meubelstuk’ die haar kind representeert.
Moet er nog dieper over nadenken, maar het raakt me.
.
wat bewoog die mensen toch
om kinderen stil te willen zetten
@fixegese, die is ook wel interessant, ik zou die mislukte foto’s inderdaad weleens willen zien, de kinderen die bewogen, en wat je dan ziet…
de allereerste keer dat iemand ’s ff fatsoenlijk stil zat voor een mooie foto was tijdens het schoenen poetsen …
Jezz, je bekijkt het met de ogen van nu, en daarom vind je het schokkend. In die tijd zag iedereen dit ongetwijfeld als een handige oplossing voor een technisch probleem. Ouders willen foto van kind, kind kan niet 10 minuten stil zitten, kind moet dus tijdens het fotograferen discreet vastgehouden worden. Dat had ook de assistent(e) van de fotograaf kunnen doen, maar in de praktijk bleek dat de moeder beter in staat was het eigen kind in toom te houden.
Geen vrouw- dan wel moeder-onvriendelijke opzet, slechts een fotografentrucje. Net als fotografen nu – je ziet dat wel eens in de supermarkt – zwakzinnig loeien of zwaaien met knuffelbeesten om de kids aan het lachen te krijgen.
Wel is op de foto’s te zien dat niet elke fotograaf even bedreven in deze techniek was. Bij de twee foto’s in je blogpost laat het zich heel makkelijk raden, maar via de link zijn foto’s te zien waar – zeker na het inlijsten – de aanwezigheid van de moeder keurig is verhuld.
Prachtige foto’s, al kon in sommige gevallen misschien beter het kind verhuld worden. Misschien bestaan dezelfde foto’s ook wel zonder het tafelkleed en wilde de moeder ook een foto van alleen het kind. Veel plezier in Parijs!
@Fixed Gaze, oeh mooie prent. Ook om over na te denken.
Al die bewegende mensen die verdwenen zijn in de sluitertijd.
@Robert, ik kan natuurlijk niet anders dan met ‘de kennis van nu’ naar een foto kijken. Maar dat is precies wat ik vreemd vind, dat het ‘normaal’ was, dat je de moeder uitwiste; het ging immers om het kind.
En wat betekent dat voor de moeder? Die wel haar kind vasthoudt, aan de wereld blootstelt, maar niet ziet.
Maar ook, wat betekent dat voor het kind, die wel de moeder voelt maar niet ziet en dus alsnog alleen is en overgeleverd aan de fotograaf.
Wel of niet vrouwvriendelijk lijkt mij niet gemakkelijk af te doen met een ‘fotografentruukje’. Het is geen geheim dat vrouwvriendelijkheid in die tijd niet heel hoog in het vaandel stond.
@Dick ik betwijfel of er van diezelfde foto’s ook shots zijn waarop de moeder open en bloot met haar kinderen op schoot zit. .
Dat kwam pas eind jaren dertig in schwung. Er zijn veel van dat soort familieportretten bijvoorbeeld van gezinnen vlak voordat ze gingen onderduiken.
Of een moeder die of lacht naar de camera, terwijl ze haar kind over de schouder in de camera laat kijken (jaren zestig familieportretten).
Maar eind 19e eeuw was de moeder blijkbaar een meubelstuk waar je niet al te veel aandacht aan hoefde te besteden, het ging immers om het kind.
.
Mijn punt is dat het er voor ons nu bizar uitziet, en het is dan verleidelijk met een diepzinnige interpretatie te komen.
Ja, er was toen veel mis met vrouwenrechten. Maar in dit geval vermoed ik toch niet het volgende scenario: moeder meldt zich met kind bij fotograaf voor een foto samen, fotograaf wil moeder echter absoluut niet in beeld, en zegt pas na lang aandringen: “Nou goed dan, maar doe alsjeblieft wel een tafelkleed over je hoofd”. Toch?
Wel kun je zeggen dat het nogal rolbevestigend was dat altijd de moeders, en niet de vaders de gordijnen in gejaagd werden. Maar ik zie nu in de Albert Heijn ook altijd juist de moeders met de kids naar de fotograaf gaan. Wat dat betreft lijken we dus emancipatoir weinig opgeschoten. Verschil is alleen dat door de huidige sluitertijden de moeders niet de gedaante van een IKEA-bank hoeven aan te nemen, en buiten beeld kunnen toekijken.
@Robin, excuses, je was in de spam terecht gekomen, zag ik nu pas.
Ja, ontkenning van de moeder.
Bizar.
.
@Robert, ook in de spam, maar heb je eruit gevist.
Weet het nog zo net niet, ik ben erg benieuwd naar expositie.
Kijken wat de zeer emancipatoire (de grootsten van dit moment) kunstenaars ervan maken.
.
…of de moeder was nog lelijker als de baby…
10 minuten sluitertijd lijkt me onmogelijk. dan zou geen enkele foto gelukt zijn.
|Maar je ziet uit die tijd toch ook wel foto’s van een baby op een schapenvel. Dan is de moeder ook niet in beeld. Het kan ook zijn dat de moeder zelf niet in beeld wilde ipv dat dit de wens vand e fotograaf was, lijkt me.
Jezzebel, we hadden hetzelfde idee. Ik speel al een paar maanden met het plan er iets over te schrijven op voorjeharses.nl.
Het was inderdaad een fotografentrucje om het kind op de foto te krijgen zonder bewegingsonscherpte. Er waren zelfs stellages voor, ijzeren skeletten, zodat de moeder het kind niet hoefde vast te houden. Het kindje werd daarin rechtop gezet en het hoofdje van achteren in een klem gezet.
Beide oplossingen, de weggestopte moeder en de ijzeren klem, hebben iets vreemds, iets onmenselijks en lugubers. Maar ze zijn, vind ik, niet per se verkeerd.
Interessant!
@Nahrling, grappig dat jij er ook mee bezig bent.
Benieuwd wat dat gaat worden op voorjeharses.nl
Ja, ‘verkeerd’ is een groot woord, ik vind het nog wel steeds shocking.
Zeker interessant.
Zag trouwens vandaag foto’s op facebook, waar vrouwen zichzelf wegmaken onder een lap deeg over hun gezicht.
Net zo strange… maar wel interessant. 😉
.
Wat een wonderlijks toon je… mijn eerste reactie was er ook een van shock. Maar dan bedenk ik me dat ik van zoon ook zo’n soort fotootje heb. Zijn eerste pasfoto: een baby met een kogelrond koppie dat hangt in bijna onzichtbare handen onder zijn truitje, mijn handen. Want hij moest zelfstandig zittend op de foto. Maar hij was nog te jong om te kunnen zitten. Een zittend larfje ziet er raar uit, het is tegennatuurlijk. Misschien is het het geforceerde van deze foto’s dat schokt.
@Olijfje, grappig want bij die foto van je zoon zul je altijd weten dat het jouw handen zijn die hem steunen en vangen.
Dat vind ik wel mooi.
Je bent bovendien niet ‘weggemaakt’ zoals dat hier het geval is, onder complete tapijten. Maar het blijft wel fascinerend.
Ben erg benieuwd wat de kunstenaars ervan gemaakt hebben, straks in Parijs 😉
.
Prachtige plaatjes! Kende het verschijnsel, al dan niet praktisch of bizar, niet. De reacties lezend bedacht ik me dat ik mijn oudste zoon twintig jaar geleden ook moest vasthouden om hem zelfstandig te laten zitten. Hij had een eigen paspoort nodig en viel anders van het krukje. Aan de foto zie je niks, ik zat gehurkt en bleef buiten beeld. Er is dus weinig veranderd in negentig jaar.
Intussen wel. Nu hoeven we zelfs niet meer de schijn van de aanwezigheid op te houden, moeders kan gewoon worden weggefotoshopt, en en passant misschien ook nog wat slanker gemaakt. Daar zullen ze over honderd jaar misschien schande van spreken. Wie weet.