Goedemiddag, zegt de olijke jongemannenstem aan de mobiel
Ik heb je gemist gisteren, op de talentenjacht van de gemeente
Heb je de oproep niet gehad?
Weet niet, geloof het niet, zeg ik
Geen idee wie u bent
Nou, zegt hij; Tafeltje Dekje
Met andere woorden en andere namen
Aha, zeg ik
En ik werd verwacht?
Ja, zegt hij, u ontvangt Bijstand, daar moet je wel wat voor doen
Ja, zeg ik, kijk maar op jezzebel.nl
Daar doe ik best veel voor
Ik ben journalist en kunstenaar
Dat geef ik al 6 jaar lang
Zo goed als iedere dag
Gratis weg
Nu ben ik begonnen met het uitpakken van mijn kunstwerken.
Door mijn zwerftochten over de wereld en het Jodendom, nooit de kans gehad om dat eens goed te doen.
Ik ben met kunst bezig en twitter over de voedselbank, politiek, kunst en cultuur, belangrijke onderwerpen en ik heb contacten over de hele wereld.
Ja, ja, ja, schrikt hij toch wel
Maar, dan gaan we een goed stappenplan schrijven
Nou, zeg ik
Mijn plan is;
Joods Historisch Museum
Gemeente Museum in Den Haag
En daarna MoMa New York
Dat kan ik volgens mij best zelf
Ja, ja, vindt hij, maar wil toch ontmoeten
Volgende week dinsdag
Wéér wordt er aan me gerukt en getrokken
Weinig vertrouwen in wie ik ben
Maar volgende week dinsdag ga ik het nog een keer rustig zeggen
Ik heb genoeg contacten
En ik vind ook dat ik het verdiend heb
Je kunt mij niet gratis blijven uitkleden
De gaten vallen zo langzamerhand in mijn kleding en schoenen
Genoeg geweest
In Zandvoort was in de ochtend gelukkig leuke graphity
King Doobey
What a fool believes
Hij had wel wat van die mooie rooie
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Pascale, Zandvoort 16-08-12
OMG.
Dat wordt binnenkort weer een sollicitatietraining en een reprimande over je verplichtingen. Het komende kwartaal gaan er weer 400.000 mensen hun baan verliezen. De meesten vinden weer wat anders, maar met die mensen moet je concurreren. En met de jaarlijkse 200.000 schoolverlaters.
En zo’n onbenul die jou achter je broek moet zitten denkt dat het allemaal makkelijk is. Hij moest eens weten wat hem te wachten staat als hij zelf niet meer jong is en geraakt wordt door de zoveelste economische crisis.
Stap 1: Fijn om je weer te lezen. Stap 2: Prachtblog en foto. Stap 3: Dat ze het blijven proberen, ondanks dat er geen werk is. Stap 5: Zo’n olijke joligerd zit ook maar alleen ergens op contractbasis. Stap 6: Houd moed en laat ze hun best voor je doen. Stap 7: Hartelijke groet!
Oef, stap 4 overgeslagen!
Als hij nou eens nuttige contacten had, maar dat is er nooit bij.
@Knuts, ben er best verdrietig van.
Maar we zullen zien, eerst maar het gesprek afwachten.
@Blew, ook weer blij om hier te zijn natuurlijk.
Maar heb niet stilgezeten in de tussentijd.
Mijn eigen kunst ben ik aan het uitpakken.
Sommige werken verdienen een extra aanpak.
Of worden verwerkt in nieuwe werken.
Ben ook begonnen met schrijven, dat nog niet gepubliceerd is.
Nergens.
Het zijn opzetjes, ik probeer mijn drie doelen werkelijkheid te maken.
We zullen zien.
@Johan, we zullen zien
…tafeltje dekje…
…openje bekje…
…en neem nog ‘n trekje…
@goodknight 😉
.
@ Jezzebel:
Je drie doelen zijn dat:
een vaste betaalde baan vinden in jouw vakgebied
een boek schrijven en publiceren
je kunstwerken tentoon stellen en verkopen?
Het stappenplan van de sociale dienst is er op gericht om je niet lekker je eigen ding te laten doen met wat ondersteuning van de staat (wat peanuts is vergeleken met het geld wat is gemoeid met de EU-noodhulp, het leger, de fraude bij banken en het gegraai door incompetente managers), maar lekker weer mee te laten draaien in de maatschappij waar de elite de dienst uitmaakt en jij voor hun het handwerk kunt doen, oftewel een goed afgerichte loonslaaf.
Maar je echt introduceren bij potentiële werkgevers op jouw nivo doen ze natuurlijk niet.
Nu is de kranten- en tijdschriftenwereld al jaren krimpende, en iedereen zoekt toch jong en dynamisch (niet dat jij dat niet bent).
Maar bijvoorbeeld Karin Spaink, weet zich toch zelf te bedruipen door zelf allerlei initiatieven te nemen, en veel op internet te doen. http://www.spaink.net/
Een vriend van mij (50) zit ook in de bijstand, zijn gebit is niet in orde, hij heeft er 6 jaar over gedaan om zijn C.V zodanig op te slaan op zijn P.C. dat het niet iedere keer in een ander formaat in beeld kwam. (is nu pdf. bestand, snapt hij zelf de ballen niet van), logisch dat zo iemand niet aangenomen wordt.
Toch is in hem weer een cursus geïnvesteerd van 5000 Euro; resultaat hij kan nu een beetje beter stoeien met Excell-bestanden.
Resultaat: wordt natuurlijk nergens aangenomen met deze crisis en vele jongeren, net uit school, die veel vlotter en beter zijn met computers.
Het punt van het verhaal is:
Je kunt tegenwerken bij het plan van de gemeente, of misschien er voor open staan, en misschien rolt er dan één of ander suf baantje uit ergens bij één of andere instelling, bijv. secretaresse bij vluchtelingenwerk, hulpje op de communicatie-afdeling, gids in het Joods Historisch Museum 😉 .
Ze zullen je echt niet laten bollen pellen of asperges steken.
Maar je hebt natuurlijk liever dat je uit de picture blijft, en lekker onder de radar je eigen ding kan doen, zoals die vriend van mij.
Ikzelf werd bijv. naar een cursus Nederlands gestuurd, komisch voor iemand die veel met literatuur bezig is, en 4 talen vloeiend spreekt, wat altijd een komische situatie geeft, wanneer je gebeld wordt (mobiel) en je in vloeiend Spaans of Engels antwoord geeft op de werkvloer.
Ik zit nu trouwens in de enige groeisector van Nederland, namelijk de bejaardenzorg ;).
@Simon, we zullen zien wat het voor mij wordt.
Het stappenplan ook iets anders dan jij het schetst.
Dinsdag meer.
.
In de bijna twee jaar dat ik werkloos ben, heb ik één ding geleerd: wat je ook doet, in de ogen van de mensen die over je uitkering gaan, doe je het altijd verkeerd.
Toen ik net in de WW zat, zei een werkcoach dat ik op zoek moest naar een alternatief, zolang er geen betaalde baan in zicht was. Misschien vrijwilligerswerk. Want thuis blijven zitten is niet goed. Iets met ritme, en sociale contacten enzo.
Nu wilde ik zelf ook iets doen, dus ging ik Nederlandse les geven aan Afghaanse vluchtelingen. Leuk om te doen, en – dacht ik naïef – nog nuttig ook, nu de politiek immigranten steeds meer de maat neemt wat betreft hun taalvaardigheid.
Mijn volgende werkcoach zag dat anders.
“Dit is zinloos. U moet vrijwilligerswerk doen dat iets met uw vak te maken heeft.
“Wel, ik ben jarenlang journalist geweest. Dus iets met de Nederlandse taal heeft indirect wel met mijn vak te maken.”
“Nee, want het leidt nergens toe. Ik heb hier iets beters: een tennisvereniging in Delft zoekt een vrijwilliger voor balie-diensten tijdens de jeugdlessen.”
“Maar ik woon niet in Delft, ik heb niks met tennis en ik kan absoluut niet met kinderen omgaan.”
“U heeft toch op Schiphol achter een balie gewerkt, voor Air France?”
“Uhm, ja…?”
“Nou, in die tenniskantine staat u ook achter een balie.”
Inmiddels zijn alle coaches bij het UWV wegbezuinigd, en word ik nu ongemoeid gelaten, zolang ik het maandelijkse quotum aan sollicitaties haal.
Maan eind dit jaar verhuis ik van WW naar bijstand. En ik vrees het ergste.
@Robert, voor mij is het al Bijstand vanaf eind vorig jaar.
Ze weten dat ik mijn best doe.
En net als de vorige keer waarschijnlijk de meeste kans maak op een baan als ik het op mijn manier doe.
Niemand heeft de contacten die ik zelf heb.
Hoop dat het voor jou ook mee zal vallen.
Zou je weer terug de journalistiek in willen?
.
Geluk bij een ongeluk, door bijna 30 jaar aaneengesloten gewerkt te hebben, had ik aardig wat WW-rechten opgebouwd.
Mijn vrees voor de bijstand is – naast nóg minder budget – vooral tegen beter weten in naar allerlei kansloze trainingen, workshops en speed meets gestuurd te worden. Dat blijft mij momenteel bespaard, omdat het UWV daar geen geld meer voor heeft.
Terug naar de journalistiek zie ik niet gebeuren. Ik ben er te lang uit, en bovendien wordt voor de zeer weinige vacatures nu vooral gezocht naar stagiaires HBO Communicatie – want goedkoop.
De tijd dat een hoofdredacteur je (ongeacht ervaring of opleiding) de kans gaf wat proefstukjes te schrijven – zoals ooit onze gezamenlijke werkgever – ligt ver achter ons. Dit land is zo diploma-geil geworden.
Ik las dat van de mensen in mijn situatie slechts 2% nog aan het werkt komt. Heel zonnig bekeken is er dus een kans, en daarom blijf ik van alles en nog wat proberen. Maar ik sluit de ogen niet voor de optie dat mijn werkende bestaan er ongemerkt al op zit.
@Robert, ja ik denk dat we de laatsten zijn die het vak nog gewoon in het veld leerden. Met vallen en opstaan, lachen en tieren.
En iets voor jezelf schrijven, fotograferen, is dat wat voor je?
Als het niet meer werken is, dan maar iets wat je leuk vindt, toch?
.
Zeker, fotograferen doe ik en zal ik blijven doen. Ik ben sinds kort weer terug gegaan naar analoog en lekker aan het experimenteren met lomografie.
Voor schrijven heb ik toch de “prikkel” van opdracht + beloning nodig. Ik heb een tijdje geschreven voor een aantal grote blogs, o.a. over Den Haag en fotografie. Want als je het voor niks doet, dan wil men wel. Maar als er vervolgens geld wordt verdiend door met mijn gratis content adverteerders binnen te slepen, dan is de lol er voor mij snel af.
@Robert, de foto’s zijn prachtig!
Echt heel erg mooi.
Leuk, dat kan nog heel wat worden met die prenten.
.
Dank je. De eerste resultaten bezorgden mij een goed humeur, en – misschien belangrijker – het voelt ook goed om in deze situatie weer ergens passie voor te voelen.