Heb het gevoel dat ik tussen vier muren zit opgesloten, zegt hij tijdens onze wekelijkse ontmoeting bij de voedselbank. Lotgenoot; leven van zo goed als niets.
Gelduitgeven onze vijand, situatie die we zoveel mogelijk proberen te vermijden. Nergens je portemonnee trekken, laat je niet verleiden, geen pleziertjes, geen geintjes, geen verrukkingen, geen uitstapjes, op de plaats rust, naar huis.
Hij was naar de tandarts geweest, dure behandeling die niet vergoed werd. Hij vroeg of hij er bijzondere bijstand voor kon krijgen. Maar werd met een kluitje het riet ingestuurd. Soms valt het niet uit te leggen aan ambtenaar die zegt dat je een lening moet afsluiten, dat je er voor had moeten sparen, dat je wel een erg dure tandartsbehandeling hebt ondergaan. Wat moet je zeggen?
Ik durf niet naar de tandarts, al te veel jaren de sluitpost op mijn begroting.
Hij zegt dat hij weet dat het niet de moeite is om heel boos te worden. Maar hij wordt er wel heel moe van. Eerst maar flink stuk wandelen. En gisteren de rest van de dag, net als vandaag alleen maar achter zijn playstation. Geen energie. Bijkomen van het gesprek met sociale dienst.
Ik weet wat hij bedoelt. Thank God, ik teken.
Ik moest bijkomen van Bevrijdingsdag die heel leuk was, met de oudcollega’s, tijdens de uitreiking van de Opzij-Literatuurprijs in Opium. Even in de normale wereld, praten, delen, vragen, vertellen. Maar ook confronterend. Heb mezelf nog steeds niet kunnen redden, geen baan, geen vooruitzichten en de armoede knaagt door mijn kledingkast, mijn huis en mijn lichaam.
Ja, dan heb je het gevoel dat je op een zijspoor bent gezet, zegt hij.
Nou, zeg ik, eerder alsof je van de trap bent gelazerd, met alle butsen en builen die erbij horen. Het is niemands schuld, maar het doet flink pijn.
Ook ik zit zo veel mogelijk binnen.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Jan Wolkers, Vrouwen in het verzet
Voor de liefhebbers: De achtertuin van Jan Wolkers, vele afleveringen
Ojee begrijp ik het goed dat we weer collegas zijn
Ha Jezz.,
Roze gebloemde blouse?
Groet, A.
Lastig om te kiezen tussen gaten in je kast of in je kiezen. x
@Simen, ik weet niet?
@Gingy, scherp gespot.
@Dick, soms is er geen keuze, te vaak is het allebei niet.
.
En daarom word ik furieus wanneer ik zo’n minister Kamp (12.000 euro p/m) of staatssecretaris De Krom (11.250 euro p/m) hoor praten. Werklozen verder richting de armoede duwen als “prikkel” om ze van de driezitsbank af te krijgen.
Na anderhalf jaar solliciteren, kan ik de heren melden dat ze kunnen prikkelen wat ze willen. Maar het weinige werk dat er is, wordt nu toch echt verdeeld onder HBO-ers met 2 tot 5 jaar ervaring (want bijdehand genoeg geacht om snel in te kunnen werken; en jong, dus toch lekker goedkoop).
Een re-integratieconsulent sloot een negen maanden durend traject af met de nonchalante mededeling dat hij mij (49) eigenlijk niet meer aan de slag zag komen. Vingers gekruist dat de komende 17 jaar de wortelkanaalbehandelingen uitblijven.
Altijd binnen zitten hoeft toch niet. Een wandeling in de vroege morgen voor het ontbijt is best lekker en kost niks. 😉
@Robert, ja precies, je wereld wordt steeds kleiner.
Alsof je ‘prikkels’ nodig hebt, alsof het fijn is, om in een positie terecht te komen waar er nooit iets mogelijk is.
Oi va voi, het maakt me razend.
Sterkte man, moge je snel een pracht baan vinden.
.
@Kitty, een wandelingetje voor het ontbijt, waarom niet tijdens het ontbijt, na het ontbijt, voor de lunch, tijdens de lunch, na de lunch, voor het diner, tijdens het diner en na het diner. En in de avond kun je ook fantastische wandelingen houden. Voordat je het weet zwerf je enkel nog door de straat. Ook goedkoper, hoef je meteen de huur niet meer te betalen.
Alleen nog een manier bedenken hoe je dan een uitkering krijgt, want die komt enkel op een vast adres binnen.
Oi va voi, beetje kortzichtig, vind je zelf ook niet?
.
Je woont op een prachtlocatie!
dat hoef je niet negatief te maken.
@Kitty, negatief te maken? Mijn locatie?
Het gáát helemaal niet om de locatie.
En als je advies mij geldt, dan ligt het helemaal anders.
Mijn longen maken dat een wandeling beslist geen plezier is.
Maar het gaat er natuurlijk om dat je wereld steeds kleiner wordt.
Dat zelfs de kleinste pleziertjes niet meer kunnen.
Dat een ontmoeting met de collega’s bijvoorbeeld, ook geld kost.
Geld dat je eigenlijk niet kunt missen.
Net als een lidmaatschap van de bibliotheek.
Of een boodschapje in de buurtsuper.
Of… en zo.
Ga voor jezelf eens na hoe vaak je vandaag via internet, of de portemonnee in je tas iets betaald hebt.
En doe dat eens een week helemaal niet.
En ook mag niemand anders voor jou betalen.
Moet je eens kijken hoe klein je kringetje is.
.
Het is niet alleen het geld dat je mist maar ook het gevoel om mee te draaien in het geheel – ik zou d’r ook heel slecht tegen kunnen…
@Rami, ja ook dat is een vernauwing van je wereld.
Niet meedraaien in het geheel.
Ik was blij even tussen de collega’s te zijn, in de ‘normale’ wereld.
En ik ben blij dat ik teken, goed, slecht, mooi of lelijk, dat maakt niet uit.
Het is productie en een reflectie van de periode waar ik doorheen ga.
.
Mijn voorbeeld van de wandeling was bedoeld in de trant van wel nog genieten van de kleine dingen in het leven. De dingen die niks kosten. Maar dat kwam dus verkeerd over.
@Kitty, het stuk gaat over ‘ruimte’ die dus steeds nauwer wordt.
Jammer dat je dat niet zag, wandelen stond als optie trouwens ook in het stuk.
Niet voor iedereen een pleziertje.
.
Fijn dat je kunt blijven tekenen. Ik hoop zo dat er binnenkort iets komt waar je mee verder kunt. Wens je heel veel sterkte!
@Blew, van jouw lippen naar Zijn oor.
Ik probeer het als een interessante periode te blijven zien, waar ik doorheen ga.
Dat probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat in kaart te brengen.
.
Meer waarschijnlijk is dat ik dat wel gezien heb, maar er opstandig op reageer.
sta op
en wandel!