Om één uur ’s nachts na bevrijdingsdag, hangt bij Holland Casino in Zandvoort hoog in de mast, achteloos achtergelaten, de Nederlandse vlag. Het is nacht, guur en de wind ijskoud. Bij de Koninklijke Nederlandse Reddingsmaatschappij is de vlag allang binnen. Maar bij Holland Casino geven ze er niet veel om, of hebben er te weinig ervaring mee. Er hangt nooit de nationale driekleur. Behalve op koninginnedag, dodenherdenking en op bevrijdingsdag hijst de klusjesman de Nederlandse vlag. No matter what, hier kun je gokken, we zijn deel van het vaderland, wappert het roodwitblauw tussen de banieren van het Casino.
En gisternacht had ik er genoeg van. Ik heb gebeld. Schande, zei ik schril, als mevrouw Adema. Na zonsondergang mag je niet vlaggen, hoe kan dit nou?
De vrouw die de telefoon opnam wist het ook niet en verbond me door. De bedrijfsleider was er niet zeker van dat de vlag er nog hing, maar hij zou gaan kijken en als hij er nog hing dan zou hij hem binnenhalen.
Hij hangt er nog, wist mevrouw Adema.
Het gaf een verrukkelijk gevoel van macht toen een paar minuten later inderdaad de vlag van de stok werd gehaald. Slepend over de grond werd de Nederlandse vlag binnengehaald. En mevrouw Adema zuchtte.
Dit doe je dus als je eenzaam bent en je verveelt op een nacht, dacht ik. Dan put je plezier uit het spreken van schande over normen en waarden. Ik overwoog nog om te bellen en te vragen hoe het kwam dat de Nederlandse trots over de grond werd gesleurd. Maar besloot dat het tijd werd om naar bed te gaan, mevrouw Adema moest maar gaan slapen.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Jan Wolkers
13 Responses to Vlaggen