Er komt een moment
Zei ik tegen mijn vader
Toen hij zijn kleinkinderen
Niet meer mocht zien
Een jaar of zes geleden
En het contact met mijn zusje
Werd verbroken
Er komt een moment
Dat ze je gaan zoeken
Zorg dat je op internet bent
Nu ik zelf geen contact heb
Met mijn ouders
Mijn broer of zus
Niet weet wat er in hun levens speelt
Zijn er momenten
Dat ik wil weten
Hoe het met ze gaat
Vandaag ben ik mijn nichtje gaan zoeken
De oudste dochter van mijn zus en enige
Die ik zelf heb vastgehouden
Als baby’tje
En later als peuter van twee
Ze houdt van hockey
Google geeft haar naam
Ze speelt in D2
Ze zit op Hyves
Misschien op Facebook
En op twitter
Alles achter slot en grendel
Bij haar lagere school
Vind ik toevallig een foto
Als ik door de albums blader
Ze zit in groep 5
En bij de Sinterklaassurprises
Staat haar naam op het cadeau
Een hockeystick
Ze houdt hem
Zijlings van de camera
Als een trofee omhoog
Voor haar klasgenoten
Bij een verkleedpartijtje
Of misschien is het carnaval
Heeft ze snoezig Chinees jurkje aan
Bij het Sinterklaasfeest een zwartepietenpak
Zonder dat ze geschminkt is
Ze speelt niet voor Piet
Ze kwam stemmig
In mooi fluweel
Ze is uitbundig
Op een foto hangt ze languit achterover
Op haar stoel
Ze is het zat
En rolt met haar ogen
Ik moet glimlachen
Die kleine houdt van theater
Maar ik durf geen berichtje te sturen
En voel me een kinderlokker
Jezzebel,
Tussen water en water
Foto: Privé-collectie, Als klein meisje
@Jezzebel, wat een “scheet” van een meisje, ook al is haar blik min of meer onderzoekend en ernstig, wordt je daar niet enorm “nostalgisch” van?
Dat ben jij toch ?
Het hoort niet bij jong zijn, zoeken naar verwanten. Maar ik zou gewoon eens reageren. Even laten merken dat je aan ze denkt, meer niet.
@Baruman, ja, ach, dat kleine meisje.
@Knuts, ja de kleine Jezzebel.
Ik wil wel reageren, maar alles zit achter slot en grendel
en moet dus speciaal toestemming voor gevraagd worden.
Misschien later.
Wat kun je dat toch goed, dat balanceren tussen wat kan en wat niet. En dan de goede keuze maken. Wel getroffen door ‘zorg dat je op internet bent’. De foto is goud.
theater houdt van onecht
@Blew, dank, het was fijn om een portret van haar te vinden zodat ik een beetje weet hoe ze er nu uitziet.
@Joop, echt, onecht, het is een manier van vormgeven aan je leven.
Theater houdt van publiek.
.
teatro è uno spesso strato di trucco accentuato
Ha Jezz.,
Wat een onmacht voel je dan ! Zo bekijk ik steeds de laatste foto’s van mijn jongste zoon op de site van zijn zaak. Het is nu meer dan 20 jaar.
Lieve groet
A.
Nog een geluk dat je nichtje wel vindbaar is op internet.
Je zou kunnen overwegen een Facebookaccount aan te maken en een vriendschapsverzoek te versturen. Nothing venture nothing gain.
@Gingy, ook, maar ook trots: wat is ze een mooi, leuk en spontaan meisje geworden!
Oi schrijnend, 20 jaar.
Knuffel voor jou.
@Kitty, er valt niets te winnen bij zo’n klein meisje.
Ze is een jaar of acht, daar ga ik geen vriendschapsverzoeken aan sturen.
Misschien later.
.
Wat mensen elkaar aandoen, alsof er nog niet genoeg ellende vanzelf komt…
Wat een super foto, een filmsterretje in den dop.
Herkenbaar verhaal, twee gebrouilleerde zussen. Zie daardoor mijn neefjes&nichtjes met hun kids dus ook niet meer. Ik ontdekte een stukje familie op facebook na een bericht dat mijn tante Benona overleden was, ongeveer een jaar geleden. Uit nieuwsgierigheid even op hun sites rondgesnuffeld. Durfde/wilde verder ook weinig, doch stuurde eigenlijk zonder al te veel na te denken een vriendschapsverzoek naar mijn zwager en één van mijn nichtjes. Daar had ik toch geen onenigheid mee. Zij reageerde snel met een bezoekje op mijn fb, stonden slechts 2weken in mijn vriendenlijst.. Plots verdwenen, denk in opdracht van mijn zus. Blijft een soort of hartpijn doen, alhoewel ik niet zou weten hoe mij te gedragen bij wederzien, na meer dan zo’n 20jaar elkaar niet gesproken of gezien te hebben. Eigenlijk is het wel goed zo, heb er vrede mee. Maar gek blijft het, zijn toch je bloedverwanten.
Ik was hier weer even, soort twee-maandelijks bezoekje. 😉
á la prochaine, Benona
@Dwarsbongel, such is life.
@Benona, zo jammer dat je die kleintjes niet ziet opgroeien.
Ik had het wel leuk gevonden, mijn zus heeft er vier, om met die hele meute aan zee te klooien, een voor een onder de douche en dan pyjama party!
Ja, het blijft verdrietig.
Tot de volgende keer 😉
.
Ik kan [nog] niet vinden wat: “Tussen water en water” betekent.
Het leukste is, dat u mij daar nooit antwoord op geeft.
@Yrret, toch wel, heb er in totaal 3 bijdrages over geschreven:
Een die ik nu zo snel vind:
https://www.jezzebel.nl/2009/12/04/tussen-water-en-water-2/
Het gaat over de tweede dag van de schepping toen God een scheiding maakte tussen de wateren van de zee en de hemelen.
@Jezzebel, ik zit te denken dat u iets met Mozes hebt.
Dat was mijn eerste gedachte.
@Yrret, vertel eens, als je wilt…
.
@Jezzebel, het is stil in de woestijn.
Ik kijk naar het oosten en waak in gedachten over mijn vriend.
Mijn vriend zit hoog in de sneeuw
Hij kijkt naar het oosten
Zijn Moeder heeft hem een pan met soep gebracht
Zijn soldaten bewaken zijn flanken en eten de dikke warme soep
Ik voel dat mijn vriend vraagt
Abba, vertel eens, als je wil…
De schorpioen bewoog zich zig en zag langs mijn geweer
Ik lag op mijn linkerzijde, Orion aan mijn voeten
Dromen vliegen over de duinen van zand naar sneeuw
Rami, weet je nog van Mozes, het leger galopperend in zijn rug
Staande op een rots, de twijfelaar, kijkend over woest water
Ze schuifelen achterdochtig door twee muren van water
Zijn staf houd hij verbeten hoog
De Aarde trilt en beeft, de strijdkarren van de Farao
Waar gingen wij naar toe?
Een land.
Waar ben jij nu, mijn vriend?
Nog steeds tussen water en water?
@Yrret, oi, wat kan ik dan nog antwoorden.
Dank voor je woorden!
.