Let my people go

Soms moet je het voor jezelf beetje gezellig maken.
Ik heb vandaag gekeken naar The Prince of Egypt. Voor de zoveelste keer. Meesterwerk van Spielbergs Dreamworks. De film kwam in 1998 uit toen ik nog in Israël woonde. Kranten stonden er bol van. Velen spraken er schande van.

Disneyficatie van het verhaal dat we elkaar al duizenden jaren op seideravond vertellen.
Exodus, bevrijding uit Egypte, uit de slavernij op weg naar het land van melk en honing.
Een controversieel verhaal waar iedere Israëli met een buitenlandse gast aan de seidertafel zich ongemakkelijk bij voelt. Jaar na jaar. Omdat hij dan voor het eerst verhaal dat hij door en door kent, vanaf de buitenkant ziet, door de ogen van zijn gast.
De wreedheid waarmee een meedogenloze God rechtvaardigheid met straffe hand, dood en verderf, door de strot van onze cultuur duwt is gruwelijk.

Tegelijkertijd een sprookje. Het volk dat opstaat, zich vrijmaakt van onderdrukking en liever 50 barre jaren door de woestijn zwerft dan nog langer het juk van vernedering draagt.
Er zijn veel moderne parallellen met deze tijd te maken, zelfs de Arabische lente zou je erin kunnen passen. Ieder jaar opnieuw hetzelfde verhaal in een modern jasje.
Voor mij is het troost, The Prince of Egypt is een meesterwerk.
En elk jaar om deze tijd opnieuw het bekijken waard.

Hierbij het eerste deel (van 10) Prince of Egypt

En voor de liefhebbers: The Making of the Prince of Egypt met o.a. Steven Spielberg, Michelle Pfeiffer, Sandra Bullock, Jeff Goldblum, Steve Martin, Mariah Carey, Whitney Houston en Ofra Haza.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Dreamworks, Prince of Egypt