De duif is dood

Een duif heeft mijn huis uitgekozen
Om te sterven
In de middag trippelt ze in de kamer rond
Via opendeur naar binnen
Aan de andere kant jaag ik haar er weer uit
Ik hou niet van duiven
Ze hebben vlooien en verspreiden ziektes
Beledigd blijft ze in een hoekje van het balkon sippen
Voor uren
Ik laat haar lekker zitten tot de avond valt
Maar begrijp dan
Dat ze er deze nacht niet meer vanaf komt
Waarschijnlijk zal sterven in het hoekje voor mijn deur
Ik zet een kommetje waldkornbrood en een bakje water klaar
Ze taalt er niet naar
En blijft ineengedoken
Ik praat met haar
Kom maar kleintje, eet nog wat, sterk een beetje aan
Ze geeft geen krimp
In de ochtend
Als de meeuwen en de kauwen de nieuwe dag vieren
En in groepen van gebouw naar gebouw cirkelen
Maak ik haar wakker
In mijn grijze t-shirt ziet ze me misschien als opperduif
En vliegt twee keer tegen de ramen in mijn richting
In blinde paniek rent ze over haar water en broodkruimels
Alles op de grond
Toch heeft ze nu eindelijk door dat er krachtvoer is
Als ze er niet over schijt, dan pikt ze ervan
Ik wacht tot een redelijk uur om de dierenambulance te bellen
God, hoe confronterend een stervende duif
Ze schudt haar veren uit
En op een of andere manier vindt ze kracht
Op de rand van het balkon te komen
Een klein duwtje en ze is vrij
Voor eeuwig te pletter op de plavuizen
Drie verdiepingen lager
Of toch de vleugels gespreid
Achter de ramen maak ik vliegbewegingen
Als een dorpsgek
Toe maar kleintje, vlieg, vlieg naar je vrijheid
Even later is ze verdwenen
Het spijt me dat ik haar niet heb zien gaan
Mijn balkon volledig onder gekakt
Maar beneden ligt geen vogellijk
Misschien dat ze toch een beetje kracht vond
Om ergens in stilte
Waardig te sterven