Soms schrijf ik midden in de nacht
Met een vinger in de lucht
Ik haat je
Dat geldt niet de ander
Dat gaat over mezelf
En de wereld
Alles dat niet lukt
Dan sleept mijn vinger
In het donker
Al die ijle lucht
Dan fluit mijn adem
Piepen mijn longen
Toch vormen de woorden
Onverstoorbaar
Gelijk van mijn vinger
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Miriam Slaats, The amazing tenderness is delightful
Dat was niet wat ik verwachtte,
messcherpe woorden
niet voor mij
maar weet niet
of je je gelijk gaat halen
met of zonder vinger
Het allerbeste dan maar
wat meer kan ik zeggen
haat komt in mijn boek niet voor
niet voor wie dan ook
zeker niet voor mezelf God zij dank
sterkte niet cynisch bedoelt.
Vanmorgen dronk een kopje yogi-thee.
Lekker, maar altijd ook met een klein verrassinkje:
op het labeltje staat een spreuk.
Vandaag was het: “Those who love themselves can share love”.
En gisteren: “See yourself in the mirror of grace”…
Als ik jouw tekst hierboven lees denk aan die theelabeltjes:
wees niet zo hard voor jezelf Jezzebel,
aan jouw blog te lezen ben je een vrouw om van te houden,
ook van die zogenaamd hatelijke dingen,
die vast alleen maar acceptaties zijn van hatelijke projecties van buiten, normen en waarden van een bizarre harde maatschappij.
En daar gaat het in echte leven, en in het licht der eeuwigheid, natuurlijk totaal niet over.
Als een vinger in de nacht, slechts de woorden vormend van een gedachten, soms ook op canvas, of papier, alles is wat je doet met haat in je leven, dan mag je jezelf een gelukkig mens prijzen.
.
Nou, ik haat je helemaal niet. Is dat wat waard?
@Blew, tuurlijk! 😉
De ironie van haat uitgesproken met een vinger in het donker is uiteraard het kunstwerk dat erbij hoort:
The amazing tenderness is delightful.
.
Het wijst zich vanzelf denkt de vinger ‘s nachts.