Sisels recepten: Sushi

Tell me what you eat and I tell you what you are – Brillat-Savarin

Vijf jaar geleden werd een man zijn droom werkelijkheid. Op een manier die nog nooit was vertoond. Keukenstadion. Een gigantische keuken als arena. De motivatie om zijn kapitaal te spenderen aan keukenstadion was om nieuwe, originele cuisines te ontdekken, die met recht artistieke creaties genoemd mogen worden.
Om zijn droom uit te voeren koos hij topchefs van verschillende expertises. En hij noemde deze mannen The Iron Chefs. De onoverwinnelijke mannen van culinaire vaardigheden.

Als ik het me goed herinner…

Legendarische woorden, waar Sisel om kan glimlachen, thuis, jaren later als ze op YouTube de filmpjes van de Iron Chef terugkijkt. Theater van de herinnering. Lang voor dat er in Nederland kookbattles aan de gang waren, was er in Amerika Iron Chef. Sisel vroeg zich af of de formule op de Nederlandse televisie zou werken. Een panel bijvoorbeeld met Sylvia Witteman, Paul de Leeuw en Maarten van Rossum en voor het format nog een giechelende actrice, Halina Reijn of zo, om ongezouten kritiek te leveren op het werk van topkoks als Ron Blauw, Eric van Loo en Sergio Herman. Uitgedaagd door de volgende generatie culinair talent. Sisels vingers jeukten, maar tegenwoordig was ze niet meer in posities waar haar ideeën op vruchtbare grond vielen. Tegenwoordig was ze thuis en leefde van de bedeling en de voedselbank, zich verlekkerend aan iedere show waarin met liefde werd gekookt.

Iron Chef is voor Sisel symbool voor de televisie in de jaren dat ze in Amerika woonde met de mooie rooie. Wachtend op haar green card had ze gekeken naar de ideale huisvrouw in de persoon van Martha Stewart. Wat een drama dat juist zij de gevangenis in ging, wegens handelen met voorkennis, jaren later, toen Sisel al was teruggekeerd naar het land van haar hart. Sindsdien had ze voor altijd respect voor Martha’s vertrutting. Ze deed het wel mooi, ze betaalde niet af, ze trok haar orange prison suit aan en ging zitten. Mad-tv maakte later een prachtige spoof van de Martha Stewarts prison years.

Ook dat een formule die pas veel later naar Nederland kwam, wekelijkse satire waarin de actualiteit op de hak wordt genomen. Sisel kon er van genieten, samen met die mooie rooie in bed en lachen om Saturday Night Live, Jay Lenno en David Letterman.

Toch was Sisel in Amerika niet erg op haar plek. Ze had noodgedwongen Israël moeten verlaten toen de vader van de mooie rooie stierf en hij terug naar huis moest om orde op zaken te stellen. Al was het maar dat zijn vader, die grote schulden had nagelaten, de naam van de rooie had gebruikt bij zijn illegale tax praktijken.
Voor menig vrouw was het misschien een droom, maar Sisel hield niet van Amerika, California, Hollywoodkastelen van gebakken lucht, ongemeende formaliteiten, hi, how are we today, of hang loose dude. Ze hield niet van het theater met western shows van John Wayne look-alikes, ze hield niet van hobby-village, lekker-knutselen-citty. Als het aan Sisel lag dan gingen ze meteen terug. Zij wilde in Israël, wonen, werken, sterven, Sisel hield er toen nog romantische ideeën op na.
Maar waar ze wel van hield in Amerika was dus televisie en sushi. California rolls, spicey tuna, Sushi of Naples, het waren haar dierbare herinneringen aan The States, hoe vers de vis en hoe groot de overvloed, country she loved to hate.

Van een vriendinnetje van vroeger had Sisel een prachtig sushi-boek gekregen voor haar verjaardag in 1999, het jaar dat ze samen met de mooie rooie terug naar Israël keerde, weer voor het nieuws op televisie werkte en ze opnieuw een bestaan probeerde op te bouwen.
De recepten zijn niet erg goed, sommige ingrediënten worden in de receptuur niet gebruikt, je hebt geen idee wat je er mee moet, maar de plaatjes zijn betoverend. Prachtige lay-out van een stijl die later de feel-good-mood werd. Lang voor dat tijdschriften als Happinez en Yoga daar hun marketing overheen gooide. Maar ook toen werd Sisel er al kriegel van. Als de receptuur niet klopt dan is het voor haar bagger. En zo wist ze zich toch nog te ergeren en te genieten van het verleden dat voorgoed voorbij was.
Wrang soms, 13 februari is het vijf jaar geleden dat Sisel terug naar Nederland keerde.

Later meer,

Jezzebel,
Tussen water en water