Tell me what you eat and I tell you what you are – Brillat-Savarin
Vijf jaar geleden werd een man zijn droom werkelijkheid. Op een manier die nog nooit was vertoond. Keukenstadion. Een gigantische keuken als arena. De motivatie om zijn kapitaal te spenderen aan keukenstadion was om nieuwe, originele cuisines te ontdekken, die met recht artistieke creaties genoemd mogen worden.
Om zijn droom uit te voeren koos hij topchefs van verschillende expertises. En hij noemde deze mannen The Iron Chefs. De onoverwinnelijke mannen van culinaire vaardigheden.
Als ik het me goed herinner…
Legendarische woorden, waar Sisel om kan glimlachen, thuis, jaren later als ze op YouTube de filmpjes van de Iron Chef terugkijkt. Theater van de herinnering. Lang voor dat er in Nederland kookbattles aan de gang waren, was er in Amerika Iron Chef. Sisel vroeg zich af of de formule op de Nederlandse televisie zou werken. Een panel bijvoorbeeld met Sylvia Witteman, Paul de Leeuw en Maarten van Rossum en voor het format nog een giechelende actrice, Halina Reijn of zo, om ongezouten kritiek te leveren op het werk van topkoks als Ron Blauw, Eric van Loo en Sergio Herman. Uitgedaagd door de volgende generatie culinair talent. Sisels vingers jeukten, maar tegenwoordig was ze niet meer in posities waar haar ideeën op vruchtbare grond vielen. Tegenwoordig was ze thuis en leefde van de bedeling en de voedselbank, zich verlekkerend aan iedere show waarin met liefde werd gekookt.
Iron Chef is voor Sisel symbool voor de televisie in de jaren dat ze in Amerika woonde met de mooie rooie. Wachtend op haar green card had ze gekeken naar de ideale huisvrouw in de persoon van Martha Stewart. Wat een drama dat juist zij de gevangenis in ging, wegens handelen met voorkennis, jaren later, toen Sisel al was teruggekeerd naar het land van haar hart. Sindsdien had ze voor altijd respect voor Martha’s vertrutting. Ze deed het wel mooi, ze betaalde niet af, ze trok haar orange prison suit aan en ging zitten. Mad-tv maakte later een prachtige spoof van de Martha Stewarts prison years.
Ook dat een formule die pas veel later naar Nederland kwam, wekelijkse satire waarin de actualiteit op de hak wordt genomen. Sisel kon er van genieten, samen met die mooie rooie in bed en lachen om Saturday Night Live, Jay Lenno en David Letterman.
Toch was Sisel in Amerika niet erg op haar plek. Ze had noodgedwongen Israël moeten verlaten toen de vader van de mooie rooie stierf en hij terug naar huis moest om orde op zaken te stellen. Al was het maar dat zijn vader, die grote schulden had nagelaten, de naam van de rooie had gebruikt bij zijn illegale tax praktijken.
Voor menig vrouw was het misschien een droom, maar Sisel hield niet van Amerika, California, Hollywoodkastelen van gebakken lucht, ongemeende formaliteiten, hi, how are we today, of hang loose dude. Ze hield niet van het theater met western shows van John Wayne look-alikes, ze hield niet van hobby-village, lekker-knutselen-citty. Als het aan Sisel lag dan gingen ze meteen terug. Zij wilde in Israël, wonen, werken, sterven, Sisel hield er toen nog romantische ideeën op na.
Maar waar ze wel van hield in Amerika was dus televisie en sushi. California rolls, spicey tuna, Sushi of Naples, het waren haar dierbare herinneringen aan The States, hoe vers de vis en hoe groot de overvloed, country she loved to hate.
Van een vriendinnetje van vroeger had Sisel een prachtig sushi-boek gekregen voor haar verjaardag in 1999, het jaar dat ze samen met de mooie rooie terug naar Israël keerde, weer voor het nieuws op televisie werkte en ze opnieuw een bestaan probeerde op te bouwen.
De recepten zijn niet erg goed, sommige ingrediënten worden in de receptuur niet gebruikt, je hebt geen idee wat je er mee moet, maar de plaatjes zijn betoverend. Prachtige lay-out van een stijl die later de feel-good-mood werd. Lang voor dat tijdschriften als Happinez en Yoga daar hun marketing overheen gooide. Maar ook toen werd Sisel er al kriegel van. Als de receptuur niet klopt dan is het voor haar bagger. En zo wist ze zich toch nog te ergeren en te genieten van het verleden dat voorgoed voorbij was.
Wrang soms, 13 februari is het vijf jaar geleden dat Sisel terug naar Nederland keerde.
Later meer,
Jezzebel,
Tussen water en water
Veel show bij dat programma Iron Chef. Ik ben niet zo gek op sushi, maar het ziet er wel mooi uit 🙂 Van enkel plaatjes krijg je geen eten op tafel. Vreemd kookboek dan!
Vertrutting hoort bij de huishouder. Is niet aan te ontkomen. 😉
@Kitty, geweldig dat pompeuze van de Iron Chef, kijk er met veel plezier naar.
Sushi en sashimi is heerlijk!
Oi va voi wat heb ik een hekel aan huishouden én vertrutting 😉
.
LOL.
het was me al opgevallen dat je een tegengestelde smaak had.
tegenover ons kantoor is een nieuwe Japanse wol met sushi.
misschien dat ik het toch nog eens ga proberen binnenkort.
als ik het niks vind kan ik altijd nog doorgaan met de wok 🙂
Als je begint met sushi is het aan te raden om eerst met zalm, tonijn of omelet te beginnen, neem een plakje gember voor het ‘schonen’ van je smaak, beetje wasabi (groene mierik) in het schaaltje, wat soja saus erin, goed mengen, doop er je sushi in en smikkelen maar. 🙂
Japanse wok?
Oi va voi, wat is er gebeurd met tepanyaki?
.
dat is er ook!
http://misato.nl/
@Kitty, nu ga ik streng zijn, ik zie geen wok, goddank! 😉
Japanners wokken niet, dat hoort bij de Thai.
.
Van de menukaart zijn enkel gerecht 70 t/m 76 uit de wok. Het staat er wel op. Heel bescheiden, haha. Ik denk dat ik Tim en Simone maar eens vraag om mee te gaan. Wel leuk; onbekend eten testen 🙂
@Kitty, wel moge het je bekomen.
Benieuwd wat je er van vindt.
.
Morgen gaat het gebeuren. Gereserveerd bij Misato met Tim en Simone. (mijn man ging gelijk al protesteren dat hij dat niet lust. We zien wel wat ze hebben voor hem. :))
@Kitty, spannend! 😉
.
Pas op voor de wasabi, de groene mierik, meestal een balletje, soms uit een tube, erg scherp.
.
Goeie tip!
je betaalt een boete voor het niet opeten van gerechtjes.
scherpe dingen zijn niet zo aan me besteed.
dan proef je toch niks meer, enkel het scherpe spul.
dat vind ik niks.
Ben benieuwd in ieder geval.
Probeer wel een beetje wasabi gemengd door de soyasaus in je eigen bakje.
Het tintelende gevoel in je neus moet je wèl een keer hebben meegemaakt, het geeft bovendien iets exra’s aan je smaak.
Wel even proberen natuurlijk. 😉
.
Dat laatste heb ik niet meer gelezen helaas; geen wasabi geproefd dus. Het smaakte voortreffelijk en we waren verbaasd over de hoeveelheid die geserveerd werd. We waren vroeg: 16.30 uur en dat was maar goed want om 18 uur was het bomvol. We vonden het allen voor herhaling vatbaar!
@Kitty, wat leuk! 😉
Heb aan je gedacht.
Jammer van de wasabi.
Maar dat dan een volgende keer.
.