In het huis van mijn vader
In de auto onderweg
Van huis naar eigen zaak
Rinkelt de telefoon
Na jaren
Bouwt daar nog steeds
De oudste
Een fundament
Van bestaan
Op zoek naar liefde
Maar in het huis van mijn vader
Gebouwd op ethos
Moraal
En stellingen
Gaat het over zonde en berouw
Daar moet een vrouw boeten
Om de vruchten van haar pen
In het huis van mijn vader
Heeft een kille wind vrij spel
Daar gaat het over schuld
En straf
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Christian Boltanski, Biënnale Venetië 2011
Ik heb nooit een hekel aan mensen die ik niet ken maar hier krijg ik toch een kil gevoel bij.
Als je wist hoeveel mensen die ik ken die worstelen met hun ouders of de akties van hun ouders.
Ik ben nu vrij… kan niets meer doen of zeggen, of ik het wil of niet.
@Fulps, een kil gevoel lijkt mij iets anders dan hekel, gelukkig.
@Koek, interessant wat je zegt.
Volgens mij ben je nooit ‘vrij’ van je ouders.
Het is een gedeelte van wie jìj bent.
.
@Jezzebel, “je bent nooit vrij van je ouders”, zo ervaar ik dat ook.
De vraag is op welke wijze je (ik) er vervolgens mee om gaat. Mijn ervaring is dat hun eventuele ‘kilte’ of andere eigenschappen, naarmate je (ik) ouder wordt, steeds vaker met de ‘mantel der liefde’ worden bedekt.
Ik bedoel niet de strikt verwerpelijke maar (hun) algemeen klein-menselijke karaktereigenschappen, dat begrijp je.
@Baruman, je ervaring en de mantel der liefde klinkt mooi warm.
.
Ik ben met 17 de deur uit gelopen en ik heb niet omgekeken, Dat is niet goed, maar op een bepaalde manier geeft het wel veel rust.
@Knuts, fijn dat je er rust mee hebt.
.
Of we willen of niet, we overerven altijd genen van pa of moe en zelfs van al onze voorouders van generaties terug…..tot aan het begin van ons mensdom bestaan.
Dit vormt ons karakter ofwel is onze erflast
Wat we ermee kunnen is volgens mij …alleen maar kijken of alles wat we nu doen en ervaren ook echt goed voor ons voelt.
Zoniet ? Dan is er toch niks of niemand die zegt dat ‘het’ niet anders mag .
maar dat is van vaak een slopend lange weg
Als je denkt in termen van schuld en boete, voel je jezelf vast schuldig.
@Fons, ieder zijn eigen weg en manier.
@Kitty, zullen we het denken maar aan mij overlaten?
.
ok
@Kitty, dat was een beetje kort door de bocht, begrijp nu dat je ‘je’ overdrachtelijk gebruikte, maar de stelling is me toch te kras. We kunnen niet in het hoofd van een ander kijken. Je kunt uiteindelijk alleen vragen: ‘Hoe is dat voor jou…?’
.
🙂
Wiens brood men eet, diens woord men spreekt, hij zei het letterlijk en hij bedoelde dat ik mijn mening maar voor me moest houden.
@Blew, ja, ‘de vader’ heeft soms heel wat wrange spreekwoorden tot zijn beschikking.
.
Het idee is: ik geloof niet in schuld en straf.
Alle handelingen van een ander zijn verweven met je eigen handelingen van nu en van die in het verleden. Als je dan iemand schuld verwijt, ben je zelf ook schuldig.
Als je de gedachte aan schuld verwerpt, kan je pas een vrije gedachte ontwikkelen.
De enige grondslag voor verandering.
De mens koestert zijn emoties te veel. Het werkt vaak negatief.
@Kitty, nou…
mensen zonder emoties zijn psychopaten.
.
LOL!
Zonder zei ik niet.
Kitty’s punt heeft wel een betekenis.
Eva Mozes is voor mij de personificatie van teruggewonnen vrijheid.
Enkel door vergeving van zijn afschuwelijke daden, kon zij haar eigen leven weer oppakken
was ze vrij
http://www.imdb.com/title/tt0489707/
@Koek, ik heb Eva Mozes ontmoet in Auschwitz tijdens de 50-jarige bevrijding.
Wat denk je zelf, hoe vrij is zij?
En ook vind ik de vergelijking niet opgaan.
Een vader is heel iets anders dan een van de meest verschrikkelijke nazimisdadigers.
.
ze is vrij. on her terms!
kampdoctor, vader of leraar van het hofnaretje
daar gaat het mij niet om
het is de gedachte die ik probeer over te brengen.
dat jij je eigen terms of freedom kan creeren
om verder te gaan
hoewel je ouders je erin kunnen steunen
heb je er in principe je pa niet voor nodig
wow dat je haar hebt ontmoet zeg !…. vond de documentaire over haar erg inspirerend
U bent ergens geweest
Daar durf ik [nog] niet naar toe
En dat, terwijl ik vrij ben om te gaan
In Amsterdam, daar staat een huis
Waar mensen zwijgend zich …
Een fragment denken te lezen van een dagboek
En plots begrijpen?
Buiten zien zij niets
Niet de panden
Grachten lang
Waar eens woonden
Ras zuivere mensen
Die geen van allen
Zeggen zij
Wisten waar die
Spoorlijn heen leide
@Yrret, Auschwitz was heel zwaar.
Ik werkte nog voor het rtlnieuws.
We zijn naar Polen gegaan met een overlevende van een zogenaamde Mengele-tweeling, Vera Kriegel, haar zusje heeft de experimenten niet overleefd.
Soms zie je Vera nog wel op foto’s.
Tussen de kinderen en het prikkeldraad een klein meisje die boos haar vuist opsteekt naar de camera.
Vera was met haar dochter Irith, tijdens de herdenking van 50 jaar bevrijding. Ze hebben bordjes met namen van vermoorde familieleden bij het monument gezet.
En vlak voor shabat de kaarsen aangestoken, gezongen en gebeden.
.
Jezzebel, ik zit aan iets te denken.
Ik zou naar Auschwitz toe moeten [een keer]
Om mijn eigen ziel op z`n donder te geven
Om iets wat ik denk te begrijpen
Ook daadwerkelijk te voelen
Stel, iemand zou u vragen.
Hoe doe ik dat, zonder in handen te vallen van ‘valse gidsen’.
Geen gidsen die mij vertellen wat ik moet weten volgens hun.
Gewoon, menschen om mij heen, die mij met/in rust laten.
Waar begin ik, een gedachte in een daad om te zetten?
Irith, is een wonder schone naam.
Gevoelsmatig dicht bij mijn nickname, Yrret.
Vr.gr. George.
@Yrret, George,
Ik geloof dat ik het vliegtuig zou nemen, een auto huren en daar op eigen houtje heengaan, en kijken.
Het is een loodzware trip en ik zou er geen vakantie aan opofferen.
Dan is yad vashem in Jeruzalem een betere plek.
Anselm Kiefer heeft mooie werken gemaakt over ‘de schuldige aarde’.
Irith is de naam van een plant, lelie-achtigen, een zeer populaire meisjesnaam in Israël.
Wat betekent Yrret?
Yrret is Terry, als in Terry Goodkind.
Mijn volledige nickname is, Yrret Dnikdoog.
Gewoon de letters van achter naar voren.
De hoofdpersoon in een aantal boeken van Terry Goodkind is Richard Rahl.
Richard rahl is een “zoeker”.
Ik zoek zelf ook, maar wat ik zoek, weet ik niet.
Als ik iets gevonden heb, zoek ik naar de bron.
In alles wat ik doe, goed en slecht, zoek ik naar de bron.
Alles wat een mens is, is aanwezig in mij.
Indien nodig, dus hard, gemeen, vals, achterbaks en een moordenaar.
Indien nodig, dus zacht, etc.
Zelfkennis heb ik niet, mensenkennis over anderen heb ik niet.
Wie ik ben, weet ik pas als ik een daad heb gedaan.
In woorden kan ik iets zeggen, bv. als ik iemand in nood zie, dan help ik.
Misschien wil ik wel, maar of ik dat doe is een open vraag.
Als u mij slaat, keer ik u de andere wang toe. Mooi, lijkt mij nobel. Staat geschreven ergens in een boek, maar wat doe ik in het echies. Weet ik niet.
Als ik uw kennis pak en mij naar een ander voordoe als ‘wijzer’, is dat vals van mij.
Als ik ga zoeken naar de bron van uw wijsheid en ik vind die, dan beschouw ik uw kennis ook als mijn kennis. En dan doe ik daar mee wat ik wil/wens.
Als ik de bron niet kan vinden van uw wijsheid, dan noem ik dat een ‘glijdende’ gedachte. Dan is dat nog niet aan polijsten toe.
Daarmee doe ik een poging om kennis te vergaren, geen dom schaap te zijn, geen volger van een ander, niets blind doen.
Daar kan je traag van worden, zowel in denken als in handelen.
Dat kan je weer versnellen door te trainen. Dat kan ik ook zoeken bij u, u bent immers mijn bron met de kennis die u deelt. Ben ik een mens die dat doet. Zomaar uw woorden aannemen als waarheid? Neen, maar ‘gevoelsmatig’ [dit is gevaarlijk] zijn uw woorden positieve energie. U schijft dat ik jok. Ja, logisch, ik ben maar een simpele man. Ik schrijf dat u jokt. Huh?! Ik wacht op uw reactie. En dan, gebeurt er niets. Maar geen reactie is ook een reactie. En alles wat u schrijft, alles, kan ik fout interpreteren. We hebben het nu alleen nog maar over woorden.
bv.
Der Herr, schreeuwt tegen mij: “Schiet dat kind dood!”
En nu? Wat doe ik? Wie ben ik? Schiet ik? Mis ik opzettelijk? Staat dat kind 1 meter bij mij vandaan? Heb ik een mooi glimmend geweer en weet “Der Herr” dat ik, Yrret, alles raak tot een afstand van 1001 meter. Heeft “Der Herr” ondertussen een pistool tegen de slaap van mijn kind? Dilemma.
Ik kan eindeloos filosoferen wat ik doe in die situatie, ik kan ook proberen naar mijn bron te zoeken, waarom ik in hemelsnaam in die situatie ben gekomen.
Dus.. hier komt de glijdende gedachte.
Ik kan in de toekomst kijken [denken], met kennis uit het verleden, en met een zo goed/slecht mogelijke ‘wijsheid’ mijn kennis omzetten in daden.
Pff.. allemaal perceptie en een risicovolle dialoog in mijn brein.
In het echte leven ben ik een mislukte allochtoon. Niet alleen in Nederland. Neen, over de hele wereld. [ietwat dramatisch geschreven]
Ben ik slachtoffer van omstandigheden? Neen.
Kan ik als mens veranderen? Ja, maar met die verandering ben ik nog steeds bron! Mijn gedachten vragen soms om een bevestiging. Kan ik bevatten wat Auschwitz is, zonder het ooit tot diep in mijn ziel te laten ontploffen?
Neem ik uw gevoel over? Neen, ik neem uw gevoel niet over.
bv. Amsterdam, waar ik ben geboren, is de bron. Ik zoek/krijg informatie over de laffe houding van Hollanders in de periode van 1940-1945. Ik oordeel en veroordeel. Ik zoek verder, maar alle info tot nu toe blijft mijn gedachte van meer dan 50 jaar geleden steunen. Alleen nu, veroordeel ik die Hollanders niet, omdat ik niet weet wat ik gedaan zou hebben.
Als een idioot [graag zo`n volger van G.Wilders en M.Rutte] met onzin een standpunt gaat verdedigen die mij echt niet aanstaat, zet ik mij in de modus VALS. Dan gebruik ik alle kennis die ik heb om hem onder de grond te stampen. Hem, vrouwen negeer ik. Hem ga ik treiteren, tarten, bloed zuigen. Verbaal. In het echt durf ik niets. Ik ben gewoon een simpel watje. Bloggen is een kunst. Maar elke vorm van kunst kent /haar zijn eigen persoonlijke perceptie. Vincent van Gogh is wel aardig, Karel Appel is een kliederaar. Uw blog is wel aardig, die van mij is kliederwerk. U heeft 1001 [?] volgers, ik heb er 1[!]. Ik kan u lezen vanaf 2006, u kan mij lezen van af gisteren. Of op mijn blog vanaf 2-3 maanden geleden. Ik wis mijn post als ik mijn gedachten zat ben. Kan je lachen om de reacties als dat gebeurt. Maar die ene volger die ik heb [die echt niet volgzaam is] is voor mij zeer waardevol. Ik moet echt studeren om te begrijpen wat zij schrijft. Mijn basis kennis is laag, amper middelmatig.
Jad Wasjem, dank u, ik moest zoeken. Mijn 1e gedachte is dat het een, voor mij, gekleurd gedenkteken is. Misschien later als aanvulling. In Israël zoekt mijn ‘ziel’ naar de bronnen waar Jezus is geweest. Dan ben ik ongeveer bij de bron van een boek waar ik niets van begrijp. En, zeker zo belangrijk voor mij, ik wil [eis van mijzelf] op eigen kracht op Massada staan, en dan aan ‘oude’ historie/geschiedenis denken en/of voelen en David Broza horen.
Irith. Lelie. Past bij Claude Monet.
Vincent van Gogh of Claude Monet?
Ik kies niet. Beide kunst met een K.
Karel Appel blijft een kliederaar.
In de prullenbak met die rommel van hem.
Hè hè… The End. Ja, ik ben [ook] roekeloos.
@Yrret, het is een heel verhaal.
En wel steeds meer off-topic, maar dat is misschien mijn eigen schuld, ik vroeg er naar.
Goodkind ken ik niet, maar heb ik net opgezocht op Wikipedia.
Het klinkt een beetje als cult.
Mooie combinatie schrijver en schilder.
Van Gogh of Monet, voor mij heeft Van Gogh meer diepgang.
Maar Monet heeft zijn eigen steentje bijgedragen aan een totale vernieuwing in de schilderkunst.
Karel Appel is géén kliederaar:
I do not paint, I hit
http://youtu.be/hsxR8aT2Ob0
Zeldzaam mooie opname.
.