Het waren barre tijden en tegenwoordig kookte Sisel van de bedeling. Eens per week sleepte ze zich door menig storm naar het uitdeelpunt om met tassen vol terug te keren, doorweekt, verkleumd, met blauwe vingers en de dankbare glimlach nog op het gezicht gespateld. Thuis werd de buit zorgvuldig op houdbaarheid en voedingswaarde bekeken, veel snoep, groenten op het randje, heel soms vis, nauwelijks fruit, vieze sauzen in alle vormen, fles, blik, pak, pot en poeder, overvloed aan chocolade na de feestdagen en vaak varkensvlees, maar daar was ze streng in, dat at ze niet. Ze had ook moslim kunnen zijn, toevallig was ze Jood. Dus ook geen gepaneerde mosselen voor in het vet, ze had geeneens een frituurpan. Dan moet je gewoon wat olie in een pan doen, zei een hulpvaardige vrijwilligster die graag van haar kroketten af wilde, alsof Sisel dat zelf niet kon bedenken. Weet je hoeveel olie er in een pan gaat om die dingen te bakken, kaatste ze dan bits, vond dat zonde en wat moest ze met die pan met vet, the day after, of moest ze iedere dag frituren? Nah, Sisel was opeens vroom in de koshere keuken, geen toestanden in deze tijd, hoofd erbij. Een voedselvergiftiging kon ze missen als kiespijn.
Haar dwarse koppigheid betekende vaak beter vlees, rundvlees, kip, betere vis en heel wat knackworsten minder, erwtensoep met worst en spek gaf ze aan een ander. Laatst hadden ze vier dubbele pakken spek per persoon gekregen, allemaal een dikke maand over de datum. Daar begon ze niet aan en liet ze achter.
De gang naar de voedselbank was voor Sisel een opgave, het was oorlog in haar overlevingssysteem, zoals dat voor haar safta vroeger geweest moest zijn, toen ze na de oorlog de zorg voor vier kinderen had en er geen geld, geen inkomen en geen werk was, vrouw alleen. Sisel was altijd bang dat ze op een goed moment haar geduld zou verliezen, uit haar slof zou schieten met dat pittig Spaanse temperament en het kutkarakter, geërfd van vele generaties vrouwen die eeuwenlang in de pannen roerden en daarmee leven, welstand en welzijn bepaalden, altijd op zoek naar beter, de beste ingrediënten, de rijkste smaken en de grootste passie. Maar daar zijn ze bij de voedselbank in Nederland minder van gecharmeerd en dus was het altijd voorzichtig aangeven, dit liever niet, oh, zou ik dat mogen, Sisel vond het een martelgang. Telkens weer probeerde ze zich er niet al te druk te maken, dankbaar zijn, vrolijk de tassen naar huis slepen en thuis met rigoureuze hand het kaf van het koren scheiden.
Eenmaal thuis verkleumd, doornat en buitenadem, loeizwaar haar tassen, begon Sisel te koken. De eerste week van het nieuwe jaar zaten ze bij de voedselbank met een overschot aan gourmetschotels, helaas geen vlees, de groentevariant, champignons, uien, prei, paprika, courgette en ook verse ananas. Gadver, de tijd dat Sisel dat nog lekker vond, ananas door de macaroni, de Mexicaanse kip of de Chinese babi pangang, die lag ver achter haar. De ananas werd dus gereserveerd voor bij het ontbijt de volgende dag. De rest werd een spaghettisaus met de Basilicum Tomatensaus van Albert Heijn, als basis, Sisel deed er verse tomaten, een Spaans pepertje en handenvol knoflook bij, aan het eind een scheutje room en op het bord rijkelijk besprenkeld met vers geraspte parmazano die er nog in haar eigen koelkast lag. Heerlijk met penne, Sisel moest er van glimlachen.
Maar de volgende dag ging het mis. De oudere man bij de voedselbank had haar, wat hij visfilet noemde, in de maag gesplitst. Aanvankelijk wilde hij de grootverpakking aan haar slijten, 9 filets, maar Sisel vroeg om een plasticzakje, drie graag, dat was meer dan genoeg voor de lekkerbek zoals ze aan de kraam die bedeegde en bekorste toestand noemden, met verse vis had het allemaal niet veel te maken, maar daar kwam Sisel pas later achter. In Tel Aviv was ze dol op de fish bits van het trendy restaurant Vongoli op Ibn Gvirol street. Verrukkelijk malse zeebaars, licht gepaneerd en geserveerd met een pittige salsa van verse tomaten, bleekselderij en opnieuw de verleidelijk Spaanse peper, voor dat warme tintelende gevoel. Op smaak gemaakt met wat vers citroensap over het geheel. Sisel verheugde zich erop met de lekkerbekken en de zelfgemaakte salsa waarvoor ze in de winkel verse kruiden en citroen ging kopen. De filets werden om en om gebakken, afgedept op keukenpapier, de salsa was fris en goed gelukt, maar eenmaal watertandend aan tafel, was de vis toch niet meer goed. Drie happen en Sisel werd kokhalzend misselijk, kwakte het hele zooitje in de vuilnisbak en at die avond en de hele volgende dag niets meer, met als gevolg dat de andere groente en producten die dringend gebruikt moesten worden, achter raakten op schema en die ze met een knagend schuldgevoel, maar toch met vaste hand bij de minste twijfel wegmieterde, het ene na het andere in de vuilnisbak lazerde.
Later meer
Jezzebel,
Tussen water en water
9 Responses to Sisels recepten: Pittige salsa bij vis