Sisels recepten: Afrodisiaca

Voor de liefde geen tijd, maar vooral geen appetijt. Sisel was als afleiding weer gaan zoeken in de kookboeken, koken als troost voor de armen, zoals safta dat deed als ze zich verdrietig of bedrukt voelde. De situatie begon schrijnend te worden, balancerend op het randje van de afgrond met zorgen die zich stapelden als pannen, steeds hoger en wankeler, en dus dook ze het verleden weer in met al zijn rijke herinneringen, geuren en smaken.
Sisel was in het bezit van twee kookboeken die met liefde, lust en erotiek te maken hadden. Aphrodisiac Cuisine van Chef Bruno Cerdan uit India, die in The Emperial in New Dehli bekend stond om zijn French savoir faire. Sisel had het boek gekregen van een vriendin van vroeger voor haar verjaardag vermoedde ze, ook al was die pakweg week eerder dan de 24ste december die in het boekje als datum stond, gekocht op een tocht door India met haar vriend die er later met een jonger exemplaar vandoor ging, maar dat pas veel later toen ook de vriendschap met Sisel inmiddels was uitgeput. ‘Voor mijn lieve vriendin die zo van koken en de liefde houdt,’ stond er in de opdracht.
Toch het land van de Kamasutra, maar Sisel kon het niet bekoren de veredelde curries met Franse slag. En misschien kwam het door het vriendinnetje van vroeger dat halverwege de vriendschap de handdoek in de ring gooide en Sisels passies, verlangens, verdriet en zelfs de gerechten die ze kookte, op het laatst te zwaar op de maag vond, dat ze er misselijk van werd.
Maar ook Isabel Allende’s Aphrodite, a memoir of the senses, kon Sisel niet bekoren. Het was een fantastisch boek waarin Allende haar leeftijd van 50 jaar omarmde en over prikkelende gerechten sprak, met de kruiden en de specerijen die de hartstocht aanwakkerden, compleet met prachtige schilderijen en tekeningen, schimmige tantes die de familiegeheimen bewaakten en de Subjective List of Aphrodisiac Vegetables.
Misschien was het te Amerikaans naar Sisels smaak, maar meer waarschijnlijk was ze niet in de stemming voor de liefde, erotiek en kruidige smaken van landen waar de zon gul scheen en… en zo.
Sisel wilde zich niet verliezen. In de koelkast lagen twee struiken lof, citroen en een hardgekookt ei, simpele salade, die maakte haar blij. En de nagekookte aardappelsoep van chefkok Erik van Loo, smaak van de ziel, geleerd van zijn vader, luister naar de geluiden van de akker, het wad, de zee en met liefde koken, niet zo rijk, met een lekker pakje roomboter, maar blueband voldeed, geen truffel om het te verrijken tot een sterrengerecht, maar wel de ziel.
Sisel kon er treurig van worden, als het om de liefde, de smaken en het verleden ging. De werkelijkheid zo grauw.
Met de paplepel ingegoten, die van Sisel van zilver, met drinkbeker, schrapertje en gewone lepel. De afbeeldingen van Hans en Grietje, boze toverheks en de geluks Nijntjes van de Bruna die Sisel eraan gehangen had.
Afrodisiaca haar bevallige tochus, het leven was als de ananas in de aanbieding, Sisel had de vrucht met zorg betast, van onderen bij het hart, geroken aan de zaak, maar de geuren waren verdord.