Sisel had het koud op een zilvergrauwe donderdag in november in Holland aan zee waar de wind begon te jakkeren. Jaren later, na de avonturen in het land van haar hart, had ze last van koude-vingers-vrees, kon dus niet lekker tekenen en bladerde op zoek naar warmte uit het verleden opnieuw door haar receptenboeken.
Op 25 november 1994, werd in de Jerusalem Post het recept voor courgettepannenkoekjes met knoflookyoghurtsaus afgedrukt. In de tijd dat er nog geen Ha’aretz in het Engels in Israël was en de Post de enige Engelstalige krant, op de Jerusalem Report na, maar dat was een tijdschrift en zat wel goed in elkaar. Niet lang nadat Sisel in Israël woonde en leefde, begon ze genoeg te krijgen van het kolonistenkrantje, maar de recepten heeft ze nog steeds afgedrukt op een heel pak kopieerpapier onder in haar kookboekenkast. Een goudmijn voor Sisel die als dochter van twee generaties vrouwen die ondergedoken waren, moest uitkijken voor verzamelwoede. Alle jaren dat ze op zoek was geweest naar de smaken van de Joodse keuken hadden slechts een peulenschil opgeleverd bij de schat aan informatie die ze in de archieven van het settlerskrantje tegenkwam.
Toegegeven in die tijd was Sisel nog verrukt van het beloofde land, tegen het lyrische aan. Iedereen was Jood van de bakker, de buschauffeur tot en met de krankzinnige buurvrouw die ze later tegenkwam, gescheiden van de mooie rooie en een bedreiging voor de buurvrouw die dacht dat Sisel er met haar man vandoor wilde, en meer dan eens midden in de nacht verhaal kwam halen en eiste onder haar bed te mogen kijken om haar man te vinden. Voor de buren deed ze vanaf toen nooit meer open, maar dat was dus al later, in die begintijd was Israël een sprookje van bescherming en gezelligheid en hoewel haar smaakpalet al flink ontwikkeld was, overspoelden de smaken haar toch nog onverwacht en brachten Sisel in de hoogst mogelijke staat van genot, groenten en verse vruchten, zo intens, zoals ze het nog nooit ergens had geproefd. De passie waarmee gekookt werd liet haar glunderen van geluk, zoveel liefde. In de meest eenvoudige shoarma en falafeltenten, de toeristenlokkers aan de boulevard, tot de chiqueste restaurants van Tel Aviv met sterrenkoks in de keukens van het King David en het David Intercontinental of de geheime clubs waar alleen de leden van de ambassade kwamen, werd er gekookt met hart en ziel.
Courgettepannenkoeken met knoflookyoghurtsaus, best koud op zo’n 25ste november, vond Sisel, maar in Israël, was ze bijna vergeten, zaten zij, de mooie rooie en hun vrienden soms tot begindecember nog in zomerkleding te puffen op de bank omdat een chamsien vanuit het zuiden het hele land met fijn woestijnzand als een gloeiende deken had bedekt. Alles saffraangeel van het fijnste stof, dagen om letterlijk gek van te worden als de wereld eruit zag alsof het door een nucleaire aanslag was getroffen en alle vrouwen begonnen te poetsen en natte lakens voor de ramen hingen in de hoop op een zuchtje vochtige lucht. In Bijbelse tijden gold de chamsien als verzachtende omstandigheid voor de man die zijn vrouw op zo’n dag om het leven bracht. De frisse yoghurt moet zeker een verlichting zijn geweest voor de man en de vrouw die in die dagen tot elkaar veroordeeld waren en snakten naar verkoeling, toch pittig.
Sisel kan zich niet herinneren het ooit gemaakt te hebben, blijkbaar was ze een hamsteraar als het om recepten ging. Onder alle omstandigheden altijd een voorraadje klaar om te troosten, te delen, te verwennen en iets lekkers te maken.
Later meer,
Jezzebel,
Tussen water en water
Raspen heb ik nog nooit gedaan, maar je kan ook plakken courgette nemen(of aubergine); door bloem, geklopt ei en paneermeel halen en dan in de pan. Veel rommel en werk, maar wel lekker!
In Nederland is de gewone yoghurt te zuur voor een lekker sausje; Bulgaarse yoghurt of roer of stand is beter.
Ze zijn er wél, de koks met hart voor de zaak, maar je moet uitvinden waar ze verstopt zijn 😉
@Kitty, in Nederland zijn de chefs die met liefde koken met een lampje te vinden, in Israël op elke straat hoek en in Zandvoort helemaal niet. Ik denk dat Limburg qua smaak de beste pronvicie is 😉
Wat de yoghurt betreft heb je gelijk, Griekse, Turkse of Bulgaarse yoghurt dient hier voor te worden gebruikt.
In dit recept is het niet zo zeer de bedoeling dat de courgette in het beslag wordt gedoopt, maar dat die deel van het beslag uitmaakt, vandaar geraspt.
.
Helemaal geen? Dat kan ik me niet voorstellen.
Misschien deze eens proberen?
http://www.tripadvisor.nl/ShowUserReviews-g188601-d747523-r57850538-La_Fontanella-Zandvoort_Noord_Holland.html
Ik houd persoonlijk het meest van eetcafés met een goede keuken. Gezelligheid even belangrijk als het eten. De kaart mag gerust beperkt zijn, als het maar goed smaakt. Grieks en Italiaans en Thais eten zijn ook geliefde keuzes.
@Kitty, voor mij hoeft de kaart ook helemaal geen eindeloze boodschappenlijst van verleidingen te zijn.
Als wát er is, maar goed is.
Dat heb je in Zandvoort niet veel.
In Fontanella ben ik nog nooit geweest, wel de kaart bekeken, en gezien hoe ze je in de zomer van straat proberen te plukken om binnen te komen.
Dat vind ik zo opdringerig dat ik er al klaar mee ben.
Mijn gedachten zijn dan; als je je tent niet vol krijgt en guerilla marketing moet uitvoeren op argeloze voorbijgangers, die je van bovenaf het trappetje toespreekt op net iets te luide toon, dan zal je tent ook vast niet best zijn.
Zandvoort catert aan toeristen en in Nederland is het gewoon niet gebruikelijk dat er dan met liefde gekookt wordt. Op het Damrak in Amsterdam ga je ook niet zitten, de goede tenten zitten her en der verspreid door de stad in de stegen en straatjes.
Zandvoort is daar wellicht ook te klein voor.
Restaurants die er niet voor de toeristen zijn redden het niet.
.
Daar houd ik ook niet van; dat binnenloodsen. Ben het weleens tegengekomen op Kreta. Normaal blijven we uit de buurt van toeristenplekken waar dat gebeurt. Meestal vriendelijker voor je beurs en oorspronkelijker. Ik kan me niet herinneren ooit aan zee in Zandvoort te zijn geweest. Wel in Wassenaar, Scheveningen, Katwijk, Noordwijk en verschillende plekken in Zeeland. Geen enkele herinnering aan culinaire genoegens wat het zeegebied betreft, maar wel aan de lekkere verse stukjes gebakken vis. Dat smaakt op het strand prima als je gezwommen hebt.:)
@Kitty, het is vast een tijdje terug dat je aan zee bent geweest (in Wassenaar, Zeeland en Noordwijk kun je overigens wel heul goed eten), maar vis bij de kramen heeft niet veel meer met vis te maken. Het is allemaal gefrituurde surimi dat rubberig van textuur is en smaakt naar alles waar ze het mee hebben ingespoten (zeevruchten uit het frituur hebben werkelijk niets met fruits de mer te maken, allemaal nep.)
Het is erg jammer, want je zou van dit dorp ook een culinair hoogstandje kunnen maken met de prachtigste locaties.
.
O, dat is waar; al heel lang niet meer geweest. Dus ik ben niet slecht bedeeld met de viskraam op de Maastrichtse markt op vrijdag? Deze besteld zijn vis in andere werelddelen(Azië/Afrika). Maar het is wel degelijk vis en geen surimi.
@Kitty, je hebt mazzel 😉
.
Raspen gaat goed, maar courgette laat veel vocht af. Lekker, jouw pannenkoeken! De Zandvoortse horeca… Noordwijk ook hopeloos. Katwijk basic en daardoor vaak wel goed. Scheveningen erger dan Zandvoort.
@Blew, toen ik net terug in Nederland was, was het een heuse shock met hoe weinig liefde er hier gekookt wordt.
Wat een belediging voor de gasten, en hoe schaamtevol zo’n tent te runnen.
.