Sisels recepten: Beef Jerkey, Pompoensoep en Kim Chi

Het was slechts enkele jaren na de dood van de jonge vriend dat Sisel in januari 1994 de verte, ruimte, adem en een nieuw leven koos. Op Schiphol stond een handje vol vrienden en Sisels ouders die het toen nog stoer vonden, een vrouw voor het Joodse land, maar toch niet helemaal hun nieuwe werkelijkheid beseften waarin Sisel er niet meer was om te troosten, of iets lekkers te koken. De broer van de dode vriend had een eigengemaakte Friese kruidkoek voor Sisel gebakken als afscheid, het broederhuwelijk nog steeds in gedachten, maar ook hij wist, Sisel moest hij laten gaan, misschien kwam ze terug. Niet veel later schakelde Sisels moeder definitief over op de traiteur, behalve de keren als ze Sisel wist te verleiden over te komen, als er nood aan de man was, toen de zaak failliet ging, of ze verhuisden, toen ze van de trap was gevallen en met haar nek in een brace liep en alle andere keren als Sisel er was, dan huilde haar moeder op de bank en kookte Sisel de sterren van de hemel, van het verleden, van betere tijden, van troost en verder.

Het was november toen Sisel de eerste recepten in het nieuwe land opschreef in een fijn ruitjesschrift met een ringband dat ze achterover had gedrukt bij haar nieuwe baas. Sisel werkte een half jaar na haar vertrek voor televisie als producer voor het nieuws, terug naar Nederland. En omdat een beetje journalist een fijn blocknoot of schrift op zak had en Sisel daar toch al gevoelig voor was, werd het rooie schrift het opschrijfboek waar geen productionele aantekeningen en journalistieke boodschappenlijstje in terechtkwamen, maar de recepten van haar hart .
De allereerste recepten, de twee lievelingspastagerechten van de mooie rooie, het origineel voor pesto, hij had met een Italiaan op campus in de States een kamer gedeeld, en de tweede; cream cheese zoals de Amerikanen het maken, als ze geen zin in Alfredo hebben, dan gooien ze een heel pakje Philadelphia in de pan, braden wat champignons, knoflook en uien aan, handen vol fijn gehakte peterselie, peper en zout en klaar is Kees en het is nog lekker ook

Eenmaal uit het zuiden, weg bij de nieuwe Russische immigranten, the Jewish Agency, de bedouïnen en de woestijn, streek Sisel met haar grote liefde, die mooie rooie, en een Australisch echtpaar neer in het hartje van Tel Aviv, in een veel te krap huis voor z’n vieren, de verschillende culturen en de riten en gewoonten. Haar huishouden werd plots kosher en vlees enkel buiten de deur gegeten. Sisel had niet veel moeite met de vegetarisch koshere keuken, ze hield van koken en als de echtgenoot weer eens trek in pompoensoep had, dan wachtte ze tot hij klaar was met koken om de boel op smaak te brengen, met flink wat kruiden en specerijen. De soep verdiende een bite en iedereen werd er gelukkig van. De smaken, de kleuren, geuren van verlangen, ze waren in het land van hun hart en de liefde had de overhand genomen, tussen de dagelijkse ergernissen, de terreurdreiging en het gevecht om het bestaan. In die tijd konden ze dat allemaal nog makkelijk aan.

De mooie rooie werkte toen als madrich, zoals ze het in het Hebreeuws noemden, of counselor zoals de Amerikanen zeiden, begeleider van studenten uit het buitenland, op zijn vroegere High School, Chaklai Pardes Hanah. Eens in de twee weken had hij een weekend vrij, dan kwam hij naar huis, of bezocht Sisel hem op campus in de Pardes. En als zij bij hem kwam maakt hij Sloppy Joes, ook wist hij een origineel te bemachtigen voor Beef Jerkey waar Sisel zo van hield, vooral uit de vriezer, smaken uit het verleden dat ze niet kende en een zwak voor had, de cowboys op hun paarden en onder het zadel rijpte het vlees, gedroogd, gepekeld en gekruid. Sisel was dol op dat soort romantiek, maar van zelf maken was het nooit gekomen.
Ook het recept van de jonge vrouw die ze op campus in Arad waren tegengekomen, dierenarts en dochter van een Koreaanse moeder en een vader die Auschwitz had overleefd, de lekkerste kim chi, werden in grote potten in Sisels kleine maar gezellige keuken ingemaakt.

Het was Sisels meest dierbare receptenboek, dat niet meer frequent, maar toch nog zeker een keer per jaar van commentaar of een nieuw gerecht werd voorzien, jaren later.

Later meer,

Jezzebel,
Tussen water en water