Sisels recepten: Aioli

Voor Sisel waren de koude dagen aangebroken, weinig licht, weinig adem. Om haar heen een keur aan kookboeken met smaken uit het verleden, haar koelkast zo goed als leeg, op het hoognodige na, lof uit de aanbieding, een stukje roquefort, room, ham en kaas in plakken en courgette eenzaam in de groente la, in haar hand de waaier van recepten die ze blijkbaar voor later had bewaard. Verrassend ratjetoe waarvan ze al lang de bedoeling niet meer begreep. Wat moest ze met kipreepjes in bierbeslag, kokosnootchips bij de borrel, Goloptchy I en II, Jiddishkeit, koolrolletjes gevuld met pittig gehakt en rozijnen in tomatensaus met laurier en niet te vergeten het recept van haar Spaanse roots, originele aïoli, niet op alfabet of soort gelegd, maar dwars door elkaar. Sisel voelde zich sitting duck, maar goddank, ze hield van de humor van het lot, er was ook het origineel voor Pekingeend in pannenkoekjes met lente uitjes en hoisinsaus gemaakt van pruimen. Zoals ze het thuis kreeg op uitzonderlijke feesten en partijen, haar ouders deden het niet vaak, maar als er gasten werden uitgenodigd dan was er enkel het beste van het beste, zoals de catering van Golden River uit Laren en de vrienden en zakenrelaties zowel de flensjes als de ijsbergsla gevuld met pekingeend, mihoen, sesam, knoflook en kruiden kregen geserveerd. Het verrukkelijkste wat Sisel kende, zo fris, in Israël maakte ze het ook wel met kip. En ook die mooie rooie was er dol op. Kwaliteit kon hij, net als Sisel, herkennen.

Maar de ongekookte recepten bleven ongekookt in de ziploc bag. Op een handjevol excentriciteit zat Sisel niet te wachten, het leven was grauw geworden. Op sommige dagen het zicht niet meer dan een paar meter, tussen water en water hing dikke mist. Jom chamishi, op de vijfde dag van creatie toen Sisel zich moest melden bij de gemeentelijke Sociale Dienst, werd een leeg nest met het badwater weggespoeld, hevig bloedend om de appeltjes uit het verleden. Wie had er nog tijd voor ingemaakte uitjes of in sojasaus geweckte knoflook, misschien moest ze een kookshop beginnen. Geheime smaken van liefde, verlangen en verleden, op een verlaten plein in Zandvoort waar zelfs de art supply store het heeft opgegeven en enkel in de weekenden nog de poorten opent voor een verdwaalde Duitser die in het vakantiehuisje in de regen wellicht wat wil kwasten, of glittertjes plakken. Wie heeft er nog geld voor de flowers of the soul, in tijden van crisis is het van de hand naar de mond. En al het andere is luxe.

Koude dagen, bloed, zweet en tranendagen, op die tijd van de maand dat je geen mayonaise kunt maken. Sisel verlangde aanvankelijk naar spaghetti en koolhydraten, haar lichaam hongerde naar energie, de pijn en het verdriet deden opnieuw een aanslag op haar uithoudingsvermogen en enkele dagen later snakte ze naar rauw vlees en ijzer en de stem van haar mooie denkende vriendin, die als een engeltje uit de hemel belde, op het juiste moment Sisel verleidde straks naar Toscane te komen. Dat wist ze nog niet, maar de vriendin bleef aanhouden en uiteindelijk beloofde ze er over na te denken.
Ze hield van het gewaagde, tartaar a la minute, zoals in Libanon, geïnspireerd op de Franse keuken, afgeblust met Arak, de ongezoete anijsdrank helder als water totdat je het mengde met water, maar dat deden Sisel en haar mooie denkende vriendin niet, het lekkerst ijskoud uit de vriezer, als bacteriekiller en hartversterker.

De moeder van Sisels vriendin stuurde haar dochter op de bloedende dagen naar de kruidenier voor een zak doppinda’s van een kilo. De vriendin had daar nog steeds herinneringen aan, haar moeder verdwijnend achter de berg met lege doppen. En het feit dat zij de plantjes water moest geven. Op die dagen kon je je beter niet met de natuur bemoeien.

Dagen dat je geen zelfgetikte mayonaise kunt maken, iedere vrouw die zelf haar mayonaise maakt weet het. De hormonen jagen de dooiers en de olie in de schift, elke poging onvruchtbaar.

Later meer

Jezzebel,
Tussen water en water