Het onnavolgbare portret van een blogger (slot)

Wie altijd binnen de lijntjes kleurt, wordt nooit Picasso – Margriet van der Linden

Wat ze gemeen hebben met elkaar? Dat kon ze nu wel vertellen. Het zijn bloggers, die willen liever niet zichzelf, maar heel anders, net als een ander zijn, in ieder geval veel beter dan de werkelijkheid. Heel gewoon waren ze, in het dagelijks leven, maar achter hun keyboards veranderden ze in weerwolven, sluipend om hun prooi, huilend naar de maan.
En allemaal hadden ze haar naam op een bepaalde manier uitgesproken. Met hun lippen geopend om diep vanachter uit de keel het geluid te maken waarop je onderaan de hals de vinger kunt leggen en de tong al snel medeplichtig is, voorin de mond tegen het verhemelte en de boventanden, terwijl het hart een sprongetje maakte, balkend als een ezel en de tong opnieuw, als laatste, de beginklank van haar naam vormde als een zucht tegen de ondertanden.

Aliza

Ze deden het ieder op eigen wijze, steeds hetzelfde. En altijd kon ze de bloeddorstige gulzigheid horen en ruiken. Alsof de klank van die letters het recht gaf om met vieze vingers vrijuit te graaien. Voor de grijp, belofte die in haar gevangen zat. Ze haatte dat. Het kwam als een verliefd stelletje hand in hand met haar naam, zonder plichten, geen lasten, ja werkelijk, alsof het hen toekwam, de lusten. Maar nu was het afgelopen. Ze had ze weggewuifd, allemaal, op één na.

Deze avond zou ze tegen lone woolf zeggen; wie je was? Je was de man die ik kuste gehuld in duizend sluiers, fluistermond, draaikont en een huid die naar de zon rook. Bloggen is de hel, maar er zijn ergere dingen.

En de interviewster die met een droge klik van de later ter zielen gegane recorder dacht van haar af te zijn en zich liever richtte op de blogger met wie ze sprak, tegen haar zou ze zeggen; helaas pindakaas, zo zijn we niet getrouwd, mij vaag je niet uit, hoe knap ook gedaan.

En dan de vrouw die haar wilde verminken en gehandicapt maken met als kers op de taart; misbruikt door haar moeder. Door haar moeder? De juffer wist toen nog niet veel van vrouwen, met een beetje geluk zal ze het nog wel ontdekken met de kleurpotloden die later door Freek de Selfkicker persoonlijk ter hand werden genomen en vakkundig onschadelijk gemaakt. Waarvoor dank.

Wie altijd binnen de lijntjes kleurt wordt nooit Picasso, zei de hoofdredacteur van een kwaliteitsblad, heel anders dan de mafkees op zijn Hevea-laarzen die van haar een ranzige stagiair-logger maakte met vettige haren en kruimels in het decolleté, een protegé die 2 maanden (!) doet over een stukkie van 750 woorden. Hij zou wel effe dicteren, of anders… de zoon van Henk Bleker (verkeerd gespeld), toe nou! De walging golfde door haar lichaam.

En dan de koffiejuffrouw, suikertje, ook zij wilde wel wat in de melk brokkelen, goed geschreven, goed bedoeld natuurlijk en met Aliza had het niet veel te maken, maar het was wel cool dat er in dat grauwe kot van de mafkees een vrouw opstond.

Of de blogster die haar kans schoon zag, zich gulzig aan Aliza laafde en er maar wat van maakte, links en rechts graaide van wat haar verdacht bekend voorkwam, concept en zo, maar toch jammerlijk faalde en een gewone blogger trof die te veel gezopen had.

Bij de pikkenbijtster had ze moeten lachen. Met gretige vingers en een ingenieus plan had de blogster haar identiteit geklauwd, immers toch al gestolen. Maar wat had zij er mee te maken? Een man castreren? Haar tanden in zo’n onbesneden knakworst? De gedachte in het schmoetzige kruis van de mafkees te moeten duiken liet haar duizelen van onpasselijkheid.
Alsof haar tong niet het vlammende zwaard was waarmee ze op haar vingertoppen alles en iedereen onschadelijk maakte. Wat een toestand. Tegen haar zou ze zeggen; Aliza, Mop, Aliza betekent; die ene die vrolijk is, the joyful one, vertaling uit het Hebreeuwse namenboek, compensatie voor de kinderen die ik nooit kreeg. Ik werd dus blogger, met 1001 nicks en 1 persoonlijkheid.

Oi vee en dan die laatste, die van haar een verslaafde overexposed anonieme blogger in charge maakte. Alsof kunst, creativiteit, schrijven of communiceren een schandelijk, buitengemeen gevaarlijk wapen van zelfdestructie was, waar je vooral in groepen met elkaar over moest praten, alsof bloggen niet over jezelf maar een ander gaat.
Nah, nebbish, er is maar één Aliza en dat was zij.

‘Bloggen is de hel,’ zei ze en keek de eenzame blogger met gloeiende ogen dwars door het scherm aan. ‘Elke dag en elke nacht de vlammen aan je hielen, je moet dansen. Ook als je geen adem hebt. Maar het kan nog erger. Ben je weleens in een chatroom geweest?’ Ze lachte schalks.
‘Aliza?’
Dat had ze nu al zo vaak gehoord, daar besteedde ze geen aandacht meer aan. ‘In een chatroom, weet je nog? Daar heb je me getrouwd, gebaard en ik heb je tot leven gekust. Ik, je moeder, je kind, de hoer, het gangsterliefje, desert rose en zij met een pik als een pistool. Vervlogen… Je begrijpt het misschien niet. Maar het gaat om het vuur in je vingers als je diepe werkelijkheid van binnen raakt, welke waarheid je ook liegt. Wat kan jou het schelen dat ze de ene dag lief en mooi is en de andere hun lelijke tronies laten zien. Ja, enkelvoud én meervoud, in één zin.
Blijf ademen! Quasi suspense, zei je niet.
Vanaf het moment dat ik je avatar in handen had (ik zal je vertellen wie je was, ik ben de vrouw die je avatar besneed) en keek naar het diepe rood dat je koos, toen wist ik het; jij zoals ik, bloggen zul je en je woorden zullen bestaan.’

Er werd behoedzaam op de deur van zijn werkkamer geklopt, verstoord keek hij over zijn schouder. Wat voor dag was het eigenlijk? Sinds wanneer durfde zijn vrouw niet meer binnen te komen? En terwijl hij het dacht, pookte een wrede duivel zijn innerlijke vuren op. Misschien moesten ze elkaar eens leren kennen.
‘Kom,’ zei hij en probeerde dat verwachtingsvol te laten klinken, ‘kom binnen.’
‘Kom je zo,’ zei ze aan de andere kant, ‘ik heb koffie.’ Haar voetstappen gingen en de deur bleef dicht.
‘Ja, zo.’ Hij zuchtte, rolde met zijn uitgebluste ogen en vervlogen waren zijn plannen en intriges waar hij mooie verhalen over kon schrijven, hij had haar gezicht weleens willen zien als zij en… , maar zij had koffie en verwachtte hem beneden. Zin in bier had hij, en een ijskoud glas jenever.
‘Aliza? Kom op, wie ben je,’ vroeg hij aan de vrouw met de vuurrode veren.
Geen antwoord.
Er kwam helemaal geen beweging meer in zijn scherm.
Ook dat nog, hij had een vastloper en forceerde de uitschakeling.
Morgen verder bloggen, als hij wakker werd, of zij, of zo.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Pascale 18-10-11 Aliza

Ter gelegenheid van 1-jarig bestaan OBA

Toegift:

Desert Rose:

I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand

I dream of fire
Those dreams are tied to a horse that will never tire
And in the flames
Her shadows play in the shape of a man’s desire

This desert rose
Each of her veils, a secret promise
This desert flower
No sweet perfume ever tortured me more than this

And now she turns
This way she moves in the logic of all my dreams
This fire burns
I realize that nothing’s as it seems

I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand

I dream of rain
I lift my gaze to empty skies above
I close my eyes, this rare perfume
Is the sweet intoxication of her love

I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand

Sweet desert rose
Each of her veils, a secret promise
This desert flower
No sweet perfume ever tortured me more than this

Sweet desert rose
This memory of Eden haunts us all
This desert flower, this rare perfume
Is the sweet intoxication of the fall

arabic
It has been a long time
And I am looking for myself and my loved one
And I am looking for myself and my loved one
And I am looking for myself and my loved one
My life is for you
And no one other than you