Winter waar geen eind aan komt

Het zijn dagen waar je weemoedig van wordt
En verlangt naar familie die ooit was
Hoe schamel weinig
Liefde die bestond

Op centraalstation dwarrelen gedachten
Als sneeuw voor niet bestaande zon
Ik ben oudste dochter
Eerste kind
Straks zijn we jarig mijn moeder en ik

En hoe was het voor oma, mam
Was zij gelukkig
Toen jullie de deur uit waren
En haar verwende met veel beter leven
Waar ze af en toe mee mocht eten
Op zon en treurdagen

Onderweg loop ik door pannenkoekengeur
En poedersuiker
Naar huis waar het ijskoud is
En december dit jaar
Vroeg heeft ingezet
Winter waar geen eind aan komt

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Ton Mertens