Verdriet maakt lelijk
In de ochtend in de spiegel
Dikke opgezette ogen
Scherpe groeven
Vertrokken mond
Harder verbeten lippen
Het kan dus erger
Even kijken hoor, zegt ze
Oudcollega’s kennen me
Van daar
Wat ben je veranderd, zegt een ander
Ze heeft strakgetrokken
Toch bestaande rimpels
Niet over het hoofd te zien
Vrouw van
Levenslang
In de oplapmachine
Maar ook zij verliest
Strijd tegen ouderdom
Blauwe plekken onder haar ogen
Hard leven zeker, zegt ze
Niet makkelijk gehad
Dat kun je zien
Ze noemt dat eerlijk
Ze heeft wallen onder haar ogen weggehaald
Begrijp ik
Daar draagt ze kneuzingen van
Dagen dat ze niet naar buiten gaat
Heeft ze weleens verteld, daar
Aan het einde van mijn leven daar
Heb ik haar en haar man leren kennen
Lezing voor de goegemeente
Ik knak, dikke tranen
Er komt geen woord meer uit
En loop verder
Wezenloos van een naar de ander
Gezichten van vroeger
Collega’s van
Herkende je bijna niet, lachen ze vrolijk
Maar ik huil
Levenslang ongezien
Ik ben een vriend kwijt
Hij die me echt kende
Jezzebel
Tussen water en water
Art: Hila Lulu Lin, A poem in three parts
Kan je wel met algemeenheden overladen, maar daar heb ik geen zin in.
Weet een beetje wat er in je omgaat. Is klote dat gevoel. Alsof er een arm van je lijf is gerukt.
Maar die wrm komt er weer aan en laat hun die zoiets als het feest van het wederzien bescjouwen hun gang gaan.
Dat is hun oppervlakkige manier van leven die spreekt
@De Muze, dank voor je lieve woorden.
😉
je weet dat je een warme plek in mijn hart hebt, al zien wij elkaar nooit meer. Dat plekje blijft
ik ben jou ook niet vergeten hoor.
😉