Fragmenten

Ik was 28 en herstellende van een groot verdriet.
De dood van een vriend en ontluikende liefde.
We waren 25 en dachten dat we tijd hadden.
Hij ging dood en ik stierf levend, hongerde mezelf uit.

Drie jaar later vertrok ik naar Israel.
Nieuw leven, voor altijd of maar even.
Dat wist ik van te voren niet.

Ik belde Conny Mus en zei dat ik werk zocht.
Als journalist, ik had voor de roddelbladen geschreven.
Kom maar langs, zei Conny, misschien kan ik wat voor je doen.

De volgende dag stond ik in zijn kantoor in Jerusalem Capital Studio’s.
En voelde me thuis.
Overal hingen vlaggen, vaantjes, slingers of RTL stickers.

Hij had er een prachtige RTL-enclave van gemaakt.
Ik wist een ding heel zeker, dit wil ik.
Met hem wil ik werken en werd aangenomen.

Zijn vorige producer had hem in de steek gelaten.
De volgende dag vertrokken we met versterking uit Nederland.
Naar het zuiden van Israël.

Vrede met Jordanië werd getekend, Bill Clinton, Arafat, Koning Hussein.
Ze waren er allemaal en wij zouden het verslaan.
Vredesceremonie in de Aravah woestijn.

We zaten in een fijn hotel in Eilat.
De dag ervoor, lekker babbelen, beetje luieren.
Hangen in het zwembad, lachen en klieren.

Het was heerlijk, maar zo zou nieuws nooit meer voor mij zijn.
Conny en ik hebben de meest verschrikkelijke aanslagen
Samen meegemaakt.

We stonden tussen de smeulende resten van ontplofte bussen.
Of waren erbij toen een Palestijnse cameraman door een rubberkogel
Achter in zijn hoofd werd geschoten, dood.

We hebben gehuild, gevochten met de autoriteiten,
We hebben gelachen.
Gemopperd en elkaar er doorheen gesleept.

Man oh man, wat heb je veel voor me betekend.

Pascale,
Tussen water en water

Eigen foto: Maart 1995 tijdens staatsbezoek van koningin Beatrix aan Israël