Uit mijn doen

Het is geen dag van babbelen of doen.
Tenminste, dat denk ik, in de ochtend.
Ik word wakker van de pijn.
Ongesteld en meer dan een week over tijd.
Al dagen vreetbuien, strakgespannen buik.
Rugpijn en blubberbenen.
Het is een dag van binnen.

Buiten schijnt waterige winterzon.
Met dikke ogen ga ik naar Dirk voor sigaretten.
Waar ik me toch weer laat verleiden.
Boodschappen die ik al lang niet meer kan betalen.

Als dochter van een onderduikkind, gaat het gewoon niet.
Niets inslaan en van de spullen afblijven.
Die ik niet echt nodig heb.
Troost voor barre tijden.
In tijden van minder is het bij mij altijd meer.

Onderweg naar huis is het ijzig koud.
Ik moet de energieleverancier nog bellen.
Jaarrekening van drie euro volledig versjteerd, zag ik gisteren.
Bij het online bankieren niet doortastend genoeg doorgegaan.
Dus wel apart gezet, maar niet verstuurd.
En de rekening opeens verlopen.

Geen trek om voor drie luizige euro met de deurwaarder te dealen.
En hoewel ik het niet van plan was, kon ik het na dat telefoontje toch niet laten.
Troost voor de vrouw die aan de dubbeltjes ten onder gaat.
Met mijn vingers in de verf.

De tubes olieverf van de buren zijn zo afgedankt
Dat het me niet kan schelen wat er op het doek komt.
Oneindig vrij, klodder hier en daar, nog een klodder erbij.
Mijn huis ruikt naar terpentine en zware metalen.

Wat heerlijk, nooit eerder met olieverf gewerkt.
Mijn art teacher vond het te veel gedoe.
Ze had gelijk, kwasten, spoelen en drogen, heel verhaal.
Heel anders dan acryl dat voor luie schilders is, besef ik nu.
Ik heb mijn medium gevonden.

Smeren, frutten, krassen, friemelen en deppen.
Alleen dat drogen, kan een dik jaar duren.
Zo blijf ik aan de binnenkant, buiten is het schraal.
Tranen hangen los.
Het is soms zo fucking eenzaam dat de zin me vergaat.

Stel dat iemand het zou vragen.
Hoe gaat het met je.
Dan zou ik zeggen.
Niet zo goed, ik ben uit mijn doen.
Maar schilder lekker.

Jezzebel,
Tussen water en water
 
Art: Susan Rothenberg