Moedernatuur

Mijn mooie denkende vriendin belde gisteren al.
Alsof het vergissing was.
Gefeliciteerd met je verjaardag.
Vandaag moet ze demonstreren.
In de ochtend heel vroeg naar Bi’ilin.
En daarna door naar Jeruzalem.
Je moet jongeren die gewond raken steunen, zegt ze.
En probeert me op te vrolijken.
Maar ik ben blà.
Hoe is het?
Hetzelfde.
En zij ook niet in de happiest of moods.
God, wat zijn we ver van elkaar.
Jeruzalem zal heftig zijn geweest.
Ik weet het niet.
Ik heb vandaag niemand gesproken.
Op mijn verjaardag, denk ik aan mijn moeder.
Ik was je eersteling.
Eerste dat je schoot ontsloot, vesjteer ik mijn gedachten.
En vlucht naar buiten.
De goden hebben cadeautjes achtergelaten.
De wereld van tover.
Mijn eerste verjaardag in absolute stilte.
Emoties verstild.
Ben ik niet gelukkig of ongelukkig.
Morgen mijn moeder jarig.
Mijn woorden gestild.
De mond gesnoerd.
Toen ze me niet meer wilde.
En de deur sloot.
Sterfhuisconstructie van mijn vader.
In de gangen van mijn gedachten brandt de verwarming niet.
Klinkt holle echo.
Ik ben je moeder, ijzig koud.

Jezzebel,
Tussen water en water
 
Foto’s: Pascale, vandaag