Moederschoot

Ik zit weer verstrikt in Bracha’s web.
Boek dat mijn mooie denkende vriendin
Achterliet.

Ze wist niet wat ze er mee wilde.
Misschien kon ik er kunst van maken.
Vertalen of zo.

Maar ik weet niets van
psychologie of filosofie,
Dat lijkt mij een krankzinnig plan.
Bovendien heb ik groot wantrouwen voor Bracha.

Haar naam als zegening.
Ze liet mijn mooie denkende vriendin klappen.
Toen die heel verliefd werd op haar.
En niets anders wilde dan met haar en de wereld
Liefde bedrijven.

In alle combinaties.
Ik weet hoe dat ging.
Bracha raakte haar.
Daar konden ze samen het universum mee tillen.
Hemelhoog.

Totdat Bracha in één klap de navelstreng doorsneed.
En er geen trek meer in had.
Dat was gemene streek.
Vooral omdat zij,
professor in psychologie, filosofie
en gevierd kunstenares over de hele wereld.
Zij weet hoe het werkt.

Gijzelaartheorie.
Dader en slachtoffer zijn één.
Waarom ving ze mijn mooie denkende vriendin niet zachtjes.
Dat nog steeds afschuw
die ik nauwelijks kan verholen.

Tegenwoordig is het weer koek en ei
tussen mijn mooie denkende vriendin en Bracha.
Ze geeft haar mooiste woorden aan haar.
Vertalingen in het Hebreeuws uit het Engels.
Mijn mooie denkende vriendin kan toveren met woorden.
En aan Bracha geeft ze heel haar schoot.

Ik worstel me door het zwaar filosofisch werk.
Ondanks mijn wantrouwen voor Bracha.
Want mijn mooie denkende vriendin zei:
‘Ze kwam er achter in art.’
Ah ja, als het hart heeft.

Zo ben ik vandaag weer aan het schilderen.
Alles wat ik de wereld wil laten zien.
Geheimen die ik onthul.
Als een sterveling er naar kijkt.
Moederschoot.

Jezzebel,
Tussen water en water
 
Foto: Mij Onbekend, Bracha L. Ettinger