Dicht op mijn huid

Vandaag belt mijn mooie denkende vriendin.
Grappig, in de ochtend had ik zelf al gebeld.
Israëlische tijd.
Maar haar mobiel staat op buitenlandstand.
Ze is dus nog in the States.

Op die manier kan ik geen boodschap achterlaten.
Acht uur later belt zij.
Out of the blue.
Net terug in New York van haar dochter in San Francisco.
Ze is haar belangstelling voor Marlene Dumas kwijt.

Het was echt magisch, zegt ze.
Hoe zij Marlene aan mij moest geven.
Nog nooit heeft ze iemand zo precies
raak cadeau gegeven.
Measuring your own Grave.

Nou, zeg ik in mijn nuchtere Hollandse bui.
Marlene heeft voor jou ook veel gedaan.
Jij had die baby’s nodig,
voor mij ging het om de andere dingen.
Dat zijn we allebei eens.

Nu heeft ze een nieuwe verleider van haar hart.
Ze zag Chinees kunstenaar Song Dong in MoMa.
En is verkocht.

Ze heeft het over de sickness van zijn moeder.
Zij die alles in haar leven verzamelde.
Elke gebruikte tube tandpasta,
ieder koekje bewaard.
Ik kijk er met open mond naar.

Zo anders dan mijn moeder die enkel bezig was,
Zoals haar moeder,
Alle sporen wissen.
Haar leven en dat van ons.

Oi, maar daar ben ik nog niet.
Ik ben nog met huid bezig.
Blijkbaar is het universum een andere mening.
Of dezelfde, want er komt ook een mail.

Hij met wie ik gewerkt heb.
Toen we oorlogen van het Middenoosten versloegen.
Hij was mijn grote liefde tegengekomen.
Hij loungde namelijk op het terras van het Hilton
Toen die mooie rooie van mij voorbij kwam.
Met zijn primi-Israëli vrouw, zegt hij er lekker sappig bij.

Hij begrijpt niet dat die man zo stekelblind kon zijn.
Na mij zo’n domme oriëntaalse vrouw.
En ik moet zuchten.
Ja, schrijf ik terug.
Op deze manier heb ik natuurlijk heimwee.

Ik wil ook loungen op het terras van het Hilton.
En kijken naar die mooie rooie
die met zijn hele gezin voorbij komt strollen, jom shabat.
Maar dat schrijf ik niet.

Zijn huwelijk een tragedie.
Zijn vrouw simpelweg een klerenwijf.
En zijn kinderen superschattig.
Oi verdrietig.

Hij mailt terug dat hij nog nooit iemand zo kort
de waarheid heeft zien raken.
En zo kom ik dus toch weer terug bij de gaten in mijn huid.
En bij Marius die me vandaag ook nieuw kunstenaar gaf.
Of zoals hij zegt.
Art after all art

Ondertussen ben ik mezelf aan het schilderen.
En bekladden.
Afbeelding door het hele huis.
En in de prullenbak.

Ah ja, zij van haar dansende schoot.
Of zoals Song Dong zegt:
‘It makes you rethink,
what is object and what is rubbish.’

Jezzebel,
Tussen water en water
 
Art: Co Westerik, Hand boven torso