Bedekt

Ik ben weer bij het maagdelijk wit aangekomen.
Als alles open is.
Dat is uitkijken.
Dat vind ik zo mooi.
Soms blijf ik erin hangen.

Ik ben nog een kunstwerk aan het bouwen.
Laat ik weten in de ochtend.
En wit het grote doek van gisteren.
Eerste opzet verdwenen.

Kunst gaat over keuzes maken, denk ik.
En in de ochtend weet ik het opeens precies.
Het moet anders.
Maar ik laat het niet bij dat doek.
Mijn behoefte om te witten kent geen grenzen.
Ik heb de gehele muur gerold.
Twee keer.

Ik moest er de hele week aan denken.
Wat ben ik aan het bedekken?
Maar dat kwam door Anish Kapoor.
En zijn gat van de wereld.
Toen dacht ik aan moedervlekken.
En alles wat ze zeggen over de derde tepel.

En zo kwam ik dus toch weer bij mezelf uit.
En dacht aan de gaten in mijn huid.
Alles open.
Hoe ze het noemen.
En wat ze er van maken.

Ik moest ook denken aan de ballen van een machtig mooie man.
Man die zijn hele leven in de rondte heeft geneukt.
En bij mij zijn laatste zaad vergoot.
Tenminste, dat vertelde hij later.
Na mij kreeg hij hem niet meer omhoog.
Nu was hij aan de Viagra.
En als we het wilden doen,
Dan moesten we goede afspraken maken.

Maar ik was toen al bezig afscheid te nemen.
Land van mijn hart.
Ik moest eruit.
En neuken met hem wilde ik niet meer.
Ik had hem een kans gegeven.
Toen ik verliefd werd op de wratten van zijn zak.
En hij bang werd.
En zei dat hij erachter was gekomen dat hij suikerpatiënt was.
En mij dat niet aan wilde doen.

Toen heb ik gehuild.
En mooie gedichten geschreven.
Toen heb ik nog even heel erg mijn best voor hem gedaan.
Maar hij wilde niet luisteren.
Toen heb ik mijn tranen gedroogd en ben verder gegaan.
Bedekt.

Jezzebel,
Tussen water en water
 
Art: Marilou Levin, From the Doing Good series, oil on wood, 35 x 45 cm