Ik zit de afgelopen dagen volledig vast.
In het schilderij van mijn broertje.
Al dagen kijk ik naar zijn foto.
En friemel wat.
Maar hij komt er niet meer uit.
Hoe cynisch.
Man die door mijn vingers glipte.
Op het doek verschijnt hij niet.
Ik laat me door van alles en nog wat afleiden.
Met veel liefde.
En woede.
Hij was 16 toen hij door mijn ouders op straat werd getrapt.
Waar was mijn moeder?
Ik was zeventien.
En speelde voor moeder.
De oppas had gezien, zo had ze verteld.
Hij was naakt, samen met mijn zusje van toen nog maar 12.
Of was het die andere keer?
Paniek bij ons thuis
Toen hij mijn zusje in elkaar sloeg.
Zij was spoorloos.
Mijn vader heeft hem volgens mij toen.
In blinde woede het huis uitgerost.
Toen ik mijn zusje aan het zoeken was.
Haar heb ik wel gevonden.
Maar hem kon ik dus niet meer redden.
Waar was mijn moeder?
Ze was bang voor hem, zei ze vaak.
Ook ik heb met mijn broertje gevochten.
Soms sleurde hij me aan mijn haren de trap af.
Toen we jonger waren.
En ook later, op die moeilijke puberleeftijd.
Vocht ik met hem.
Al was het maar om te zeggen.
Ik ben niet bang voor je.
Als ik een glas water in zijn gezicht gooide.
Dan vielen er uiteraard klappen.
Hele rake trappen.
Zo verdween mijn broertje al jong uit mijn leven.
Mijn ouders hebben nooit meer naar hem omgekeken.
Op een gegeven moment was hij al jaren kwijt.
Toen ben ik hem gaan zoeken.
En heb hem gevonden.
In Amersfoort.
Langzaam kwam er op mijn initiatief weer contact.
Het ging goed met hem.
Nou ja, op zijn manier.
Hij was vrachtwagenchauffeur.
En deed iets illegaals met pitbulls die vochten.
Ook hij op zoek natuurlijk.
Wie de sterkste.
Ik kijk naar een foto dat we aan het gourmetten zijn.
Een aarzelend herstel van het contact.
Mijn opa was erbij.
En mijn broertje had een klein hondje op schoot.
Mijn vader was bang voor honden.
Die kwamen er bij ons thuis niet in.
Maar nu dus wel.
Maar ik vertrok naar Israël.
En mijn contact met hem verwaterde.
En ook mijn ouders, ach mijn ouders.
Die hadden er sowieso niet zo veel trek in.
Kinderen.
Ik kijk naar de donkere schaduwen op zijn gezicht.
Zo fragiel tegelijkertijd,
zijn krachtig karakteristieke kop.
Ze hebben een monster van je gemaakt, denk ik opnieuw.
Dat was je niet.
Waar ben je.
En daar zijn dan weer de tranen.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Pascale, 04-06-05 Dating, papier en aluminiumfolie op karton
Al eens eerder gebruikt in Even delen
lief geschreven Jezz
broertjes…. zucht
ik zag de kunst
en hoopte dat het van jou was
@Koek, dank man.
Ja het is mijn kunst.
En het verhaal dat ik vertel.
soms weet je écht niet hoe broertjes – of andere mensen – er uitzien
en zou het bijna een leugen zijn om ze wél uit de verf te laten komen…
@ oef, dat is me een verhaal.
Weg!! zomaar weg. En dan later:
"Ze hebben een monster van je gemaakt, denk ik opnieuw.
Dat was je niet."
Die witregel!
Wat kunnen mensen toch hard naar elkaar zijn, toch Jezz?
@Maria, ja dat denk je dan.
Maar dan zit je vast in een excuus.
Want elk broertje heeft een aangezicht.
En ik ga door.
Om te proberen dat van hem vast te leggen.
Zodat de wereld weet.
Hij bestaat.
Hij is mijn broer.
Ik hou van hem.
@Sjaal, ik weet het niet.
Ik wil niet oordelen.
Het is zoals het is.
Maar ik weet wel.
Het doet me heel erg veel pijn.
Ik hoef je schrijftrant niet meer te prijzen maar moest gewoon een paar keer slikken. Hoe belangrijk ouders zijn blijkt hier ook maar weer, helaas in het negatieve.
@Doorzetter, dank voor je woorden.
Ik ben er erg blij mee.
Ik doe mijn best.
Ouders zijn niet alles.
Het is ook wat je er zelf van maakt.
Dank, mooie man.
@ ok, herstel:
Wat kunnen mensen elkaar toch pijn doen, toch?
Opnieuw, Sjaal, het is zoals het is.
Als ik in jouw waarheid geloof, ben ik eeuwig slachtoffer.
Dat wil ik niet.
Ik probeer verder.
@ hmmmm, is een vraag een waarheid?
Eerste lezing sjaal: wat kunnen mensen hard zijn voor elkaar (kunnen elkaar pijn doen…weet ik uit eigen ervaring, valt niets op af te dingen).
Zegt niets over jou.
Waarom ben jij slachtoffer? Kan ik niet over oordelen. Doe ik niet. Wil ik niet.
Is je broer slachtoffer? Misschien wel.
Als ik een van mijn kinderen ooit op straat gooi hangen ze me maar op.
(jawel, gevoel voor drama).
@Sjaal, of je er een vraag van maakt, of een statement.
Het blijft één manier om de wereld te zien.
En zo wil ik dat dus niet.
@ ha, gaan we weer, was mijn reactie aan het schrijven.
Ik merk dat het je niet zint. Maar elke waarheid is er één. Ook die van sjaal.
Geef het wat tijd, het schilderij? Waarschijnlijk valt het vanzelf op zijn plek.
@ 22.45.
Tijd om naar bed te gaan.
Het stukje staat al een jaar of wat aan de rechterzijde van mijn weblog. En het staat er niet voor niets. De waarheid wordt elk moment opnieuw geboren en sterft een moment daarop. Wat overblijft is de verwondering.
"En alles is, keer op keer, zoals het is, en staat op het punt tevoorschijn te komen. Ik wend onmiddellijk mijn ogen af om niet meer te zien dat ook maar iets in een vaste verschijningsvorm verstart en sterft. Dat is voor mij nu de enige manier om te leven. Opnieuw geboren worden, keer op keer. Verhinderen dat mijn gedachten opnieuw aan het werk gaan en binnen in mij weer de leegte van ijdele constructies opbouwen. Denken aan de dood, bidden. Er bestaan nog steeds mensen die daar behoefte aan hebben, en de (kerk)klokken geven daar uitdrukking aan. Ik heb die behoefte niet meer; want ik, sterf elk ogenblik, en word weer geboren, nieuw en zonder herinneringen: levend en compleet, niet langer in mezelf, maar in alle dingen buiten mezelf." Luigi Pirandello (1867-1934) in: Iemand, Niemand, Honderdduizend.
honderdduizend manieren om de wereld te zien….liefde, sjaal.
@Jezz
geloof, hoop, liefde
het ene kan niet zonder het andere
maar ik denk dat jij en je broetje het
leven wel aankunnen na zo’n harde
leerschool…
wat dat portret betreft…
ik roep maar wat…
probeer het zoals Rembrandt
etste..; met ‘n paar lijntjes die je treffen…
ik roep maar wat…
Goedemorgen, daar gaan we weer 🙂
@Sjaal 22:28 uur, sure elke waarheid is er één.
Dat noemt mijn mooie denkende vriendin true-ism.
Welke kies je uit en hoe verder natuurlijk de vraag waar het om gaat.
@Blew, ja tijd en in gedachten dichtbij blijven, helpt volgens mij.
@Sjaal 22:45 uur, en als je naar mijn kunstwerk kijkt?
Dan is het voor mij dus wel van binnen.
In alle dingen ‘binnen mezelf’.
@Jan, ik weet niet of mijn broer het leven aankan.
Ik ben hem opnieuw kwijt.
@Jezz
Is de cirkel (schilderijtje) een uitsnede uit een groter geheel?
Je vertelde dat het ‘n klein doekje 20×20 was..
Daarom geef wat duiding..
In repen gescheurd en gemaskeerd…
Ja ik snap het wel…
Zou toch wensen dat hij, je broertje,
zich hier niet mee zou willen verstaan
en zou zeggen tegen je..:
"Zusje.. ik ben ouder geworden…
en schilder mij niet meer in flarden!"
Laat hem dit lezen!
Dat is mijn raad…
(en zoals je weet…
"ik heb altijd gelijk!")
Kus dus… op deze wonde..
Goedemorgen Jan,
Dit werk is uit 2005 en heeft een doorsnede van 1.50 cm.
In die tijd was ik nog niet aan het priegelen hoor. 🙂
Dat is nieuw.
Jan, niks gemaskerd.
Het is de omtrek van mijn eigen lichaam.
Open dus.
Het heeft met golfbeweging te maken.
Met kringloop.
Met cirkels.
Met patronen die zich herhalen.
En alles waar je in opgesloten zit,
als je open bent.
Jan, nog een keer dit is géén afbeelding van mijn broertje.
Het gaat over mij.
En hoe ik ermee om ga.
Jan, ik heb geen contact meer met mijn broertje.
Ik weet niet waar hij is, wat hij doet, of waar hij woont.
Ik zei toch al, ik ben hem voor de tweede keer kwijt?
Wat een heftig karma heb je toch, ongelooflijk.
Als ik niet voelde dat het waar was zou je bijna denken dat je het verzon.
Mooie knst weer trouwens.
@Jez…8:52
Dan loopt alles door elkaar
zoals altijd.
Verleden en heden.
Je vertelt toch ook bij herhaling
dat je aan het worstelen bent met
een portret over je broertje…
en als ik dan lees dat je met een diameter
van anderhalve meter jezelf aan flarden
schilderde… bewijst dat nog meer mijn stelling.
Voor jou en je broertje…
Hoop toch op wat betere tijden.
Groet dan maar… i.p.v. ‘n ……… al ga je die missen! :))
Als het goed is….
@René, dank voor je woorden.
Ik wou dat ik het kon verzinnen.
Dat is zoveel fijner, niet al die toestanden aan je lijf.
In Nederland ken ik er maar één die dat zou kunnen.
Arnon Grunberg.
@Jan, ja tuurlijk, alles heeft met alles te maken.
Dit werk is niet geschilderd Jan.
Oi va voi man, je bent een kunstenaar!
Goed kijken hoor.
Het is van papier gemaakt,
karton en aluminium folie, (zoals erbij vermeld)
hoewel daar achter ook een collage zit.
En natuurlijk ook verf.
Kom dan met die kus 🙂
Soms komt er niets uit mijn handen
Vroeger moest dat
Maar moet het?
Er komt genoeg uit mijn handen,
als er iets uit mijn handen komt
Sterker nog
als ik de druk van het moeten er afhaal
wordt het alleen maar beter
een opluchting
creeeren is 90% transpiratie
en 10% inspiratie
wat een gelul
het is 90% inspiratie
als het zwaar wordt is er iets mis
Kijken wat er mis is
is vele mate handiger
dan als een blinde doorgaan
Weten dat je het kan
maar accepteren dat het even niet gaat
is een bevrijding
Je laat het even liggen
en ineens weet je het:
zo moet het!
@JP, ik doe het graag op mijn eigen manier.
Mijn waarheid dus.
En voor mij is dat doorgaan.
And the man in the moon.
@Jongens, later meer.
Ik ben er vandaag niet.
Dan weet je het wel 🙂
have fun today, het wordt vast een mooie dag voor je.
Ik lees een stukje over mijzelf was wel minder heftig maar toch
Da’s pittig.
Groeten,H
Jezz.,
Onderweg naar een Brith Milah, gelezen.
Is ze weer 🙂
@de muze, ik ben benieuwd naar jouw verhaal.
@Henk, ja best.
@Gingy, mazal tov!
Fijn dat je er bent.
Aangrijpend…
@Red, dank.
@ jezz 28-7 4.37 : (reactie op sjaal 22.28): zeker!! (reactie op sjaal 22.45): zonder buitenkant geen binnenkant. Mooie buitenkant trouwens :-).
@sjaal, dank man 🙂
Dag Jezz, ik wou zeggen: ik zie jou. Lees ik de reacties, zeg je het zelf al. Heftig verhaal Jezz, pijnlijk. liefs, sol
Solv, dank Lieverd 🙂
P. waarom heb je me dat niet eerder verteld.
Soortgelijk heb ik mee gemaakt.
Keihard op straat worden getrapt.
De deur uit!!! En nooit meer terug komen!
En dat heb ik gedaan, ben er nooit meer terug heen gegaan.
Ja, 1 keer. En staken m’n ouders een zwarte kaars op, om me duidelijk te maken dat ik niet welkom was.
Ik wist niet wat ik er mee aan moest.
@Gus, daar gaan we weer.
Je zou hier niet meer komen.
Dat beviel me goed.
Ha Jezz, hier ben ik weer… heb aan je gedacht terwijl ik op Corsica zat en aan het verhaal dat je aan het schrijven bent- zou ze ‘m al geschilderd hebben, dacht ik daar op dat eiland, haar broertje – … wat ik ontzettend mooi vind om te lezen is dat je hem te probeert zien zoals hij is door een mist van liefde. Las ooit een jeugdboek dat heet: de Hondenjongen… van Bo van Ranst, daar moest ik aan denken toen ik je blog las. Dag Jezz, fijne dag vandaag. Heb even snel langs de andere blogs gelezen, morgen of vanavond neem ik meer tijd…Fijn vooruitzicht!
groet Gala
@Gala, veel dank voor je woorden.
Ik kom later bij jou kjiken.
Wat fijn dat je aan me dacht.
Ik heb heel vaak even bij jou gekeken.
Even kijken hoe het met je was.
Ik hoorde niets.
Maar wist zeker dat het goed was.
Ook ik kom later bij jou terug.
Heb je nog even geduld met mij?
Ik ben werkelijk met heel mijn hart,
Een kunstwerk aan het bouwen.
Het krijgt steeds meer gestalte in de werkelijkheid.
Maar ik hoop op je geduld en tijd.
Later, dan kom ik altijd weer terug.
Hoop dat je me dat kunt geven.
jezz, met een gerust hart kun je daarop vertrouwen vooral ook omdat ik je zoektocht prachtig en avontuurijk vind
@Gala, je maakt me blij,
dat je mijn avontuurtjes spannend vindt.
Daar raak je me mee.
Oh, en aan het kunstwerk ben ik nog aan het bouwen.
Het wordt heel mooi.
Dan zal ik het laten zien, in zijn geheel.
Als het aan mijn muur hangt.
Ik heb natuurlijk wel gewacht op je 😉
Jezz, HA!!!