Buiten kom ik de hele wereld tegen.
Kind van de elementen en de losse delen.
Daar gaan we weer.
Het is leuk hoor, zeg ik ongevraagd.
Twee toeristen aarzelen voor de ingang van het Juttersmu-ZEE-um.
Oh God, denk ik.
Daar gaan we weer.
Toch nog even de wereld redden.
En de jutters hebben het verdiend.
De toegang bovendien gratis.
Maar waar bemoei ik me mee.
En loop dus snel door.
Het is krabbetjesdag, weet ik als ik op het strand ben.
Dat wordt dus treife vanavond.
Op mijn onreine, onaanraakbare dagen.
De meeuwen zetten zich schrap.
Waar kun je in Nederland nog echte krab krijgen?
De viswinkel, denk ik.
Maar dat is me net te gortig.
After all, ik ben een vrouw alleen in de Bijstand.
Ik moet verstandig zijn.
Overal over nadenken.
En zo dwalen mijn gedachten.
Albert Heijn dus.
Ik heb zin in rivierkreeftjes.
Maar dat kwam door de meeuwen.
In het dorp word ik verleid
door een poster
die de kunstmarkt van vandaag aankondigt.
Ah leuk, even kijken.
Een mooie, dikke rossige man praat tegen niemand bij zijn stand.
Eerste keer dat ik zelf koffie meeneem, zegt hij.
Ik kijk hem aan en moet lachen.
Zo lul je dan maar wat, zeg ik dapper.
Hij blijft dooremmeren over de koffie.
Maar dat interesseert me niet.
Ik kijk naar zijn werk.
Van zilverdraad heeft hij ik weet niet hoeveel fietsjes gemaakt.
Uit één draad, zegt hij er trots bij.
Ik zie het, zeg ik.
Het zijn er eindeloos veel.
Allemaal waarheidsgetrouw, vertelt hij.
Thuis heeft hij een enorme database met plaatjes.
Maar hij weet niet meer welke hij al gemaakt heeft.
Ah, zeg ik, dat geeft niet.
Het gaat erom dat je het met zorg doet.
Wie weet wat er uitkomt.
Mijn oog valt op een boogschutter die er werkelijk uitspringt.
Die is prachtig.
Dat vertel ik hem.
Ja, daar is hij nu mee bezig.
Maar hij weet niet wat voor standaard erbij moet en hij dacht aan een kaarsje.
Kaarsje, vraag ik.
Ja het gaat ook om het silhouet, vertelt hij verder.
Ah, mooi, dat vind ik interessant.
En zo kijk ik toch weer anders naar de beeldjes
waar inderdaad bij sommige waxinelichtjes staan.
Drie vallen me direct op.
Hij heeft er drie met handen gemaakt, boven een vlammetje dus.
Gebaren zo oud als de wereld.
Mooi, zeg ik.
Ja, zegt hij, ze horen eigenlijk bij elkaar, het is horen, zien en zwijgen.
Horen, zien en zwijgen, vraag ik.
Zo houdt een vrouw haar handen als ze de kaarsen voor shabat aansteekt, zeg ik erbij.
Ja met het Jodendom heeft hij ook nog wat gedaan, vertelt hij.
Lang geleden.
Maar ja, die hebben geen beelden he, dus dat is weer over.
Hij maakte menora’s en duiven met olijftakken.
Ah zeg ik, maar er zijn wel mooie symbolen in het Jodendom hoor.
Dat weet hij, zegt hij.
Maar hoe weet ik dat.
Ik heb in Israël gewoond, vertel ik.
Hij ook.
Op de markt in Alkmaar komen de Israëliërs.
Daar kan hij dan weer zijn Hebreeuws ophalen.
Leuk, zeg ik en maak mijn excuses.
Nog even verder kijken.
Bij een andere stand kijk ik naar werk dat me irriteert.
Stijf en misschien technisch wel goed geschilderd.
Maar het zijn me te veel verhalen.
Waar ik de betekenis van moet zoeken.
Het vertelt me ook iets over hoe gedachten werken.
En de losse delen.
De oudere man, van het kunstenaarstype,
achter zijn stand spreekt me aan.
Wat vindt u ervan, vraagt hij.
Oh God, denk ik, uitkijken.
Maar mijn mond gaat toch weer sneller.
Heeft u die gemaakt, vraag ik verbaasd.
Ja, zegt hij.
Vreemd, zeg ik, ik dacht dat dit het werk van een vrouw was.
Nou, zegt hij, ik heb vijf zussen,
misschien heeft het daarmee te maken.
Waarom dacht u dat, vraagt hij.
Door de manier van denken zeg ik.
De losse delen en de elementen,
kan mij het ook schelen, ik zeg het hardop.
Dat zet hem aan het denken.
Nou, ik zit er niet mee hoor, zegt hij,
dat u dacht dat het van een vrouw was.
Ah ja, zeg ik, dat is ook niet meer dan een waarheidje,
wat ik toevallig dacht.
En loop snel verder.
Oh God, daar gaan we weer.
Maar dan wordt mijn blik toch weer verleid door een kunstenaar.
Iemand die bezig was met gras.
Prachtige technisch hele mooie graspatronen,
zonder ondergrond,
alsof het een web is.
Alweer denk ik, ah ja tuurlijk,
dat kan ook niet anders
in zo’n kustdorp word je geconfronteerd met de elementen.
Iedereen is ermee bezig.
Hij wel heel erg intensief.
Eindeloos veel schilderijen, met allemaal diezelfde strepen.
In alle kleuren van de regenboog.
En dat verveelt me.
Maar er is er één waarop blaadjes op het gras liggen.
Zonder achtergrond.
En ik vraag aan de man welk werk het meest recent is.
Gelukkig, de blaadjes, nieuwe methode.
En ik vertel het hem.
Dat het me blij maakt,
dat hij verder is gegaan.
Hij glimlacht verdrietig
en weet waarschijnlijk wat ik bedoel.
Maar bij de laatste stand zie ik ronduit bagger.
Hoe ik ook mijn best doe.
Te gemakkelijk.
Onderwerp en uitwerking.
Daar moet ik van zuchten.
Niet gemakkelijk zeker
als kunstenaar in zo’n kustdorp.
Dan moet je de toeristen behagen.
Het meisje achter de stand kijkt me aan.
En ik zie dat ze mijn teleurstelling van mijn gezicht kan lezen.
Dat is uitkijken.
Want als ze er naar vraagt dan kan ik het uitleggen.
Snel naar Albert Heijn.
Daar ben ik warrig merk ik.
Naar huis, naar huis, naar huis.
Daar is het veilig.
Jezzebel,
Tussen water en water
Foto’s: Pascale, vandaag
blijf dus in het vervolg maar thuis…:))
Kleine indringende dialogen in het voorbijgaan.
Daar hou ik van
🙂
@Jan, waarom? 🙂
Het is nu enorm druk in het dorp en op het strand.
Ik had mazzel en was net op tijd,
toen het dorp nog van het dorp was.
@Lidy, dank, ik ook 🙂
Maar het is altijd uitkijken.
Zeker met kunstenaars.
Voor je het weet heb je er één in je haren. 🙂
De meeuwen zijn ongelofelijk prachtig en zo ook je verhaal. Het lijkt voor zich uit te kabbelen, maar het gaat steeds ergens naar toe. De bovenste is een volwassen Zilvermeeuw (oranje stip bij snavel zodat jongen weten waar ze hun snavel moeten steken om gevoerd te kunnen worden, roze poten en een lichtgrijs dek). Lijkt erg op de Kleine Mantelmeeuw, maar die heeft donkerder veren en gele poten. Ze zitten in kolonies tussen elkaar. De Kleine Mantelmeeuw is minder een groepsdier. De onderste is een jong, waarschijnlijk 2 jaar oud. Je ziet het bruin langzaam naar achter toe verdwijnen. Het duurt 4 jaar voor ze hun puberveren kwijt zijn. Je hebt nu door hoe je ze moet fotograferen, alsof ze je aankijken. Welkom in Meeuwenland! Prachtig!
@Blew, veel dank voor je woorden.
Je laat me een wereld zien, die ik zeker wel gezien heb.
Maar nog nooit zo bekeken.
Heel fijn vind ik dat.
Ik hou van meeuwen, dan weet je het wel 🙂
@ meeuwen alom. Op woensdag als het vuil hier wordt opgehaald schreeuwen ze me wakker.
tjee, de kunstmarkt te Zandvoort. En tweedehands boeken hadden ze ook toch?
Ben niet geweest. Ik was er te lui voor.
Albert Heijn haalde ik nog wel. Voor de sigaretten.
"Hij glimlacht verdrietig." Ja. Dat is mooi.
@Sjaal, de boeken totaal niet ineressant.
De kunstenaars waren mooi.
Dat mijn zwakke plek.
Daar val ik steeds weer voor.
Wat ze ook creëren.
@ hap.
Boeken. Blogs op papier.
Niet interessant?
A g r e s s i e .
op zondag.
@Jezz…15:25
Ik maakte ook maar ‘n grap;
tuurlijk altijd weer wil je je laten verrassen
en als je thuis blijft gebeurt er sowieso niks
behalve "het eigen vermaak".
In hoeverre wil jij je ‘dorp’ terug?
==toen het dorp nog ‘n dorp was==
Als dat van Sonneveld?
Met slagerij J. van der Ven?
Of slechts zonder al die kramen en stalletjes?
Is Zandvoort hoogzomer sowieso niet altijd afgeladen vol?
Ik kom er te weinig…
Tot morgen. Hier of daar…. JB
@Sjaal, wat een prachtig filmpje.
De elementen.
En de losse delen.
Geen agressie.
Maar gewoon honger.
Naar meer.
Dat ken je toch?
@Jan, je hebt geen idee wat Zandvoort voor een schat is.
Elke dag opnieuw.
Elk moment.
Wat je maar wilt.
Constant, in your face.
Of grap is.
Dat weet je nooit zeker.
Maar je kunt altijd.
Voor het mooie kiezen.
Hier aan zee.
Jongens I’m going down under.
Morgen meer.
.
@ hmmmmm,
en of ik dat ken, honger naar meer.
Lust!!!!!!
Als ongebluste kalk.
Ja. dat filmpje. Ik zet hem nog één keer op.
En dan de was naar binnen halen.
@sjaal, wat ben je toch lekker nuchter.
Of is het romantisch?
De was naar binnen halen?
Ik ga gewoon met de kippen op stok.
En maar kakelen.
Tot het stil wordt.
@ was is binnen, nieuwe was hangt buiten.
Ik heb mijn bed maar eens verschoond.
Nee, niet nuchter, eerder noodzaak.
Ach, ik geniet van deze avond. Stemmen in de tuin verderop. Muziek in huis. Blauw alom.
Ga je nu al slapen?
Trusten dan.
K luister nog even naar broeder Bondy.
ksssss.
@Sjaal, ik hou vol.
Zo lang ik kan.
De buit binnen.
Lekker.
Schone lakens op je bed.
Dat het minste.
Om je in te wentelen.
Ik hou daar erg van.
Als het proper is.
.
mooie bijdrage Jezz
kunst
in al zijn consessies
meeuwen zijn groot en imposant
en zitten niet in een boom
ze willen de wereld blijven zien
in al haar wijdse schoonheid
dit staat me nog zo bij
lang geleden kwam ik een gewonde meeuw tegen
met een gebroken vleugel
in de bosjes langs de weg
een compleet bot stak uit de vleugel veren
ik dacht aan zijn pijn
iets dat me ontzettend diep raakt
heb hem toen uit zijn lijden verlost…..
@Koek, wat heb je gedaan?
Zelf voor God gespeeld?
Daar kun je diep van vallen.
Ik hou van alles dat is.
Zoals het zou zijn.
Mooi en lelijk.
Zoals echte goden beslissen.
En toch is zo’n dag heel afwisselend. En dan nog een meeuw die aan het pootje baden is.
Mooi !
Groeten,H
Wat wil je lief? Je rekt de dingen op! Langer heb ik je nog niet gelezen! Strip!
Het was een lange dag. Schilder zee, vis en vrouwen.
@Henk, dank 🙂
@Trekmoment, bijna 1000 woorden, even kijken wie er afhaakt 🙂
@alib, het was zondag :-), dan kan dat wel.
Het mooiste van de markt heb je gemist.
Een gehandicapt meisje, door een ongeluk zou zij nooit meer kunnen lopen, verkocht er haar uitgegeven gedichte bundel voor 10 euro.
Al pratend blijkt zij een persoon met een duidelijk doel voor ogen.
Begin volgend jaar kan ik weer lopen, ze zeggen wel dat ik het helemaal nooit meer kan maar nu loop ik al met een rek dus het gaat mij absoluut lukken.
Kijk alleen voor die ontmoeting is deze markt een succes, los van alle rommel die verder te koop werd aangeboden
@de muze, wat mooi, dat jij haar tegenkwam.
Ik heb heel erg genoten van de kunstmarkt.
Het was werkelijk een cadeautje van de goden.
…Als ik er nou ook nog had gestaan
was alles nog veel meer goddelijker geworden.
Maar ja…
ik was bij niet bij haar weg te slaan
want zij is de Godin van mijn bestaan
en de andere goden en de markt moesten toen wijken….:))
Jezz… dit gedichtje
doet wat denken aan Kavafis.
Ken je die?
Fantastisch!
Oeh Jan, je gaf me een pareltje.
Ik ben gaan zoeken natuurlijk.
Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
De Kyklopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,
hen zul je niet ontmoeten op je weg
wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd
de emotie die je hart en lijf beroert.
De Kyklopen en Laistrygonen,
de woeste Poseidon, je zult hen niet ontmoeten
als je ze niet in eigen geest meedraagt,
je geest hen niet gestalte voor je geeft.
Wens dat de weg lang mag zijn.
Dat er veel zomermorgens zullen komen
waarop je, met grote vreugde en genot
zult binnenvaren in onbekende havens,
pleisteren in Phoenicische handelssteden
om daar aantrekkelijke dingen aan te schaffen
van parelmoer, koraal, barnsteen en ebbehout,
ook opwindende geurstoffen van alle soorten,
opwindende geurstoffen zoveel je krijgen kunt;
dat je talrijke steden in Egypte aan zult doen
om veel, heel veel te leren van de wijzen.
Houd Ithaca wel altijd in gedachten
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast de reis in geen geval.
Beter is dat die jaren duurt,
zodat je oud zult zijn
wanneer je bij het eiland
het anker uitwerpt,
rijk aan wat je onderweg verwierf,
en niet verwachtend
dat Ithaka je rijkdom schenken zal.
Ithaka gaf je de mooie reis.
Was het er niet,
dan was je nooit vertrokken,
verder heeft het je
niets te bieden meer.
En vind je het er wat pover,
Ithaka bedroog je niet.
Zo wijs geworden,
met zoveel ervaring, zul je al
begrepen hebben
wat de Ithaka’s beduiden.
K.P.Kafavis (1863-1933)- (vertaald door H. Warren/Mario Molegraaf)
En wie is de godin van jouw bestaan Jan?
Vertel eens, als je wilt.
.
@Jez…
Er staan maar liefst 4 gedichten van Kavafis in m’n boek
en uiteraard bedoeld binnen een bepaalde constellatie
met de tekst van het betreffende hoofdstuk.
Je vraagt naar mijn Godin?
Dat is uiteraard die van de Waarheid.
En wel zoals Dante die bedoelde in zijn laatste
vraag in zijn Inferno en waar Kavafis het volgende
gedicht over schreef (zie pg. 275)
In het Italiaans luidde Dantes intro:
"Che fece per vilta il gran rifiuto…’
(ofwel: hij die uit lafheid de grote weigering deed)
De vraag gaat over HOE je geleefd hebt….
En dan komt Kavafis (ook in de vert. door Warren/Molenaar)
met het volgende dat ik uit m’n hoofd ken:
=======================================================
Voor sommige mensen komt een dag waarop zij
het grote Ja of het grote Nee moeten zeggen.
Het blijkt meteen wie het Ja in zich heeft,
en na het gezegd te hebben gaat hij
verder in eer en vertrouwen op zichzelf.
Wie weigerde heeft geen berouw. Werd het hem weer gevraagd,
nogmaals zou hij nee zeggen.
En toch richt dat nee – het juiste – hem te gronde voor heel zijn leven.
=======================================================
Kijk! Daarin ligt mijn Koningin besloten!
De platte opportunist, zo schrijf ik ook in m’n boek, wordt
dan in Dantes Inferno omgebracht! Je komt de hemel niet in.
Ik gebruik daarvoor de Maffiose Italianen….
En dat gebeurt dan met de pers en media in m’n boek
Alleen Hofland ontsnapt aan het Inferno…
En daar is-ie heel blij mee. …
De rest van de pers en media natuurlijk minder….:))
Er staan nog 3 andere gedichten in waaronder een prachtgedicht
dat heet:
"…In afwachting van de barbaren…"
Je snapt dat ik daar ook weer van alles mee kon..
Enz. enz. enz. als je naar me toekomt krijg je wel een (onbegrepen)
boek van me. Gelijk Maria Trepp, Joke Mizée en Ina Dijstelberge al kregen…
En zo.. en zo… en zo….
@Jan, het klinkt allemaal erg intrigerend.
Hofland is een prachtige man.
Man, je hebt de mooiste vrouwen al over de vloer gehad 🙂
@Jez…
Aanvullend hierbij dat gedicht
"In afwachting van de barbaren.."
in een comment van mij aan @Maria Trepp
zie haar vkblog:
http://www.vkblog.nl/bericht/201032/Aandacht-_kastanje-Vincent_van_Gogh
Mijn opmerkingen daarin acht ik
al teruglezend zeer to the point…
Groet! jb
je was er nog niet bij…
en ik zag je al aan en op het strand…
@Jan, ik heb het gezien bij Maria.
En nu ben ik dus aan het nadenken over het woord ‘leuk’.
Een woord dat ik vaak gebruik.
Niet voor een kunstwerk.
Maar voor een situatie, een plan, een avontuur.
En voor mij heeft leuk ook vaak met ‘lekker’ te maken.
Leuk, ik kom naar je toe.
Dan gaan we kletsen.
Dat vind ik lekker.
En zo, en zo, en zo 🙂
gelukkig weer iemand die het woord leuk leuk vindt. waarom hebben velen er zo’n hekel aan?
@Jez…17:09
Cu any time any moment..
ps
ik schreef zojuist een provocatie
op mijn blog; helemaal in de geest
van Kavafis overigens. Hij had het
kunnen schrijven.
@jp
Even die link volgen en lezen het
blog van Maria Trepp. Daar leg ik uit
waarom "leuk" niet leuk is….
@JP, leuk is een woord waarachter je je gemakkelijk kunt verschuilen.
Als je bijvoorbeeld niet ‘mooi’ wilt zegt.
Maar leuk, heeft voor mij iets speels.
Leuk, we gaan iets leuks doen.
Zandtaartjes bakken, luchtkastelen bouwen. 🙂
@Jan, ik kom even kijken 🙂