Prinsesje

Midden op de shabatnacht belt mijn mooie denkende vriendin.
Bij toverslag.
Alsof het overdag was.
Ze heeft al eerder die dag op normale uren het antwoordapparaat ingesproken.
Mijn mobiel gebeld en bericht achtergelaten.
Maar ik nam niet op en gaf niet thuis.
Te uitgeput om te kletsen.
Weet hoe het gaat.
Geïrriteerd en prikkelbaar.
Voor ik het weet dan haal ik uit.

Midden in de nacht heeft ze me toch te pakken.
Alsof ze weet dat ik aan het spoken ben.
Ze wil weten, hoe het gaat.
En met het schilderen.

Op haar email met kritiek over het portret van mijn zusje,
heb ik nooit meer geantwoord.
Sorry, ik wil er niet meer over lullen.
Ik heb iets in mijn hoofd, weken geleden een schets gemaakt.
En wat je er van vindt, of wat je meent, daar wil ik niet over nadenken.
Dichtbij mezelf blijven.

Dat was dus nog niet zo gemakkelijk de afgelopen dagen.
Aan het portret van mijn broertje heb ik tussen de toestanden door wel gewerkt.
En dat zag je.
Hoe er aan me getrokken wordt.
Ik heb de hele zooi gewist.

Opnieuw beginnen.
Hij zal mijn hardste dobber worden.
Dat weet ik.

Toen ik er de eerste keer aan begon, kwamen de tranen.
Verdriet van heel diep.
Maar ik kon het me niet veroorloven om in stukken te vallen.
Ik had nog een huis en een heel leven te redden.
Dat van mezelf.
Dus heb ik hem gewist.

En opnieuw opgezet.
Achtergrond erin.

Toen dat droogde en ik me verveelde.
Ben ik weer aan mezelf begonnen.
Het laatste portretdetail van isheh.
Vrouw van het huis en haar schoot.
Daar kwam ik vandaag opeens mezelf weer tegen.

In het gesprek met mijn mooie denkende vriendin op lailhashabat.
In de nacht van alle dagen.
En in een tekening van toen ik nog een klein meisje was.
En droomde dat ik een prinsesje zou zijn.

Ik vertelde mijn vriendin over de sollicitatie op maandagochtend.
En hoe ik wanhoop.
Dat het niets wordt.
Ik wil schrijven en schilderen.
Uiteindelijk kan ik mezelf niet helpen.
Ook bij SBS wordt het vroeg of laat hommeles.
Ja, zei ze, jammer genoeg, kun jij jezelf niet thuislaten.
Daar moesten we allebei om lachen.

Duim maar voor mij.
En dat prinsesje
Dat ze het houdt.

Jezzebel,
Tussen water en water
 
Art: Pascale, toen ze een klein meisje was