Dikke vette pret

Na zo’n dag als gisteren.
Emoties en de storm.
Betaal ik deze nacht wakend.
De prijs.
Hollen, tollen en stilstaan.
Vechten voor mijn bestaan.

In de ochtend in de brievenbus.
Brief van gemeente.
Toch huurtoeslag!
Ik kan in mijn huis blijven.
En zou het redden, beloven ze.
Geloven ze.
Ze hadden het berekend.
Dit en dat.
Zoals bijgesloten, zeiden ze.
Er was niets bijgesloten.

Dus bel ik de vrouw die er over gaat.
Ah, nee?
Was ze vergeten.
Die stuurt ze nog.
Niet zo belangrijk.
Kan ik zelf ook uitrekenen.
Maar ik wil de cijfers waar zij zich op gebaseerd heeft graag zien, zeg ik.
Ze stuurt ze, belooft ze.

Dat zal wel, denk ik.
Maar woensdag heeft ze atv.
Donderdag haar laatste dag.
Daarna vakantie.
Als zij het vergeet, ben ik de pineut.
En maar wachten op wat zij vergeten is.

Onderweg naar AH haak ik af.
Het zit me niet lekker.
Ik ga dat papier zelf wel halen.
Ze komt eraan, beloven ze aan de balie.
Maar zij laat op zich wachten.
Ik word ongeduldig.
Maar zet toch door.

Zolang ik op dat gemeentehuis ben,
Heeft zij een probleem.
Iemand moet dat oplossen.
Heel anders dan een telefoontje afronden.

Daar komt dan uiteindelijk de berekening.
Direct naar huis.
Aan de slag met de belasting software.
Alles gaat goed.
Ik heb het al een keer met hulp gedaan.
Dit keer durf ik het alleen.

Totdat ik bij de cijfers kom.
Ik kan mijn servicekosten niet kwijt.
Voorgekauwde posten.
Ik heb geen huismeester,
Gezamenlijke ruimte etc.

Mijn kosten voor glasverzekeringsfonds.
En de antiverstoppingsverzekering van het riool.
Of iets dergelijks.
Dat is logisch, ik woon aan zee.
Antikraak.
Oude huizen.
Rijp voor de braak.

Maar daar houdt de belasting dus geen rekening mee.
En na een telefoontje blijkt dat die kosten voor mij zijn.

Aha.
Er klopt dus geen bal.
Van de berekening.
Van de gemeente.
Ik bel de mevrouw maar weer op.
‘Wat een drama,’ zegt zij.
Dringt tot haar door.

Nu moet ze zelf weer aan de slag.
Misschien dat het toch allemaal weer anders wordt.
Misschien dus toch mijn huis uit.

Vanochtend heb ik dit afgerond.
Diep in de nacht.
De aanvraag naar de belasting verstuurd.
De cijfers in orde!
Het gaat waarschijnlijk toch lukken.

Man oh man, soms is het alsof je van je sokken geblazen wordt.
Eeuwig in de stront.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: William Kentridge, Three shadows in a landscape