Pap, straks Vaderdag.
Geen kaviaar.
Zoals mama het vele jaren beloofde.
Voor mij voor jou te kopen.
Ik vraag me af hoe vaak ze dat werkelijk deed.
Vooral als ze zei:
Ja écht, je kent me, nu ben ik eerlijk.
Dan loog ze meestal.
Waar ben je eigenlijk?
Met vakantie?
Mama wil graag begin juni.
Meestal ben je weg.
Op de dag aller dagen.
Die van jou.
Eet je oesters?
Kreeft?
Ganzenlever?
Of zijn het garnalen?
Ik ben zelf ook maar wat lekkers gaan halen.
Afgelopen week.
Nauwelijks te eten.
En toch lukt het wel.
Ik ben, zoals jij vaak zei.
Nog steeds zij,
Die de keukenkastjes leegkookt.
Dat gaat best aardig.
Wat ontzettend kloten.
Hoe jij en ik.
Uitelkaar zijn gegaan.
Paar maanden geleden.
Toen je tegen me zei.
Zoek het maar uit.
Je had er geen zin in.
En duwde me.
Definitief het nest uit.
Hier je portret.
Zoals je het zelf nooit hebt gezien.
Eerste keer dat ik je schilder.
Je ging me heel wat makkelijker af.
Dan mama.
Op haar blijf ik prutsen.
Foto van mijn bruiloft.
Goj met een keppel.
Ben je vergeten.
Ik ben je dochter.
Je zei dat je van me hield.
Maar houden van.
Voor jou en voor mama.
Misschien niet zo vanzelfsprekend.
Uiteindelijk bleken we alle drie.
Je liefde niet waard.
Straks dus Vaderdag.
Niemand van ons erbij.
Wat eet je?
En wat zeg je dan?
Tegen elkaar en zo?
Ik heb slibtong gehaald.
Te duur voor mijn tsores en mijn soort.
I know.
Jouw schuld.
Jij die wilde dat we in het Hilton.
En een hooischuur konden eten.
Wat was ik onbevangen.
Klein meisje.
Toen ik tegen je zei.
Dat Hilton is je gelukt.
Maar die hooischuur…
Dat is altijd zo gebleven.
Ik mis je.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Pascale, IHSEH, Detail 2, 12-06-09
Just go on!…
In woord en beeld 1
@Lidy, dank, het is moeilijk op sommige dagen.
Maar ik heb vandaag geschilderd
en detail nr 3 is weer een stukje verder gekomen.
Gisteren heb ik ook al een opzet voor nr 4 gemaakt.
Ik moet verder.
Dit verhaal eruit,
Woord en beeld… 🙂
En dan weer door.
Mooi portret. Goede raad is dat: hilton en hooischuur. Dan kom je altijd uiteindelijk uit.
Mooi!!
Groeten,H
@christinA, ja het Hilton is goed gelukt.
Niet zo handig dat ze daar mee begonnen, mijn ouders.
@Henk, dank, fijn dat je het zegt.
Lang geleden in Delhi zei een Amerikaanse vriend me, how parents can screw up their children.
Ik had hem een en ander verteld en hij kon er met z’n verstand niet bij.
Datzelfde "zoek het maar uit".
Jij hebt het onlangs meegemaakt, mij overkwam het toen ik 20 was.
Ras-egoisten joh. En niets anders.
Je wil wel, maar er lukt iets niet.
Krijgt gewoon geen echt contact. Liefde. Respect.
Soms heb ik je wel eens op je blog aangevallen, maar ik heb altijd respect voor je gehouden.
Bovenstaand schrijven, doet mij ook pijn.
vaderdag, hm. stuur hem een paar sokken waar de gaten in zitten.
Van die hele vieze die al drie jaar geleden hadden moeten worden gewassen.
Ik hoop dat ik een glimlach op je gezicht te weeg breng.
Ik mis jou.
Een paar keer gelezen.
Het portret is heel sprekend.
De compositie, de kleuren, maar vooral de blik intrigeert me.
Ik heb niet veel met l’art pour l’art.
Kunst is de werkelijkheid anders vertellen/laten zien.
Dimensie meer.
(althans voor mij)
En je woorden treffen ook.
Hebben zoveel lading en lagen.
Bij al het lezen is "verdriet" voor mij vaak het trefwoord.
Wat is er allemaal gebeurd?
Mag ik je direct vragen, is dat schilderij boven je tekst nou van jou?
Ik vind het een mooi schilderij, zeker na dat Zoek het maar uit.
Wat een gedoe kan je hebben met vaders.
@Gus, geen gaten in de sokken voor mijn vader.
Ondanks alles, ik hou van hem.
Net als van mijn moeder.
Dat kunnen ze me allebei niet afnemen.
@Klaver, dank voor je woorden.
Niet vergeten hoor,
deze portretten zijn details van het eigenlijke werk.
Je moet het geheel zien.
Best lastig om te maken.
Want ik vind dat elk detail ook op zichzelf moet kunnen staan.
Misschien is het verdriet.
Het is zoals het is.
Want de wereld draait, zoals zij draait…
Op de heupen van een buikdanseres. 🙂
@on yer bike, zelfgemaakt. 🙂
Mooie brief … dat dingen niet lopen zoals we soms zouden willen.
De pijn die we elkaar aandoen en waarvoor en waarom eigenlijk?
Ach Jezz, wat een ontroerende brief!
Mooi portret, ik moet almaar naar die blauwe ogen en het keppeltje kijken!
Shavoea tov ;-))
@Koek, dank voor je woorden.
@Gingy, ja die blauwe ogen, dat vlasblonde haar, en die keppel, onder de choepah…
Het is zo surrealistisch, maar dat mijn leven.
Shavuah tov, mooie vrouw!
Dat deze week zoet mag zijn.
Dat zij goed mag zijn.
Je schildert erg mooi en sprekend. Wat gebeurt er toch allemaal met je? Volgens mij heb je teveel kracht in je voor één mens. Dat klettert vaak… Compromisloos? Ik weet het niet zeker hoor. Je doet me soms aan een zekere Frida denken. Mooi, dat je toch van ze blijft houden, omdat dit jouw gevoel is. En o wee, als je me afschiet nu, want ik bedoel het helemaal niet lelijk en zoek nog naar de juiste woorden.
@Thera, afschieten?
Wat een rare gedachten komen in je op.
Ik weet niet of ik teveel kracht heb voor één mens.
Het is van mij.
Hier moet ik het mee doen.
Teveel, te weinig, het zegt me allemaal nagenoeg niets.
Ik doe mijn best.
Frida Kahlo?
Haar lichaam werd geteisterd door helse pijnen.
Het lijkt me, dat ik me daar niet helemaal mee kan vergelijken.
wat een mooi schilderij jezz, en je woorden ontrafelen en ordenen, maar er zit zoveel pijn tussen
nog even over jouw schilderij; zonder dat ik onderaan de tekst gekeken had, wist ik dat het van jouw hand was… dat komt door de kleuren die je gebruikt
@Gala, ik vind het fijn gevoel dat je mijn schilderijen kunt herkennen.
De kleuren, dat heb je vaker gezegd, weet je dat ik er trots op ben, door jou?
Misschien zit er veel pijn tussen.
Ook een grote dosis nuchterheid.
Ik kan niet anders.
Ik moet wel.
Nou Jezzebel, ik blijf toch wat voorzichtig. Je schrijft iets kwetsbaars en daar wil ik niet met zevenmijlslaarzen doorheen lopen. Maar deze gedachten kwamen in mij op. En ja, Kahlo, geen lichamelijke pijnen, maar wel andere en heel beslist (ondanks alle onzekerheid), zoiets. En talentvol natuurlijk.
vuur ook, ja
Jezz, en dat vind ik weer leuk om te lezen…ik vind vooral het blauw dat je voor de schaduwen in het gezicht gebruikt erg mooi… dat zag ik in het portret dat je van jezelf hebt gemaakt maar ook in het schilderij van en voor je moeder
ik ga pitten nu want ik ben helemaal kapot!
mooie dromen
groet gala
Ik mis je.
Dat is ook wonderlijk. Zelf ben ik ook het nest uitgegooid, al zoveel jaar geleden dat ik soms een vertekend beeld heb, maar mijn broer kleurt het weer zoals het was.
Het duurt even Jezz, maar ik hoop dat het missen over zal gaan. Misschien zul je, net als ik , uiteindelijk zo ver komen dat je inziet dat er niets te missen valt. Het vertrouwde gevoel, dat is iets van jezelf, heel misschien kun je het vinden bij een ander, maar zal altijd surrogaat blijven. En toch is surrogaat soms veel beter dan het echte, omdat het echte helemaal niet echt was, misschien vanuit jouw hart, maar ook vanuit jouw onmogelijkheid. Welke keuzes heb je als kind? Dat zijn je ouders, die krijg je, ze geven je eten en je klampt je er aan vast, omdat er doodleuk niemand anders is.
Eet jij maar lekker je vis en geniet er van, de hooischuur komt nog wel.
Probeer bij jezelf te blijven, in jezelf te geloven, want ouders kunnen je het allermeest pijn doen, zo erg dat je niet meer hecht.
erg mooi portret!
@Thera, Frida Kahlo is niet de minste om mee vergeleken te worden. 🙂
@Gala, ik ben ook mijn bed in gestort.
Soms is het op.
Maar vandaag een nieuwe dag.
Ik hoop te kunnen schilderen.
Met al mijn kracht.
Waar was jij zo moe van?
@Appelvrouw, je vertelt me veel.
Heel waar.
Ouders kunnen je het meest pijn doen.
Maar ook zij niet meer dan de kinderen van hun ouders.
Die ook maar gewoon hun best deden.
En jammerlijk tekort schoten.
En zo gaat het eindeloos door…
Best treurig.
@Bregje, dank, fijn dat je het me laat weten.
Ja, een echte Jezzebel, ook en vooral door haar kleur.
Gala viel het al op.
Dat indigo(?) moet voor mij niet al te pruisisch blauw worden, dat vind ik niet mooi blauw, maar het is hier mooi.
Ik denk dat deze vader wel in veel meer mensen te zien is, misschien is het niet alleen een persoonlijk verhaal?
Thera, vuur!
Indigo is de (omhullende) kleur waar de warmte, te schilderen met karmijn, in verborgen is.
@wiljan, goedemorgen 🙂
Dank wat je zegt over die kleuren.
En mooi hoe je het verhaal ‘groter’ ziet.
Je raakt me ermee.
Het is phtalo blauw, met burnt umber wordt het bijna zwart, zonder dof te zijn.
Omber en toch niet somber!
Karmijn met idigo gemengd is ook wat.???
(in mijn olieverfverledentijd deed ik het met pruisisch blauw + nepkarmijn en dat vurige viridiaan, maar ach, dat had ik ook maar als trucje ‘geleerd’….ben het weer vergeten ((of is het ‘vergaten’ of vergaan, vergoten)
Oeh, maar je vertelt me hier heel veel.
Ik doe het bijna altijd met cadmium rood, licht en donker.
Gebrande omber en phtalo blauw dus en napels geel.
vergeten, vergaten, vergaan, vergoten.
Ik dacht daar aan.
Toen ik op mijn balkonnetje in het zondagzonnetje aan de oost kant stond.
flowers of rotting…
En dat kwam eigenlijk weer door Victor en Rolf
En hun Flowerbomb
Als je tijd hebt: http://player.omroep.nl/?aflID=9653681
Ze lieten me weer een heel andere tak zien, van het nest waaruit ik kom.
Wat je nog meer kunt, met damesmode en zo.
Maar dat voor later.
Ik vind dat je best het recht hebt om een lijn te doorbreken. Altijd begrip opbrengen voor mensen die je in de steek laten levert je misschien medelijden voor hen op maar je schuift er je eigen verdriet mee opzij, maar dat zit in je en valt niet weg te schuiven.
Jij uit je en weet misschien wat de valkuilen zijn om het niet zo te doen.
Het is helemaal niet verplicht het gedrag van je ouders voort te zetten.
Ik ben ook heel erg bijgeschaafd en word dat nog steeds, als je hetzelfde doet als je ouders- omdat je niet anders geleerd hebt- heb je ook niet geleefd, want in je leven ontmoet je andere mensen, mensen met andere normen en waarden, andere voorbeelden en meningen.
Kinderen kunnen hun ouders ook verdriet doen, dat zal wel, maar is een heel ander verhaal dan waar het jouwe over gaat. Zo gebeurt het dat kinderen hun ouders gaan proberen te begrijpen, redenen zoeken voor het gedrag en dan medelijden krijgen, of teveel begrip, en hun ouders dan weer belonen voor het slechte gedrag. k heb ze teveel gezien; kinderen die in de weekenden naar huis moesten, en dan weer terug, en altijd die heimwee, omdat er niets anders was om op terug te vallen. En om die leegte niet te hoeven voelen ga je maar weer excuses zoeken voor je ouders. Maar of dat voor je eigen ontwikkeling zo goed is betwijfel ik. En omdat we onze ouders toch niets bij kunnen brengen als ze het gedrag van hun eigen ouders navolgen, dan zit er niets anders op dan bij onszelf te blijven.
Zo kijk ik er tegenaan. Teveel gezien, ook in tehuizen waar ik zat. En ik zie nog steeds,
maar dat is natuurlijk wel door mijn ogen, met mijn verleden. Hetzelfde kan door anderen weer heel anders ervaren worden.
@appelvrouw, die stadia heb ik ook allemaal doorlopen.
Hun gedrag tot in het oneindige blijven vergoeilijken en vergeven.
Het was mijn mooie denkende vriendin die er razend om werd.
En me liet zien, hoe ik er op een bepaalde manier ook zelf schuldig aan ben.
De gelegenheid geef tot… etc.
Toen heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt.
Oké jij hebt er geen zin in, zei ik tegen mijn vader.
Maar dan is het nu afgelopen.
Ik wil je niet meer zien of spreken.
Dat doet pijn.
Want ergens vind ik dat het slecht is,
om mensen eruit te duwen.
Dat hebben ze zelf ook bij mijn broertje gedaan.
Maar ik geloof dat het voor mij beter is.
Dan maar de wond van eenzaamheid.
Die zal genezen.
Ik kan niet langer steeds opnieuw
nieuwe dolkstoten verdragen.
En zo is het vandaag dus Vaderdag.
Zonder mijn vader of mijn moeder.
Zonder mijn broertje of mijn zusje.
Ik ben gelukkig aan het schilderen.
Jezz…. ik ga niet slijmen
of ik moet blind zijn
ik wil ook geen verwaande KWAST uithangen
en toch zie ik er niets in
wat andere van je schilderij zeggen
foei denk ik af-en-toe
ik zou het je wel willen uitleggen
ergens aan het strand
dat is beter dan hier
waar de letters mijn gevoelens roven
en het andersom neer zetten
nee ik ga niet mee met wat mensen er van zeggen
daarvoor ben ik te near
groet deo
@Robert, terug op het thuishonk?
Jij mag zeggen wat je wilt hoor.
Ik vind dat wel interessant.
Denk jij maar foei 🙂
Ik schilder nog even verder.
Het klinkt raar maar je zou van je blogs een mooi boek kunnen maken.
Ben je nu aan het schilderen
ja weer terug lekker weer aan het werk
Rene wat een idee
Jongens, detail 3 is af.
Nu nog even verder.
@René, hier, op de plek die ik uitkoos,
het vkblog ben ik mijn kunstwerk aan het bouwen.
Mijn leven geen roman,
mijn formaat geen tijdschrift.
Het werd een blog.
@Robert, goed om te horen.
Dat je weer lekker aan het werk bent.
Ik heb nog een foei-schilderij afgerond, vandaag.
Ik bemerk dat er best wel mensen zijn die je terwille zijn om op enige manier fiducie te geven, Zoë indertijd, Richard, Thera die bang is dat ze een kat kreeg, mij.
We willen je niets afnemen, maar als ik nu op mijn leeftijd m’n pa zou kunnen aanspreken op z’n egoisme?
Dan werd het niet te best. And believe me, niet te best!
Ik heb het zelf ook gedaan, duiken. Bezig houden met schilderen en muziek maken en…
Duiken.
Voor mijn moeder heb ik respect, maar niet voor die andere figuur, wel voor m’n echte vader, want die hielp me op weg om…
Maar joh, ik zie en lees dat er mensen die met een breed perspectief je ter wille zijn, maar je wijst ze min of meer af, met een nietszeggende opmerking.
"Bedankt, dat je even langs kwam".
Dat maakt het moeilijk om in te gaan op wat je schrijft, tis een cry for help, wat je zegt.
X
Gus
@Gus, mijn blog géén cry for help.
Wat het voor jou is, weet ik niet.
@Jezzebel: in het potret zie ik een mengeling van afwachtende verveeldheid, maar vooral ook gelaten schuldgevoel.
Dit keer geen atypische anderkleurige structuur in het werk?
PS. Moet zeggen dat ik net het boek van Tommy Wieringa, Ceasarion uit, een echte aanrader, dus mijn beelden van ouders en kinderen is op grond daarvan iets beïnvloed.
@Sprakeloos, oeh Ceasarion staat ook op mijn verlanglijstje.
Wat goed dat je zegt dat je er van onder de indruk bent.
Dit is het portret van mijn vader.
Ik geloof dat ik zijn emoties zie.
En hoe hij geraakt is.
Maar misschien is dat mijn interpretatie.
Prachtig, pakt je bij de lurven zo’n brief…
Ik zie iets militaristisch in zjin blik, kan dat? Zo’n snor kan niet overal.
Na een lange periode van onenigheid, kan ik het nu wel weer vinden met mijn vader.
Je schilderij is prachtig en je brief aandoenlijk. Wat eet een vader op vaderdag!
@Rami, dank…
@Blew, ja, ik zie wat je bedoelt.
Zo ziet hij er ook een beetje uit, generaal dit of dat.
Maar hij is teveel een bourgondiër om werkelijk een militarist te kunnen zijn.
Dienstijd wel de tijd van zijn leven.
Achter de bar en in de bak. 🙂
Wat eet een vader op vaderdag!