Wat eet je?

Pap, straks Vaderdag.
Geen kaviaar.
Zoals mama het vele jaren beloofde.
Voor mij voor jou te kopen.

Ik vraag me af hoe vaak ze dat werkelijk deed.
Vooral als ze zei:
Ja écht, je kent me, nu ben ik eerlijk.
Dan loog ze meestal.

Waar ben je eigenlijk?
Met vakantie?
Mama wil graag begin juni.
Meestal ben je weg.
Op de dag aller dagen.
Die van jou.

Eet je oesters?
Kreeft?
Ganzenlever?
Of zijn het garnalen?
Ik ben zelf ook maar wat lekkers gaan halen.

Afgelopen week.
Nauwelijks te eten.
En toch lukt het wel.

Ik ben, zoals jij vaak zei.
Nog steeds zij,
Die de keukenkastjes leegkookt.
Dat gaat best aardig.

Wat ontzettend kloten.
Hoe jij en ik.
Uitelkaar zijn gegaan.
Paar maanden geleden.
Toen je tegen me zei.
Zoek het maar uit.

Je had er geen zin in.
En duwde me.
Definitief het nest uit.

Hier je portret.
Zoals je het zelf nooit hebt gezien.
Eerste keer dat ik je schilder.
Je ging me heel wat makkelijker af.
Dan mama.
Op haar blijf ik prutsen.

Foto van mijn bruiloft.
Goj met een keppel.
Ben je vergeten.
Ik ben je dochter.
Je zei dat je van me hield.

Maar houden van.
Voor jou en voor mama.
Misschien niet zo vanzelfsprekend.
Uiteindelijk bleken we alle drie.
Je liefde niet waard.

Straks dus Vaderdag.
Niemand van ons erbij.
Wat eet je?
En wat zeg je dan?
Tegen elkaar en zo?

Ik heb slibtong gehaald.
Te duur voor mijn tsores en mijn soort.
I know.
Jouw schuld.
Jij die wilde dat we in het Hilton.
En een hooischuur konden eten.

Wat was ik onbevangen.
Klein meisje.
Toen ik tegen je zei.
Dat Hilton is je gelukt.
Maar die hooischuur…
Dat is altijd zo gebleven.
Ik mis je.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Pascale, IHSEH, Detail 2, 12-06-09