Dat begon op mijn 25ste.
Toen de liefde die nooit zou zijn,
Stierf.
Kapot voordat het bestond.
En ook mijn oma week later.
Verstilde in haar slaap.
Werd mijn toekomst,
Heden en verleden.
Afgesneden.
Joodse wortel.
Waarmee ik was behangen.
Cadeautje.
Onbevlekt ontvangen.
Klein meisje.
Betaalde het prijsje.
Jaar lang misschien.
Is dat gebleven.
Broodmager.
Naar de gallemiezen gehongerd.
Vlees van mijn vlees.
Vermagerd tot het bot.
Zo lag ik elke dag.
Knielend voor gapend gat.
Kotste mijn leven.
Hoop en wanhoop.
In stinkende toiletpot.
Stortte mijn hele wezen.
In Amsterdams riool.
Waar ratten peesden.
Op het werk slechts als schim,
Aanwezig.
Woede verteerde me.
Rationaliseerden ze.
God, wat doe je het goed.
Ja sterkte.
Niemand die het merkte.
Zij van bijna 1.80
Was haar eigen gewicht.
Onmachtig.
53 kilo op mijn slechtst.
Maar ik ging verder.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Edward Hopper
Ha Jezz. : Gelezen en shabath shalom!
Shabat Shalom, Gingy.
Daar moest ik ook aan denken.
Dit prachtige licht in de namiddag.
Op een vrijdagmiddag.
Dat blijft magisch.
Ach, hier begint het zacht te regenen. :-))
En in Israël is het heel warm, volgens mijn zoon.
Wel een beetje banaal om over het weer te praten, na jouw woorden en Edward Hopper.
@Gingy, oi vee erev shabat in ha’aretz.
Je moest eens weten.
Wat een heimwee.
Ja, vertel! Ik luister graag
.
Gingy, stukjes en beetjes.
En je hebt geen idee.
Hoe blij ik ben.
Met jouw avatar.
Yoepie, je bent weer terug.
Met dat prachtige portret.
Oi, zo mooi.
jezzebel, te veel voor jou op die leeftijd
dat niet meer kunnen eten, niet meer het leven kunnen verdragen, dat ken ik…
vertel erover jezz, over dit oude diepe verdriet
Stukjes en beetjes, ok.
Mijn erev shabath zag er als volgt uit. Voordat de kinderen uit school kwamen moesten alle boodschappen gehaald met mijn hollands vouwfietsje. Slingerend tussen de bussen door met loodzware tassen aan het stuur . Gauw de Jerusalem Post gehaald, waarvan ik toen niet wist wat een rechtse krant dat was. En o, ja een verse wortelsap gedronken aan de kar, heerlijk en goedkoop. 1 lire. Ik heb het over 1975. Soep maakte ik van een kalkoenhals, die ik dan helemaal ging ontleden…
Soms had ik op zo’n dag zes kinderen, drie jongens van mij en drie meisjes van mijn tweede man.
In de zomer op shabat naar het strand en dan constant kinderen tellen. :-))
@gala, ik doe mijn best.
Moeilijk verhaal.
Tranen schrijnen.
Tot het einde.
@Gingy, oi…
snel boodschappen doen.
Iets lekkers maken.
En dan naar het strand.
Nog even tover beleven.
Terug naar huis.
Schoon, gewassen en gedoucht.
De kaarsen aan.
Als de rust.
Zachtjes indaalde.
Wat je me vertelt.
Zo herkenbaar.
Niet van mezelf.
Maar hoeveel om me heen.
Rennen, redderen, zorgen, tellen en lekker kletsen.
Vandaag sprak ik met de Grote Liefde.
Man van mijn hart.
Erev shabat.
Die momenten.
Ze zijn me zo heilig.
Prachtig blog; je aangrijpendste van de laatste tijd.
Maar mag ik wel verghelijken.
Elk blog staat op zich.
Je hebt zoveel te melden, te vertellen, te uiten, te delen.
Ondanks moeilijke omstandigheden sta je sterk voor jezelf.
En ook de reacties gelezen.
Vriendschap.
Je proeft het.
Heerlijk!
@Klaverblad, dankjewel, mooie vriend.
holy shit Jezz…
sta echt met mijn mond vol tanden
dank dat je dit wil delen
Maar jij ging verder! Aangrijpend, Jezzebel!
Jezzebel, je teksten van de afgelopen dagen zijn stuk voor stuk raak.
Het schilderij van Hopper is perfect gekozen bij de woorden.
Prachtig
Heel bijzonder.
Groeten,H
Oh wat erg was je zo’n hongermeid??
Je hebt altijd zo mooie kunst. Nooit (bijna) ken ik het, en altijd mijn smaak.
Jij leeft. In mijn somberste buien heb ik vaak het gevoel dat ik de boel hier gewoon maar aan het uitzitten ben.
Je zet je hele hebben en houden op het net, wat dapper is omdat het niet bepaald een bed van rozen is, maar ik vraag me wel eens af of wat je daarvoor terug krijgt wel voldoende bevrediging geeft (als het je daar al om gaat).
Ik bedoel, mensen lezen, bevelen aan en in het beste geval plaatsen ze een reactie die ongetwijfeld goed bedoeld zal zijn, maar die toch vaak nergens over gaat. Op tegeltjeswijsheden en andere clichés zit je niet te wachten, neem ik aan. Niet dat ik alle reacties op je blog over één kam wil scheren want er zijn er ook die wel ergens over gaan, maar is dat voldoende voor je?
Of moet ik je blog meer zien als kunst, als iets waar je je ziel en zaligheid in legt en dat vervolgens tentoongesteld wordt waarna iedereen er maar van moet vinden wat hij/zij wil. Als dat het geval is, welke invloed heeft dat dan op de interactie met je lezers/reageerders? Reageer ik op een kunstwerk of op het leven van de kunstenaar?
Ik weet wel dat die twee altijd in elkaar over lopen, maar vaak zit er toch een bepaalde afstand tussen kunstwerk en kunstenaar voordat de kunstenaar de buitenwereld toelaat in het kunstwerk. Zonder die afstand wordt elke opmerking over het kunstwerk ook direct (ervaren als) een persoonlijke opmerking, wat het lastig maakt om iets te zeggen.
Goedemorgen,
@Gala, nog even… je zei iets… jij ook?
@Koek, thanks for sharing 🙂
@Blew, ik ging verder, trok mezelf de diepte in en sleurde mezelf er ook weer eigenhandig uit.
Maar dat voor later.
@Jeroen, dank, ik zal nog meer werk van Edward Hopper laten zien.
Prachtig vind ik hem.
@Maria, ik was zo’n hongermeid.
Veel erger vond ik dat er niemand in mijn omgeving was, zélfs mijn ouders niet, die het zag,
Ja jij en ik hebben dezelfde smaak van kunst, mooi vind ik dat.
@René, ik leef.
Maar soms zou ik het ook wel wat rustiger willen hebben…
Een beetje meer bescherming en zekerheid.
@100, dank voor je reactie,
Het is fijn dat je me de kans geeft om het erover te hebben.
Ik weet zelf niet precies hoe het zit.
De reacties zijn belangrijk voor me.
Soms laten die iets zien wat ik zelf nog niet wist.
Soms is het ‘support’.
Soms zijn de reacties informatief.
Ik heb er bijna altijd wat aan.
Al was het maar de kans om een diepere laag aan je verhaal toe te voegen door iets uit te leggen.
Het is moelijk om je ‘eigen werk’ te duiden.
Maar ik geloof dat ik een kunstwerk aan het neerzetten ben.
Zowel inhoudelijk als de vorm.
(Een ander moet maar bepalen in hoeverre ik daar in slaag)
Ooit begon ik met de gedachten; als ik maar één iemand raak dan is het me genoeg.
De reacties, positief of negatief, houden me niet van mijn ‘werk’ af.
Ze beïnvloeden ook niet.
Want ik weet het verhaal wat ik wil vertellen.
En dat is niet afhankelijk van goedkeuring of afkeuring.
Mening blogger heeft me hier laten weten het ‘te veel, te heftig, of te extreem’ te vinden.
Dat zal wel.
Het is van mij.
Ik ga verder met vertellen.
Ik heb voor de ‘werkelijkheid’ gekozen om mijn verhaal te vertellen.
Maar… en dat is altijd met ‘kunst’…
Ik ben niet mijn blog.
Niet mijn schrijfsel…
En niet mijn schilderij….
Wat ik ook afbeeld.
Hoe rauw ik de waarheid ook raak.
That’s IT girl!…
🙂
Kan alleen maar zeggen dat het me raakt, de afbeelding, de woorden. Dat meisje. Ze is zo herkenbaar.
`t sterke zit in `t koppie
@Lidy, I hope so 🙂
@Sandra, dank, fijn dat je me dat laat weten.
@Frap, ja het sterke, en het zwakke, het creëreren én het vernietigen.
Grappig is misschien, dat dit verhaal mezelf steunt.
Ik weet hoe het was, ik weet ook hoe ik eruit kwam.
Daar zit mijn kracht, verder en doorgaan.
Ik blijf me verbazen over je mooie woordenstroom!
@Trekmoment, dank, ik doe mijn best. 🙂