Patrick Joab H.
het valt me zwaar.
Om verder te vertellen.
Achttien jaar later.
Getal van leven.
Mijn vader belde.
Je was dood.
Hij bracht het als nieuwtje.
En ik heb geschreeuwd.
Maar het was waar.
En later belde je broer.
Volgende dag begrafenis.
’s Ochtends belde ik redactie.
Een vriend overleden.
Het spijt me, zei ik.
Ik kom niet.
En toen zagen ze in de krant.
Dat jij het was.
En begrepen ze.
Dat ik daar was.
Op je lewajah.
Toen stuurden ze.
Bloodhound, vader van
Nederlands bekendste
paparazzo fotograaf.
Papa deed het toen nog zelf.
Patrick Joab H.
Ik wist niet.
Maar naar jouw graf,
Bracht ik verraad.
Je moeder dapperste vrouw die ik ken.
Toen ze me omhelsde en fluisterde.
Hij was blij met je.
Fotografen klikten.
En zo kwam het verhaal van jouw dood.
Zoon van bekende Jood.
In dat blad.
Hij die er niet eens geweest was.
Schreef het op.
En ik kon het niet tegenhouden.
Een week later stierf mijn Joodse oma.
Op dezelfde dag.
Daarmee waren mijn wortels.
Afgesneden.
Niemand meer om vragen aan te stellen.
Toen heb ik me broodmager gehongerd.
Maar dat voor later.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Bram van Velde
Content related articles:
En toen ging je dood
Liefde die doodging
.
jezz, ik volg je, geen wroeging hebben, niet alles is in jouw hand, goed dat je eindelijk vertelt!
Je schrijft je verleden af
in een nieuwe Toekomst
met deuren die voor jou
open gaan en voor
anderen gesloten bleven..
Mijn 1e reactie viel blijkbaar weer in de bittenbak.
Ik zei: Pandora’s doos. Hij is open.
@ interessant, hoe zit het nu met je Jood-zijn? Wat betekent het voor je en wat doet het met je? En wat als je het niet hebt of (meer) bent? Ben je dan een ander mens?
Ik ben enorm benieuwd.
Mevrouw: ik had ook zo’n oma. Ik mis haar nog iedere dag. Een oma om kippensoep bij te eten. Ik heb een doos met spullen. Daarin zit nog haar geur. Poeh…
Dramatisch verhaal, dat je al eens verteld hebt. Niet dat dat er veel toe doet, het blijft even waar en intens. Ik kom er steeds meer achter dat bepaalde gebeurtenissen met mensen gaten blijven branden in je geluk.
Goedemorgen,
@Gala, echt fijn dat je er bent.
@Actuality, moge je mond koekjes eten.
@christinA, ik doe mijn best, voor mij belangrijk dat het verhaal verteld wordt.
@sjaal, als je geduld hebt, dan zal ik het vertellen.
@Mevrouw, ik heb mijn omaatjes Singer naaimachine, nog steeds met haar knopen en lapjes stof.
En haar receptenboeken, met de geheimen van haar hart.
@René, nog nooit eerder hierover geschreven.
Dat durfde ik niet.
Fijn dat je de moed vindt om er zo openlijk over te schrijven, is toch de beste manier van verwerken en bewijst dat je krachtig in het leven staat op dit moment.
Ook al zal je dat zelf waarschijnlijk niet geloven.
Ik had ook zo een oma, ze overleed toen ik 8 was.
Mijn ouders vertelde het pas toen ze al begraven was, want als klein kind hoorde je daar niet bij te zijn vonden zij.
Tot de dag van vandaag heb ik daarom nog steeds wroeging dat ik de schooltas die ik van haar kreeg voor mijn verjaardag, heb terug gestuurd omdat ik er al een van mijn ouders had gehad.
Mijn eerste grote fout ten opzichte van hun, want daaruit sprak een loyaliteit die zij niet verdiende en mijn oma wel
Kan even geen letter zien. heb hoog bezoek uit Moskou. heb ze op het dak laten slapen.
Lekker rustig.
Raar die vragen van Sjaal. Komt net binnen zeker?
Groet
@de Muze, oi wat kan ik me dat goed voorstellen.
Omaatjes om van te houden.
@Robert, ik kom zo even kijken.
Stukjes bij beetjes probeer ik het verhaal vertellen.
Daar heb ik geduld van de lezer voor nodig.
En met vragen ben ik altijd blij.
Maar soms is het te complex om ‘even’ te behandelen.
Het is altijd te vroeg……nooit genoeg tijd om aan die diepe fonteinen te verfrissen.
Verdriet, het vormt je en tekent het gemis in later leven.
Meelevend gelezen
Jezz.: Gelezen
Oef!
@the saint, Patrick z"l werd 25 jaar…
@Dianne, ja, de pijn zo diep, dat ik wist;
Zo is dat dus; volwassen worden.
Steeds een beetje meer pijn en verdriet.
@Gingy, fijn dat je er bent.
@trekmoment, ik geloof dat ik je begrijp.
Vreemd, ik ken het verhaal. Zou je dat dan verteld hebben die enige keer dat ik je samen met zuster Zoë heb ontmoet?
Of heb je het in je Israël-tijd een keer heel gesluierd geschreven?
@René, ik heb het verteld toen we met z’n drietjes op een terrasje zaten in Amsterdam.
Nooit eerder over geschreven.
Wat gek dat ik me niet kan herinneren hoe ik het weet, alleen maar het verhaal dat indruk gemaakt heeft. Op zich vind ik dat eigenlijk wel prima, dat je onthoudt wat belangrijk is en de rest vergeet zoals in dit geval de omstandigheden waarin het verteld is. Hoewel je daarover natuurlijk ook kunt twisten..
It hurts my soul, maar het is goed dat je het er uit gooid.
Luister alsjeblieft naar de mensen die het goed met je menen.
X
Zelf kan ik niet zo goed meer met begrafenissen, niet uit on-achting, begrijp me goed.
Maar, ik kan het gewoon niet meer aan.