Vertelt het woordenboek.
Ongevraagd.
Bij de opstart.
Heel apart.
Meisje dat alles regelen wil.
En jij, vraag ik.
Hoe kom je aan die naam.
Best pittig.
Ja, weet niet, zegt hij.
Nonchalant.
Denkt erover na.
En kaatst de bal.
En jij dan.
Waarom koos je.
Jezzebel.
Ah, zeg ik, dat weet ik wel.
Zeer gechargeerd.
Past precies.
Mijn black beauty.
Zoals Zandvoort.
En vergaande glorie.
Ah ja, zegt hij.
Misschien is dat bij hem ook wel zo.
Betekenis en zingeving.
Hij staat al klaar.
Groots gebaar.
Alles wat ik weten wil.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Pascale, De muze 14-04-08
Zucht, hoe schoon kun jij toch woorden rangschikken tot een zachte warme bries.
Trekmoment, dank voor je lieve woorden.
Ik doe mijn best. 🙂
Betekenisvolle opstart
Het doet mij zo ontzettend denken aan dat type man,die als hun vrouw in barensweeen verkeert,zelf alle aandacht naar zich toe trekken door het verlies van het bewustzijn.
Veel bloed.
Ik kan wél tegen bloed.
Maar gruw van vers dicht genaaide littekens.
@Frap, we zullen zien.
@Dun, ja, misschien, hij of zij die zonder grenzen is.
Dat ken je toch wel?
Ik hou eigenlijk van elke soort.
Rauw vlees.
Soms moet je eens domme vragen stellen: Pascale is dat de naam van de schilder, die als schrijfster Jezzebel heet?
subtiel
Goedemorgen,
Jongens, eerst even wat uitleggen.
Ik ben al langere tijd bezig te kijken naar wat ze ‘matrixial border space’ noemen.
Het is de ‘grens’ tussen moeder en kind op het moment als moeder en kind één zijn, maar toch eigenlijk twee.
Maar er zijn meerdere momenten dat zoiets werkt.
Als mensen elkaar inspireren, als ze elkaar proberen te tillen of te helpen.
Dat is waarom kunstenaars, schrijvers, fotografen, theatermakers etc, vaak tegen elkaar aan ‘schurken’ in de kroeg.
Want in de verhalen van de ander kom je jezelf tegen.
En begint inspiratie te borrelen.
Dit was mijn afbeelding daarvan.
Zowel de positieve als de ‘negatieve’ kant.
Jippie zijn die er dan nog die echte mannen die flauwvallen als hun vrouw, vriendin, of buurvrouw ligt te bevallen?
Jeh ik dacht al dat er geen echte kerels meer waren
@ De Muze, ah echte mannen…
Daar kan ik je nog verhalen over vertellen. 🙂
Heel mooi…
Misschien komt dat nog, later of zo.
Toch fijn dat er dankzij dit blog toch een kans is op later, en niet alleen vluchtige ontmoetingen, zo heb ik nu een kort stukje gewijd aan een heel dierbare vriend, iets wat ik tijden niet heb willen doen. Mischien jouw schuld?
@De Muze, weet je…
Ik probeerde gisteren ook een verhaal te schrijven over een dierbare vriend, die ik verloren ben.
Hij is overleden.
Ik kreeg het nog niet voor elkaar.
Wat mooi dat het jou lukte.
Ik kom even kijken.
Lag voor mij dan iets eenvoudiger want die Horlepiep is nog niet dood, trouwens hij heeft zo een grote bek die moet je dood meppen anders blijft hij
@Muze, dat klinkt drastisch.
Mannentaal? 🙂
Voldoe ik zo aan het beeld dat men van de man in het algemeen heeft= Treurig, wij zijn lief hebben humor en denken toch altijd aan anderen…of.
He ga je nog strand tenten vandaag=
Reactie is geredigeerd
@de Muze, weet ik niet.
Of dat specifiek voor mannen is.
Ik ken ook zulke vrouwen.
Weet nog niet van die strandtenten, vandaag.
Ik ben nog even met wat dingen bezig.
Schilderen en zo.
(En vooral dat ‘en zo’ is een ruim begrip…)
Dan weet je het wel. 🙂