Faceless

Zij die zonder gezicht is.
Zij heeft geen stem.
Geen aangezicht.
En geen recht van bestaan.

Daar ben ik dus mee bezig.
Want hoe lang al.
Is dit aan de gang.
En ik heb er meer dan genoeg van.

Even in het kort.
De feiten.
Mijn moeder een Jodin.
Onderduikkind.
Van haar tweede tot haar vijfde.
Ondergedoken gezeten.

Net als haar broer en twee zussen.
Haar ouders vlak voor de oorlog gescheiden.
Omdat de vader dacht dat hij eronderuit kon komen.
Dat hij Jood was.
Als hij scheidde van haar.

Maar dat bleek later niet waar.
Hij een puur Sefardische Jood.
En zij Ashkenaze
Hele gezin heeft in de oorlog ondergedoken gezeten.
Ieder apart.

Mijn vader.
Een goy.
Zoals ze dat met dedain noemen.
Of zoals hij het zegt.
Niets.

Niet zo heel erg liefdevol gezin.
Waar hij uitkomt.
Er zijn issues met zijn moeder.
Die hem geen ruimte gaf.

En er was een zusje.
Ik geloof tussen hem en zijn jongere broer in.
Dat is overleden aan een bacterie in rauwe melk.
Als baby.
Heel precies weet ik het niet.
Daar spraken we thuis niet over.

Toen kwamen de kinderen.
Ik de oudste.
Zware bevalling.
Ze heeft het hele ziekenhuis bij elkaar gegild.
Bij de tweede ging dat beter.
Mijn broertje.
En de derde floepte er uit.
Mijn zusje.

Op zijn zestiende is mijn broertje.
De straat op gerost.
Hij had mijn zusje in elkaar geslagen.
Die ik op straat.
Verdwaald op een bankje gevonden heb.
Zoals dat bij ons thuis vaak ging.
Ik sprong er tussenin.
Maar mijn broertje kon ik niet redden.
En die stond dus op straat.

Mijn zusje heeft van haar veertiende, vijftiende?
Bij mij gewoond.
Tot haar zestiende, zeventiende?
Mijn ouders konden het niet meer aan.
Met haar.
Toen heb ik geprobeerd haar een veilige plek te geven.
Maar was zelf nog een meisje van een jaar of negentien.

Op een dag heeft ze haar spullen gepakt.
En die van mij.
Zij liet mijn huis achter dat compleet leeg was.
Toen ik thuiskwam van mijn werk.

Mijn eerste schreden in de journalistiek.
Bij een roddelblad.
Omdat mijn vader niet zoveel zin had.
Om mij verder te laten studeren.
Of wie dan ook van ons.

Dit de basis van een ‘gewoon’ Gooisch gezin.

Straks weer verder.
Want zoals mijn mooie denkende vriendin zei.
Een tijdje terug.
Poverty makes you faceless.
En dat had ik al begrepen.
Het eerste jaar dat ik terug in Nederland was.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Pascale, Faceless 11-01-08