Real

Gisteren zijn de stoppen doorgeslagen.
Ik was bezig in de keuken.
Iets lekkers maken.
Voor mezelf.

De droger draaide.
De oven stond aan.
En de afzuigkap loeide.
Terwijl ik nog even naar de computer liep.

Even kijken.
Mezelf in honderdduizend stukken.
Maar ik probeer gericht te blijven.
Aandacht erbij.
Ik moet wel.
Ik kan niet anders.

Terug in de keuken.
Bak ik entrecote.
Kijk naar flinteraardappelschijfjes.
In olijfolie met knoflook.
En ik maak een tomatensalade.
Met de eerste basilicum.
Die ik zelf zaaide.
Toen ik niet voor mooie bloemen koos.
Maar voor kruiden.
In mijn ene bloempotje.
Die mooie.

Misschien had ik het nodig.
Later.

Toen werd het opeens stil.
Oh, denk ik, een nieuwe stop.
Daar ben ik op voorbereid.
Maar ik ben huiverig.
Van die ouderwetse elektriciteitskast.

Met vaste hand verwissel ik de stoppen.
En hoor het knetteren.
Oh jee, niet goed weet ik.
Ik zet de wekker op vijf minuten.
Loop terug naar de computer.

Ik ben nog een kunstwerk aan het maken.
Daar wil ik bij zijn.

Na vijf minuten kom ik terug.
En ruik de brandlucht.
Oh God, daar gaan we.
Dapper draai ik de knetterende schakelaar om.
De elektriciteit eraf.
Voordat er ongelukken gebeuren.

In mijn keuken geen licht meer.
Een hele nacht lang.
’s Ochtends bel ik naar het antikraakbedrijf.
En ook zij schrikken.
Ze sturen een elektricien.
Hoofd erbij dus.
Niet dromen.

Ik kijk rond in de keuken.
Zo kan ik voor hem geen koffie maken.
En vis de Senseo van mijn dode koelkast.
Waarin nu mijn eten verpietert.
In het atelier zet ik een lekker bakkie voor hem.
Dat had hij niet verwacht.
De meesten vergeten.
Ja, maar zei ik, ik wist dat je kwam.
Daar heb ik mijn best voor gedaan.

Er moet een nieuwe meterkast in.
Ik heb teruggebeld naar het Antikraakbedrijf.
En dringend uitgelegd.
Dat het zo echt gevaarlijk is.
En dat ik wil weten wat hun beslissing is.
Dan kan ik er rekening mee houden.

Daarna heb ik mijn bankrekening gecheckt.

En zucht.
Misschien duurt het niet lang meer.
Dat ik ook dit moet loslaten.
We zullen zien.
Ik doe mijn best.

Maar de sollicitatiebrieven die ik wilde schrijven.
Avonturen waar ik nu al de afloop van weet.
Dat lukt me niet.
Ik ben maar weer gaan schrijven.
Op mijn eigen manier.
Als het vrij is.
En naar kunst kijken.
Dat troost.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Ed Ruscha, anders gesneden dan het oorspronkelijke werk.