Huismus

Vandaag ben ik over het strand gelopen.
Toen ik terugkwam van Dirk.
Om sigaretten te halen.
En ik merkte.
Ik heb geen adem.
Toen ben ik vandaag heel wat minder gaan roken.
Dat ook.
Maar ik hou van zuigen.
Dan weet je het wel.

Het waaide.
Zoals het in de woestijn kan waaien.
Overal zand.
In je ogen.
Je neus.
En je oren.
Daar hou ik van.
Als er niemand op het strand is.
Als het helder is.
Met dat prachtige licht.
En toch stormt.

Ik ben op een terrasje gaan zitten.
Voor het glas.
Alleen toeristen zitten achter glas.
Ik bestelde een kopje thee.
Maar dat werd me niet echt met liefde gebracht.
In een plas water.
Lag een koekje en de suiker te soppen.
Oi vee, dacht ik.
En wist dat het moment was aangebroken.
Om weer eens wat suiker in de thee te doen.
Kijk nou eens wat treurig dacht ik.
Ik heb foto’s gemaakt.
Op het strand van Tel Aviv.
Humus en frieten.
Biertje en een pakje sigaretten.

Toen kwam de huismus op bezoek.
Heel dichtbij.
Heel dreigend.
Maar ik dacht.
Misschien is het goed.
Dat hij mijn koekje eet.
Misschien heeft hij er wat aan.
En toen ik wegging heb ik een flinke fooi achtergelaten.
Oké, vijftig cent.
Maar voor een werkeloze zoals ik, op 2 euro, is dat heel wat.
Zo treurig is het.
En de jongens waren er blij mee.

Thuis heb ik meergranenbrood naar de kraaien gestrooid.
De meeuwen wilden niet komen.
Maar ik weet wat die aan het doen zijn.
Die broeden.

Jezzebel,
Tussen water en water

Foto’s vandaag