Onhandig

Het zijn nog steeds rillerige dagen.
Ik schenk een glas wodka in.
Theeglaasje uit Bagdad.
Dat soort dagen.
Maar het smaakt me niet.
Arme sloeber alleen.
Ik schenk het bocht.
Terug in de fles.
Vaste hand.

Hoe zei mijn moeder dat vroeger.
Ik heb niet erg mooie handen.
Maar er is iets in de manier dat ik iets vastpak.
Dat lekker is.
Dat je er zin in krijgt.

Thuis was ik een kind.
Dat ze vaak stijf noemde.
Te lange ledematen.
Onhandig.
Dat bleek later niet helemaal te kloppen.
Ik heb behoorlijk flexibele benen.
Ik was goed in yoga.
En paardrijden.
Nog steeds zit ik het liefst in lotushouding.

Mijn moeder heeft rare namen uitgekozen voor ons.
Onhandig zou je kunnen zeggen.
Besef ik nu pas, jaren later.
Omdat ik het namenboekje van thuis.
Jarengeleden mee naar mijn eigen huis nam.
De Lijdende, de Bonenplanter en de Duitser.

Ik zeg de verkeerde dingen.
Ook mijn woorden onhandig.
Vandaag.

En ik heb geprobeerd te schilderen.
Maar mijn handen willen niet.
Toch heb ik doorgezet.
Er moet nog heel wat aan gedaan worden.
Maar de opzet is niet onaardig.
En ik zie dat mijn stijl aan het veranderen is.

Het regende aan de kust.
En het is flink gaan waaien.
Op een rare manier ben ik er blij mee.
Gan Eden.
Alles.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Oskar Kokoschka