Ik ben aan een moeilijk nieuw doek begonnen.
Daarmee zit ik mezelf behoorlijk in de weg.
Het zal mijn moeder worden.
Ik heb niet veel foto’s.
Van vroeger.
Van mijn ouders.
Of mijn jongere broer en zus.
Wel wat, een bescheiden mapje dat ik vijftien jaar geleden mee naar Israël nam.
Ik heb niet veel met foto’s.
En zelf een enorme hekel om gefotografeerd te worden.
Er was bij ons thuis iets raars aan de hand met foto’s.
Niemand keek er ooit naar om.
En na de eerste enthousiaste babyboeken werd dat bij mijn broer en zus al steeds minder.
Het heeft me jaren gekost voordat ik me realiseerde.
Dat er in heel mijn ouderlijk huis bijna geen foto’s van mijn jongste zusje zijn.
En ik kan me herinneren dat ik heel wat tranen heb gelaten.
Als ik weer eens op de foto moest.
Als klein meisje was ik model voor Dralon.
Toen er net peuterkleding van nylon werd gemaakt.
Ook toen heb ik tranen met tuiten gehuild.
Er ligt ergens nog een verfomfaaide pagina uit de Libelle in een album weggemoffeld.
Ook daar zie je de tranen, bij dat kleine meisje, in haar schattige jurkje.
En ik kan me herinneren, al wat ouder, jaar of negen, dat ik erg chagrijnig werd als mijn vader ging fotograferen.
Zondag vond ik daar een afbeelding van.
Toen ik door de enige twee albums bladerde die ik heb.
Geen idee waarom.
Raar, als ik er zo over nadenk.
Toen ik een jaar of dertien was hebben ze ook geprobeerd een model van me te maken.
Ik hing in een fotozaak met een hoed op.
En elke week stond ik in een advertentie in de krant, met bruidsjapon voor een enorme trap.
Ik heb wat gerommeld met modeshowtjes voor Sophie van Kleef.
Ja, zij van dat liedje, ranja en zo.
En ook bij het agency van Corine Rottschäfer ben ik langs geweest.
Maar ik hield het snel voor gezien.
Ik vond er niets aan.
Nu kijk ik naar die foto die ik van mijn moeder nam.
Onbewaakt moment.
Toen ze in haar badjas zat.
Haren net gewassen met een staartje dat niemand van buiten ooit mocht zien.
Mijn moeder had voor buiten prachtige krullen.
Ze zit in een stoel met de benen nonchalant over de leuning hangend, haar knalrood gelakte tenen verborgen in gewone tennissokken, met een glas champagne.
Schaterend van het lachen.
Jezzebel,
Tussen water en water
Foto: Jezzebel als peuter
Ah nu valt de knalrode nagellak op zijn plaats !
klinkt net zo moeilijk als ik mijn moeder zou fotograferen
het ligt erg persoonlijk en erg diep
met schilderen neem ik ook aan dat je een bepaalde afstand wil nemen
om jezelf niet te verliezen…
dont you love die oude kleurzweem van de jaren 70?
Reactie is geredigeerd
@Richard, met schilderen, fotograferen, of schrijven, telt eigenlijk maar één ding; het zo precies mogelijk doen, alles dat je ziet.
Met schilderen is er ook een vrije hand, het onderbewustzijn, net als met schrijven of fotograferen, daar probeer ik naar te luisteren.
Ik wil geen afstand, ik wil het precies weten.
Ja prachtig die kleuren van vroeger ik denk dat dit zo 1968 of 69 was.
Dan beleven wij onze kunst verschillend en daar is niets mis mee.
Ik heb vreselijk moeite mezelf te vinden als ik mijn subject erg goed ken.
Ik kan alleen mezelf vinden als mijn subject grijs kan worden gemaakt.
ik datgene eruit kan halen dat ik zelf er in wil zien.
prejudgements vertroebelen dit beeld bij mij.
Maar wat jij zegt snijdt eveneens hout.
Het bestuderen van de waarheid tegenover jouw subject vergt zero afstand…
god het lijkt wel een Contradictio in Terminus!
Reactie is geredigeerd
@Richard, geloof me, ik ken dat gevoel. Ik heb heel wat bekenden (zeg maar gewoon échte vrienden) geïnterviewd.
Er is afstand in het precies willen weten, heel raar, hoe dichter je er bovenop gaat zitten, hoe preciezer je kijkt, hoe meer iemand de kans krijgt zichzelf te laten zien.
Dat is het moment dat je kunt ‘vertalen’, in kunst, in schrijven, in fotograferen.
Soms is het heel verrassend wat je allemaal zag, per ongeluk precies raak.
interessant curriculum.
ik ben niet eens jaloers: model voor dralon…
een schoonzus van mij was vroeger ook model, ook voor beroemde merken.
ciao
Wat een beeldschoon kind was jij!
Hoe komt het dat je zo afgetakeld bent,meissie mijn?
Je moet het toch niet in een staartje doen na het wassen,daar gaat het zo achterlijk van zitten.
Uitspreiden als een blonde wolk,voor het gehele volk!
Uren bracht ik door in de branding,wist jij dat ik zeemeermin ben geweest?
@Maria-Dolores, volgens mij is er ook helemaal niets om jaloers op te zijn, fijn je reactie 🙂
@Du, ik ben nog steeds een mooie vrouw hoor.
@Du, mijn moeder heeft prachtig donker, bijna zwart haar, voordat ze grijs werd en het kastanje bruin verfde. Man, wat een mooie vrouw is zij.
Maar als ze heur haar in een staartje droeg, dan was ze voor mij, het mooist en het liefst.
Heel kwetsbaar, dan was haar masker even af.
@Du, Venus! 🙂
Dat zal U niet meevallen om alles zo precies mogelijk te doen als je het ziet.
Is dat niet net iets te hoog gegrepen? U heeft met een bijzonder moeilijk vak te maken. Velen voelen zich geroepen weinigen zijn uitver koren. Ik wens U sterkte!
@Fred, ik doe het op mijn manier, die eigen is, dat scheelt enorm.
Ik doe mijn best, misschien zoals jij?
ik ben heel benieuwd hoe jij je moeder op een doek schildert!
Is de prachtige foto in Zandvoort gemaakt?
@Zoë, ik weet het niet zeker.
Volgens mij is het Bloemendaal.
Ik ben namelijk benieuwd hoe je het aan gaat pakken, waar je begint. Er zijn inderdaad geen standaard manier en om te schilderen.
Al dat verbergen, verstoppen.
Dat houdt niemand eeuwig uit.
Is that you?
I stil can’t read it, maar wij zit op inbrugicrus.
Greetings.
Inburgeringscursus, that is.
@Fred, ik begin vanuit mijn gevoel.
Dan kijken. Wat het is, en wat het wordt.
@christinA, kind van een onderduikkind.
@Mik, yes.
@Richard, ik kwam iets moois tegen over kijken, niet kijken, dichtbij of afstand.
Marlene Dumas opnieuw, mijn reddende engel in deze dagen. 🙂
…Her comment on Kissing with Your Eyes Closed moves from the general to the specific: ‘Certain (intimate) activities make people close their eyes, although not all of the people all of the time. Picasso is more the type that says a painter can be blinded… while others emphasize the actueal seeing and optical effects more. I am more the Picasso type, in art, not necessarily in life, when it comes to kissing.’
In Dumas’s experience, making art about bodily sensations is very much a tactile matter-articulated by following one’s hand, often rather blindly, instead of comprehending by eye the fixed image of a codified expression. By this standard, de Kooning, too, was ‘more the Picasso type.’ Dumas’s interest in his art is longstanding…
En nog een stukje over De Kooning:
… De Kooning imitated the postures of models he actually drew from life as an attempt to assimilate the internal feel of another’s body; this allowed him to draw the body with conviction. Like Dumas, he enacted a physical closeness to his art, stressing the substitution of hand for eye as a way of making the configured view intimate. He went so far as to practice drawing with his eyes closed, feeling his way around the confines of paper, separating his sense of handling from ordinary vison, giving the paper a Proustian ‘kiss’. …
Bovenstaande stukken uit Marlene Dumas, Measuring Your Own Grave, beide gedeeltes door Richard Shiff.
Mijn moeder had voor buiten prachtige krullen.
Ontroerend.
@Xandra, dank, fijn dat je het zegt.
Ook het beeld van mijn moeder in die stoel, als ze zo prachtig lacht, is ontroerend voor mij.
En dan voor de volledigheid nog even de quote van Marcel Proust waaraan door Richard Shiff gerefereerd wordt:
‘In this brief passage of my lips toward her cheek it was ten Albertines that I saw…
At the actual contact between flesh and flesh the lips… are alone; the sense of sight long since deserted them.
Marcel Proust, 1920-21 The Guermantes Way (third book of Remembrance of Things Past).
Thanks Jezz…heb het meerdere malen moeten lezen
zag Dumas’ promoties hier in de metro’s hangen omdat ze in de MOMA was. Hier praat ze over het opzetten van de tentoonstelling
erkenbaar – mijn dochter vond het ook altijd ergerlijk dat ik steeds maar foto’s trok van haar … toch ben ik er zo blij mee dat ik af en toe wat terug kan kijken in de tijd op al die prenten, nostalgisch als ik durf te zijn af en toe …
@Richard, oeh man, dank! Fantastische link 🙂
@bert, bij ons thuis werd en wordt er nog steeds niet omgekeken naar foto’s.
Heel raar.
Fijn dat jij die foto’s van je dochter hebt en dat je er naar durft te kijken.
Zandvoort? Prachtig! Doorzetten hoor!
Sfeervol blog; invoelbare emotie.
Goed beeld van je moeder zet je hier neer in woorden. Dat moet in beeld ook lukken.
Het youtubefilmpje van Richard is prachtig.
Goedemorgen 🙂
@Blew, volgens de overlevering is het Bloemendaal, maar het kan zo maar Zandvoort zijn, ik weet het niet.
@Sjoukje, dank voor je woorden.
Ik hoop dat het lukt, ik doe mijn best, we zullen zien wat het wordt.