En nu wegwezen

Met de duivel op de hielen.
Ruim ik het huis op.
Deuren open.
Handdoeken, lakens.
De hele teringzooi in de was.
Territoriale drift.
Haar geur kan ik niet meer verdragen.
Fluks wis ik al haar sporen uit.
Alles dat ze heeft achtergelaten.
In elke kamer.
Naar de vergetelheid.
Dit mijn huis.
Mijn tempel.
Het is van mij.
Negen dagen lang waren er geen grenzen.
Geen geboden.
Of verboden.
Toen rommelden we maar wat aan.
Maar nu moet ik terug.
Naar die plek die van mij is.
En uniek is.
Sorry, als het je niet bevalt.
Wat mij betreft hoef je er niet van te houden.

Op het laatst had ze ook nog een leuk plan.
Ze moest en zou naar het Begijnhof in Amsterdam.
Een soort klooster.
Waar nog steeds alleen maar vrouwen wonen.
Als nonnen.
Achter het hek in hun voortuintje.
Waar het publiek niet mag komen.
Waar je alleen kunt staren uit de verte.
Het lijkt haar een fantastische plek.
Voor mij.
Maar ik weiger pertinent.
En nu wegwezen.

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Yocheved Weinfeld