Armageddon
Ze heeft geen geduld.
Mijn verhalen.
Haar sores zo veel groter.
UN-gebouw.
Ziekenhuis.
Elke dag verder.
Gaza haar Armageddon.
Har Megiddo.
Ze heeft telefoonnummer.
Soldaat die weigerde.
Maar ze beloofde vorig weekend.
Ze was er niet.
Zo belangrijk vond ze het niet.
En ik ben dwars.
Ze vraagt naar me.
Mijn ouders.
Hoe gaat het met je, probeert ze.
Mijn mooie denkende vriendin.
Ze heeft er haar gedachten niet bij.
Het interesseert haar niet.
Hoe het gaat met mij.
De oorlog heeft haar aangevroten.
Samen weten we niet meer te delen.
Banaliteiten.
Geduld op.
En ik kan niet vertellen.
Hoe onbenullig.
Sollicitaties.
Afwijzingen.
En kracht.
Doorgaan.
Totdat het licht wordt.
Haar idealen.
Ze haalt haar neus op voor die van mij.
Bedoelt ze niet.
Maar in Gaza sterven mensen.
Elke dag.
En ik ben er niet bij.
Wat doe jij?
Jezzebel
Tussen water en water
Art: Alex Kremer
Het is altijd moeilijk te relativeren in situaties als deze.
Maar ieder moet zijn best doen te begrijpen dat we allen ons eigen leven leiden…of lijden.
De wereld is vol van geweld en ongerechtigheid maar we belopen allen de kleine paden om er het beste van te maken.
Zoekend naar Liefde en geluk.
"Wat doe jij?" gonst er in je hoofd. Je bewandeld je pad en dat is niet haar pad.
Reactie is geredigeerd
Je wordt door je vriendin in deze oorlog betrokken, terwijl je duizenden kilometers weg bent. Dat is heel moeilijk. Je kunt alleen maar doen wat je doen kunt, op jezelf passen. Laten we hopen dat er gauw een eind aan komt.
De strijd woedt hier ook in woorden. De venijnigheid van argumenten jaagt mensen weg en anderen blijven kwaad achter en machteloos. Ik kan mijn handtekening zetten onder een petitie ‘Staakt het vuren’, op een lijst van http://www.volkskrantblog.nl/bericht/241560, op nog 100 lijsten. Maar ik voel me machteloos en kijk niet eens TV. Waarom doet mijn land niets, wat kan ik bijdragen aan druk daartoe of hou ik beter mijn mond. Klote oorlog.
Sommige dingen zijn zo groot, dan is er even geen plaats meer in je hoofd voor wat anders…
moeilijk. Jullie vinden op dit moment weinig steun bij elkaar.
het,goede martin,jezzebell,en toch,hoopvol,je staat,niet alleen,met deze,one liner,deze verdomde klote oorlog,de eeuwige vraag,waar ik weleens,pijn me hoofd vanheb,waarom kan een wereld,niet zonder geweld.
Doodgaan en heropstaan.
-want dat doet pijn-
En wat doe jij?
Reactie is geredigeerd
Ze wordt helemaal gegrepen door hetgeen daar gebeurt. Begrijpelijk natuurlijk, maar het is ook normaal dat jij er niet in die mate mee bezig bent. Andere realiteiten. Dat brengt verwijdering. Hopelijk een tijdelijke zaak.
@Richard, best moeilijk, dat onze wegen nu zo ver uitelkaar liggen.
@Blew, in gedachten hoor ik haar zeggen; er komt geen einde aan als niemand iets doet.
@martin, ja de vragen verscheuren.
Eindeloos malen: wat kan ik doen en boos op jezelf zijn, omdat je weer voor ‘iets anders’ hebt gekozen.
@Rami, ja dan mis ik erg dat ik niet bij haar in de buurt ben. Dan is het gemakkelijker, kun je elkaar aanraken, troosten en lachen om jezelf, elkaar.
@Zoë, ja pijnlijk ook.
@meeuwenoord, het moorden moet stoppen.
@Mephi, ik doe bitter weinig.
Vroeger zei ik weleens tegen haar: ‘Ik heb een blog.’
@K, verwijdering…
Ik weet niet of dat tijdelijk is.
Het zou anders zijn als ik in de buurt zou wonen.
Jezzebel, het is precies wat je zegt: er komt geen einde aan als niemand iets doet. DAT is wat mij beweegt om dit volkskrantblog te gebruiken voor nieuws over en uit Gaza, flarden en flitsen van dingen die er toe doen, verhalen om MENSEN van daar een stem te geven, HUN EIGEN stem en niet het stempel dat hen door anderen wordt opgedrukt.
Mij stemt het ongelooflijk triest dat de doorsnee Westerse mens blijkbaar zo dichtgeslibt zit dat ze alleen nog maar consumeren, vegeteren en ‘zijn’ in de meest a-filosische betekenis van het woord. En als ik het zou toestaan, zou ik er enorm kwaad om worden!
En we zijn allemaal zo met onszelf bezig! Hebben weinig voor een ander over, al helemaal niet voor mensen die we niet kennen. Maar jij bent tenminste wel zo eerlijk om toe te geven dat je op een andere golflengte beleeft dan je vriendin daar. Wat jij schetst, is iets heel menselijks. En het verklaart ook dat de realiteit van mensen zeker anders kan worden ingevuld, al naar gelang geografische ligging.
Raak je in Nederland somber of depressief vanwege weken slecht weer of grijze wolken, elders op deze planeet schijnt de zon en wordt er lachend aan witte stranden gedanst. Maar realiteit is ook iets dat je zelf kunt sturen. Een goed boek, een mooi stuk muziek, een ontroerende of grappige film…
Ieder mens gaat anders met dingen om. De een heeft een incasseringsvermogen van heb ik jou daar, de ander ligt bij de aanblik van een doodgeslagen mug al in puin. Het is niet aan mij om te oordelen of te willen, maar eigenlijk zou ik wel willen dat mensen eindelijk eens ECHT wakker worden en opstaan tegen onrecht dat anderen wordt aangedaan. Maar niet iedereen is het gegeven om strijdbaar te zijn, niet voor zichzelf en niet voor een ander. Toch denk ik dat je dat kunt leren. Maar ja.
En geografische afstand hoeft ook geen belemmering te zijn… ik heb contact met mensen van over de hele wereld via Facebook email en ook via de telefoon. Dat werkt toch heel goed. Ik was er ook even stuk van, aanvankelijk, toen ik met het verdriet en het leed, de onmacht en frustratie geconfronteerd werd… maar Barack Obama was ook geen president geworden als iedereen het bij voorbaat al had opgegeven…
In zijn boodschap vanmorgen, een filmpje dat via de nieuwsbrief werd verzonden, sprak hij over de grasroots werkers, dat dit van wezenlijk belang is geweest in het presidentschap. En dat is precies wat wij hier ook nodig hebben, grassroots activiteiten… bij de basis, de gewone mensen, door te lobbyen, aan inzicht te werken, mensen tot nadenken stemmen… mensen echt te bewegen en te inspireren dat wat ze ook doen, hoe klein ook, dat het bijdraagt aan een groter geheel.
Ik denk dan altijd aan een mierenhoop. Elke mier heeft zijn rol. En op de website van de Lehman familie, Mennonieten die hulp verlenen aan Gaza staat een geweldig spreekwoord:
"If you think you are too small to make a difference, try sleeping in a closed room with a mosquito"
– African Proverb
@Gina, dank voor je uitgebreide reactie.
Op mijn eigen kleine manier probeer ik mensen aan het denken te zetten.
Ik doe mijn best, maar mijn bijdrage is klein en onbetekenend, willicht.
Misschien wordt het op een dag meer.