Met vriendinnetje van vroeger.
Kom ik eenzaamheid tegen.
Ze heeft me losgelaten.
Wil ik niet zeggen.
Ze zou er zijn.
Als ik terug zou komen, zei ze.
Dat is er nooit van gekomen.
Haar leven zoveel verder.
Dan dat armzalige van mij.
Tijd voor nieuwe vrienden.
Heb je die nog steeds niet.
Vraagt ze beschuldigend.
Ik heb gezocht naar werk.
Naar nieuw huis.
Nieuw bestaan.
Van nieuwe vrienden is het nog niet gekomen.
Vertel ik wat ze op de achtergrond al lang weet.
Ze was mijn allerliefste vriendin.
Ze is mijn verjaardag vergeten.
Of anders, die heeft ze overgeslagen.
Ze is bij mij als ik luister naar haar verhaal.
Verdrietig.
Maar we zijn niet samen.
We eten niet meer hetzelfde.
Zij heeft zich op gezond gestort.
Zeer streng in de leer.
Geen plaats.
Geen tijd en geen geduld.
Voor mijn manier.
En ik merk dat ik er overstuur van ben.
Paar dagen al.
Jezzebel,
Tussen water en water
Art: Anton Heyboer
Ik bied je een troostende arm. Nare dingen dit. Heb vorig jaar mijn beste vriend verloren omdat hij van zijn nieuwe oude Haar niet meer met mij mocht afspreken. Doet best pijn, maar is niks aan te doen.
Als ik iets geleerd heb Jezz
dan is het wel dat vrienden familie kunnen zijn
maar op de een of andere manier verbonden zijn aan de fase waar we in leven.
Sommige vrienden overstijgen die fase.
Die spreek je niet, meer dan een jaar lang
maar als je ze spreekt is het simpelweg goed.
Omdat je elkaar een plaats in het hart hebt gegeven
die de simpelheid als tijd en ruimte overstijgt.
Geen verwijten maar er zijn en van elkaar houden
Jouw vriendin heeft de keuze gemaakt jou in een andere fase periode te plaatsen
met respect maar je past niet in haar nieuwe fase.
En die keuze is haar goed recht maar kan pijnlijk zijn.
En jij, voel ik, hebt moeite met afscheid.
Ik heb daar ook gruwelijk veel moeite mee…
Het went nooit en accepteren kost me soms jaren.
Reactie is geredigeerd
Kut voor je,
je weet zelf het best of
het nog wat wordt.
Wat jammer.
Dat gebeurt, ook met echte vrienden. Iets van de vriendschap verdwijnt altijd als de levens niet meer parallel lopen.
Soms is dat wat overblijft anders, maar toch vriendschap. En soms totaal niet.
tijd voor "own art", baby.
je kunt het, op die niet zo lange benen staan 😉
Is die vriendin, dezelfde als je "mooi" denkende vriendin?
Kan me voorstellen dat je er verdriet van hebt.
Goedemorgen 🙂
@Blew, ja pijnlijk is dat.
@Richard, het is ook best verdrietig als je uit elkaar bent gegroeid.
@Martin, ja het schrijnt, geen idee of het ‘nog wat wordt’.
@K, ja, ze is me erg dierbaar.
@christinA, moeilijk vind ik dat.
@landheha, ik vind deze Heyboer prachtig, jij niet? Die oerHollandse verdrietige koe raakt me diep.
@Gus, zij is niet mijn mooie denkende vriendin. Maar het is wel verdrietig.
Een echte vriend, een echte vriendin, het si een stukje van jezelf. Als die er dan niet meer is, of de vriendschap is verflauwd, dan is het of je iets van jezelf mist, vanbinnen of vanbuiten. Iets wat je altijd met je rechterhand gedaan hebt, moet je met je linkerhand gaan doen. Het duurt heel lang voordat zoiets went, maar je rechterhand blijf je wellicht altijd missen.
ik wil wel je vriend zijn x
@Ron, ja wellicht wel, zo treurig als je elkaar niet meer bereiken kunt.
@zev, dank 🙂
Prachtig, je groeit soms
uit elkaar door een plukje
wol, een Abesijntje, een
nitwitvliegje, een heugse
gewoon een heugse….
het blijft pijn doen
en waarom?
Levens die anders lopen…
kunnen pijnlijk aan je knagen.
Zoek een arm om in te haken, doe je best.
@Annetta, de pijn is omdat je een gedeelte van jezelf kwijtraakt. Akelig is dat.
@Frap, alles heeft zijn eigen tijd. 🙂
Ik denk, niet zo zeer iets van jezelf kwijt zijn.
Die ander laat zich opeens zien zoals ze ‘echt’ is.
Natuurlijk heb ik zoiets ook wel eens zelf meegemaakt en ja, het is je even een tijdje kut voelen.
Alsof er op je neergekeken wordt, dat doet denk ik nog de meeste pijn.
Misschien komt er wel gewone stomme platte jaloezie bij kijken, omdat jij je eigen dingen regelt zoals jij het wil.
Een paar keer mensen meegemaakt die het financieel veel en veel beter hebben dan ik en toch voel je die afgunst, want ik ga mijn eigen gang en dat kunnen zij niet.
Hoe vaak ik niet gehoord heb "en …verdien je daar nou nog wat mee?" Net nadat je ze een mooi stukje muziek hebt laten horen. Of schilderijen hebt laten zien.
Terwijl ze het antwoord weten. Tis kwetsen om te kwetsen, Jezz.
Dat zijn geen vrienden.
Pas als je op TV bent geweesd, dan ben je iemand. Maar zijn ze nog je vrienden niet, want ze kijken tegen je op en dat is het laatste waar je op zit te wachten.
Voorbeeld; mijn Pa vond het altijd maar niks dat ik in bands speelde, behalve toen ik een keer op de radio was geweesd, vond ie het geweldig, zelfde met mijn schilderen, vond ie maar niks, "moderne kunst, bah" alleen toen exposeerde ik hier in Gr. en was het opeens wat.
Op dat moment voelde ik alleen maar minachting.
Ik bedoel te zeggen, ga gewoon door met je eigen weg uit te stippelen.
Reactie is geredigeerd
@Gus, ik ervaar het alsof ik een gedeelte van mezelf kwijt ben.
Ze was mijn allerliefste vriendinnetje. En ik mis haar.
Dank voor je lieve woorden. 🙂
Ja, vervelend zijn zulke dingen. Dan kun je je echt goed in de zeik gezet voelen. Tenminste ik kan me dan heel rot voelen, als iemand doet alsof ik zo minderwaardig ben.
Ondanks dat ik mijn verjaardag niet vier, stel ik het echt niet op prijs als iemand die vergeet. Dat kan voor mij ook duidelijk maken dat de vriendschap over is.
Het is een feit dat mensen gaan en komen en zolang je elkaar nodig hebt, dan loopt het goed. Als 1 van de 2 de ander niet kan gebruiken of als last ziet of als bedreiging, dan word je afgevoerd.
Ik ben zelf heel loyaal, maar ik heb ook wel van die doodbloeiende vriendschappen gehad. Vaak konden ze mijn talent niet aan ofzo. Ja dat klinkt weer lekker arrogant, maar zo bedoel ik het niet.
Ik kan het niet uitleggen. Alsof ze het je gewoon niet gunnen dat jij iets beter kunt dan zij. Altijd zo op het negatieve hameren (in hun ogen dus, want geen baan, geen salaris, geen waarde maatschappelijk).
In mijn geval helemaal, want ik ben een rare Autist met Tourette, dus niemand wil dat ik ergens beter in ben dan zij. Want dan voelen ze zich pas echt een loser.
En ik ? Ik raak daardoor alleen maar meer gedreven. Ik schrijf, teken, schrijf nog wat meer. En ze zien nu pas echt groen, want mijn boek komt uit. Nou lekker puh.
Ik laat me echt niet tegenhouden door van die zuurpruimen. Zulke mensen kun je missen als kiespijn, maar dat maakt het gevoel niet anders. Het blijft rot voor je.
Reactie is geredigeerd
@Autcast, dank voor je lieve woorden.
Wat goed, mazal tov voor je boek!
Wanneer komt het uit?