Jankogen

Ik heb gewerkt vandaag.
Op een laag pitje.
En mezelf getroost.
Ik heb oud brood naar de meeuwen gestrooid.
Lekker vanaf het balkon.
Het was heerlijk.
Meeuwen vangen brood in de lucht.
En zeg nou zelf, zonsondergang was goddelijk,
Deze treurige Sinterklaasavond vlak voor shabat.
Ik heb een paar keer mijn verhaal verteld.
Vrij rustig.
Ik heb ook gesproken met zij die de baas is.
En ik heb gezegd, dat ik het jammer vind.
Dat misschien het gevoel dat overheerst.
Behalve de woede, de boosheid en het verdriet.
Ze willen me niet.
Maar ik had gehoopt dat ze dapperder zou zijn.
Dat heb ik gezegd, misschien blijft het hangen.
En ik heb zelf ook iets dappers gedaan.
Ik heb een telefoontje gepleegd.
Weken was ik het van plan.
Het gebeurde niet.
Nu heb ik een eerste contact gelegd.
Misschien is het tijd.
Ik durf er nog niet veel over te vertellen.
Het is nog te pril.
Maar ik geloof dat ik een nieuwe opening aan het maken ben.
Een mooie.
En vanavond, heb ik mezelf beloofd.
Sleep ik die jankogen het beste restaurant van Zandvoort in.
Laat de armoede maar de pest krijgen, zei mijn omaatje altijd.
Van haar heb ik dat geleerd.

Ik heb besloten me maandag pas zorgen te maken.
Dit weekend ga ik vieren.

Shabat shalom,

Jezzebel,
Tussen water en water

Art: Anton Heyboer